Lajović: Moramo sačuvati Crnu Goru da bi se spasili od ovog zla

Piše: Mr Vladimir Lajović

Crna Gora je na udaru nezapamćenog vjerskog radikalnog kleronacionalizma u dva milenijuma dugoj istoriji pravoslavlja. Kičma te jeretičke ideologije je tkz “svetosavski nacionalizam” kao jedan posebni oblik starozavjetne religije, koju danas baštine samo neke islamističke radikalne sekte. To je vjerovanje, odnosno ideologija da se pravoslavlje ne može ostvariti i čuvati bez srpske države, odnosno srpstva.

Pretpostaviti je da za taj vjerski sinkretizam “zaslužna” trauma viševjekovnog pripadanju Osmanskom carstvo, pa ono protiv čega su se u periodu 19. i pocetka 20.vijeka borili, to zapravo i postali. U intelektualnim krugovima razvija se taj psudomitološki koncept zasnovan na navodnom “Kosovskom zavjetu” između Boga i Srba, žrtvom kneza Lazara, navodno sličnom onom zavjetu kojeg je naš praotac vjere, sv. Avraam zaključio između Boga i njegovog potomstva (vidi: Kosovo je glava Lazareva, A.Radović).

Dva vijeka se gradi cijela jedna intelektualna konstrukcija te nehrišćanske ideologije političkog “pravoslavlja”, koja svoju punu artikulaciju doživljava između dva svjetska rata, i dobija ime “Svetosavlje” iako sa sv.Savom nema ništa zajedničko, po kojem je slično starozavjetnom konceptu davidovog carstva / kalifata, srpska država uslov svih uslova, za ostvarivanja i širenje srpske vjere, i obrnuto.

„Bez srpske države, nema srpske vjere“

Svjedoci smo kako se srpska crkva instrumentalizuje u ovom političkom projektu stvaranja jedinstvene države svih srpskih zemalja (Velika Srbija, Otvoreni Balkan i sl.). Ona je osnovni stub te države. Tamo gdje nema pravoslavnih vjernika u Srbiji, instrumentima državne politike, obrazovanja i materijalne pomoći se nameće nepravoslavnom i nesrpskom življu. A tamo gdje ima pravoslavlja van te srpske države, instrumentima vjere se nameće srpska država, odnosno srpstvo, kao u Crnoj Gori sad. Sve pod geslom očuvanja srpskog nacionalnog identiteta i zaštite nacionalnih prava Srba, što ne može biti cilj jedne pravoslavne crkve ako hoće da pledira da bude nadnacionalna na teritoriji više država ili više naroda, konkretno Crnogoraca.

Po tom duboko uvriježenom vjerovanju, koje se decenijama mantra u pripovjetkama o “oslobođenju od Turaka”, ne može se sačuvati vjera prađedovska ako se ne stvori srpska država i da je to navodno bio glavni motiv oslobodilačkih ratova, nastanka i stvaranja “srpske države” posljednjih 200 godina. U ovaj koncept se nije uklapala ni jedna Jugoslavija, ni Karađorđevićevska, ni Brozova, i srpski nacionalisti ih danas kritikuju kao antisrpske, jer nijesu jednonacionalna srpska država. Sve do kraja 20 vijeka, kada se koristi prilika raspada SFRJ mogućnost implementacije već dozrele ideje o jednoj velikoj i jednonacionalnoj (etnički čistoj) državi svih Srba, po cijenu korišćanja i srednjovjekovnih metoda (istraga poturica i inoslavnih bogumila).

Po ovoj ideologiji, instrumentima vojne, ekonomske i političke prinude nad nekrstima i nesrbima država postaje garant čuvanja pravoslavne vjere, a tim i vječnog spasenja srpskog naroda. Znači, nije dovoljna novozavjetna žrtva Isusa Hrista i spasonosna pravoslavna vjera, potrebna je još i žrtva “cara” Lazara i srpska država, da bi došlo spasenje srpskom rodu.

Jer Svetosavci ne čekaju Hrista da dođe i uspostavi svoje Hiljadugodišnje carstvo – Eshaton, toga nema u propovijedima SPC, nego stvari uzimaju ovdje i sada u svoje ruke i grade “srpsku državu”, kojom treba da vlada isključivo pravedni pravoslavni monarh, po pravednim pravoslavnim zakonima (slično konceptu Kalifata i šerijatskog prava). Svi ostali sugrađani moraju da se tome povinuju.

Zato je svaki “pravoslavac” pozvan od crkve da na ovim idejama učini sve da se politički i vojnički izbori za “srpske svetinje” i “srpsko carstvo” u Srbiji ili drugoj zemlji u kojoj boravi, jer prema srčanosti u toj borbi određivaće se da li taj ide u raj i baštini carstvo nebesko (tačnije Nebesku Srbiju) ili ide u pakao (vidi Carev zavet, od N.Velimirovića).

Učenje svetih otaca pravoslavne crkve, ne poznaje i ne priznaje ovu religijsku ideologiju. To je na Saboru 1872.godine u Carigradu osuđeno kao jeres.

Klimaks „Svetosavlja“ tokom litija u Crnoj Gori izborne 2020.godine

No, svoj totalni apsurd, rašomonijadu i klimaks ova “svetosavska” kleronacionalistička jeres doživljava u Crnoj Gori u 21.vijeku, tokom “litija” gdje se ta ideološka osovina srpska vjera – srpska države, ostvaruje na bizaran način. Jer vjera i svetinje se “brane” i od Crnogoraca, i nema veze što su upravo oni pravoslavci i sa hiljadugodišnjom istoriju i državnosti i crkvenosti, sve im se to negira, i prisvaja za sebe. To je najgnusniji oblik sujevjerja, koji bi mogli i nazvati sujetom vjere. Onaj kvasac farisejski koji nadima, koji se uzoholio koji zastrašuje neistomišljenike, i koji je ukisjelio cijelo tijesto. To tijesto više nije ni za što, od njega se ne može čovjek pričestiti.

U tom paklenom planu prednjači Crkva Srbije i ima vodeću političku ulogu, u