Lovćenske straže: Lovćen neće pasti!

piše: ing. Rašović Zoran, koordinator „Lovćenskih straža” 

Crnogorski patriote svih vjera i uvjerenja koji iskreno vole slobodu,pravdu, svoju Crnu Goru, a ujedno poštuju antifašitičko nasljeđe Crne Gore koje je temelj njene novije državnosti, su u cilju zaštite Njegoševog mauzoleja od velikosrpskih nacionalista i Srpske pravoslavne crkve 10. oktobra 1990.godine na Ivanovim Koritima formirali „Lovćenske straže”.

Nacionalna svijest i patriotizam imali su veliki značaj i bili izvor snage i upornosti da se formira patriotski pokret „Lovćenske straže”.

Na početku obraćanja  smatram  neophodnim apostrofirati jedan dio  nespornih  činjenica:

–  Srpska pravoslavna crkva funkcioniše na  kleronacionalističkoj ideologiji dvojice  episkopa Srpske pravoslavne  crkve Nikolaja Velimirovića (1881 -1956)  i  Dimitrija  Najdanovića (1897-1986).

-Dimitrije Ljotić je u Srbiji  pod ideološkim uticajem episkopa Nikolaja Velimirovića, osnovao fašistički pokret  ZBOR. Tim činom i njegovim aktivnim  djelovanjem se jasno ukazuje da je njegov ideološki i politički izbor – kolaboracionistički  fašizam.

-Ideologiju Nikolaja Velimirovića i  Dimitrija  Najdanovića zdušno podržali i propagirali sve do svoje smrti arhimandrit  Justin Popović (1894 – 1979) i mitropolit Amfilohije Radović (1939 – 2020), koji je uz episkope Artemija, Atanasija i Irineja Bulovića bio đak Justina  Popovića.

-Glavni promoter kleronacionalističke ideologije Srpske pravoslavne crkve na teritoriji Crne Gore uz sad već pokojnog srpskog mitropolita Amfilohija Radovića je rektor srpske Bogoslovije na Cetinju protojerej – stavrofor Gojko Perović.

-Očigledna je asimilacija Crnogoraca od strane velikosrpskih nacionalista i kleronacionalističke Srpske pravoslavne crkve.

Ideja o neophodnosti  formiranja  „Lovćenskih  straža” javila se kod književnika Jevrema Brkovića, koji je pokrenuo i inicijativu o njihovom formiranju. Početni dogovori i dešavanja su se odvijali u stanu familije Jevrema i Kaće  Brković, Ulica “Obala Ribnice” br.8,Podgorica i Caffe baru “Tamatua” Podgorica, vlasništvo braće  Hađžiahmetović (Raska,Meta i Amida). U ovim početnim dogovorima, koji su organizovani na Cetinju i Podgorici, učešće je uzeo i zavidan broj intelektualaca iz svih gradova Crne Gore.

Kao što je na početku navedeno, 10. oktobra 1990. godine na Ivanovim Koritima su  formirane „Lovćenske  straže”. Tom prilikom su prisutni  položili zakletvu i za komandanta  „Lovćenskih straža” jednoglasno je izabran književnik Jevrem Brković, koji je komandovao minut šutnje za poginule crnogorske komite koji su svoj život dali za PRAVO ČAST I SLOBODU CRNE GORE, nakon čega je i simbolično pod komandom Jevrema Brkovića kod  “Njegoševog mauzoleja” odrađena prva “Lovćenska straža”.

Zakletva koju su dali  članovi „Lovćenskih  straža”glasi:

„Mi Dukljani, sabrani danas pod Lovćenom da odbranimo simbol Crne Gore, Zete i Duklje, našu svetu planinu Lovćen, zaklinjemo se da će rušilačka noga naših vjekovnih neprijatelja kročiti na Lovćen samo preko nas mrtvih“.

Zakletva je imala simbolično  gledano poruku koju su imale poruke crnogorskih Komita: “CRNA GORA PRIJE SVEGA, CRNA GORA IZNAD SVEGA, ZA PRAVO ČAST I SLOBODU  CRNE GORE”, kao i poruka španske revolucionarke Dolores Ibaruri Gomez poznate kao La Pasionarija, koja je uputila poruku španskim rodoljubima “No pasaran – Neće proći”, a odnosilo se na fašiste generala Franka.

S velikim ponosom crnogorski suverenisti svih vjera i uvjerenja su se masovno  priključivali „Lovćenskim stražama”, kako se nebi nikad više ponovili događaji  od 11. januara 1916. godine, kad je Lovćen pao u ruke habzburške vojske cara Franja Josipa I, ili kada je Aleksandar Karađorđević 1925. godine na Lovćenu izgradio novu kapelu i posvetio je Svetom Đorđiju, svecu-zaštitniku porodice Karađorđevića  i svojem sinu Petru.

U tom periodu bezrezervnu podršku „Lovćenskim  stražama” su pružali prije svega  članovi Liberalnog saveza Crne Gore i Crnogorskog Federalističkog pokreta, kao i jedan  broj članova iz drugih patriotski orijentisanih stranaka (Socijalističke partije Crne Gore, Jugoslovenske narodne stranke, Partije socijalista Crne Gore, Nezavisne organizacije komunista, Stranke nacionalne  ravnopravnosti Plava, Saveza reformista Crnogorskog  primorja).

Sve do 1997. godine. kada je nastao raskol u do tada jedinstvenoj Demokratskoj partiji socijalista, vršen je permanetni pritisak i progon crnogorskih suverenista svih vjera, kao i pravoslavnih autokefalista od strane beogradsko-podgoričke vlasti.

Međutim, što je pritisak beogradsko-podgoričke vlasti i Srpske pravoslavne crkve bivao snažniji to su se sa velikim ponosom i prkosom crnogorski suverenisti svih vjera i uvjerenja masovnije priključivali „Lovćenskim stražama”.

Punktovi đesu se u tom periodu kontinuirano okupljali suverenisti bili su i  ugostiteljski  objekti iz kojih se između ostalog  prkosilo   beogradsko-podgoričkoj  vlasti :Titograd (Caffe bar “Tamatua”, Riblji restoran, “Konoba More”;Tuzi (Caffe bar “Pod Pločom”; Cetinje (Caffe bar “Gaeta”; Caffe  bar 357”, Caffe bar ” Mala Lokanda”); Bar (Caffe bar “Prisli” i Caffe bar “Njegoš”); Nikšić (Caffe bar “Napoleon i Caffe bar “Bakus”) i još mnogi drugi. Ove objekte smo nazivali “Crnogorska oslobođena teritorija – COT”.

Sada imamo situaciju da je prof.dr Zdravko Krivokapić, premijer – aрхијереј u  Vladi Crne Gore, projektovan od strane Srpske pravoslavne crkve „blagoslovio Majku” (u duhovnom smislu) prof.dr Vesnu Bratić Dežulović, za poglavarku Ministarstva prosvjete, kulture, nauke i fiskulture.

I prije samog blagoslova, “Majka Vesna” preko Njegoševog mauzoleja krenu poltronski u skupljanje poena lojalnosti, pritom dajući izjavu:

“Što se tiče Mauzoleja on bi tebalo da ima neko svoje drugo mjesto. Znate, kako u vrijeme kad su se radili raznorazni planovi za dobrobit svih naroda i narodnosti, bratstva i jedinstva i tome slično, baš u kraju odakle je moja ujčevina potpoljeno je cijelo jedno selo, između ostalog, i Manastir Kosijerevo. Pa je on kamen po kamen prebačen na drugo mjesto, a isto se desilo i sa Manastirom Piva, pa neka se prebaci Mauzolej. Sad hvala Bogu ima tehnike i svih mogućnosti kapela da se vrati đe joj je mjesto, Mauzolej neđe niže, jer svakako ne treba da stoji tamo đe stoji”.

Zajednička poruka građana Cetinja-grada heroja i „Lovćenskih straža”, je jednostavna i razumljiva, doduše ona je vojničke terminologije, a glasi:“Lovćen neće pasti” !

U „Lovćenskim stražama” članstvo se doživljava i kao porodično nasljeđe, pri čemu se ostavlja moralni testament, to jest Amanet budućim  generacijama sledeće sadržine “CRNA GORA PRIJE SVEGA, CRNA GORA IZNAD SVEGA, ZA PRAVO ČAST I SLOBODU CRNE  GORE”.

Mi koji učestvujemo u sistemu organizacije „Lovćenskih straža” smo crnogorski suverenisti  svih vjera i uvjerenja i trudimo se da napravimo ambijent i stvorimo atmosferu da bude privilegija i čast postati članom “Lovćenskih straža”.

Kada su trenutne aktivnosti „Lovćenskih straža” u pitanju one su usmjerene na razmatranje niza inicijativa pokrenutih od komandanta „Lovćenskih  straža” akademika Jevrema  Brkovića i njegovih saradnika, a one se odnose:

-da se u narednom periodu „Lovćenske  straže” upišu u registar kod nadležnog državnog organa;

-da „Lovćenske  straže” formiraju povjereništva i imenuju povjerenike na cjelokupnoj teritoriji Crne Gore;

-da sjedište „Lovćenskih straža” bude u Podgorici;

-da za predsjednika Skupštine (Sabora) „Lovćenskih  straža” bude imenovan dosadašnji komandant akademik Jevrem Brković.

-da kancelarija Upravnog odbora „Lovćenskih  straža” bude na Cetinju;

-da predsjednik Upravnog odbora „Lovćenskih  straža” bude građanin Cetinja;

-da se titula zaslužni komandant „Lovćenskih  straža” dodijeli akademiku Jevremu  Brkoviću;

-da djelovanje „Lovćenskih  straža”, bude transparentno između ostalog i postavljanjem kao i redovnim održavanjem  internet  web site-a / portala.

-izradi monografije „Lovćenske straže”, povjerene mr. književnih nauka Ani Pejović.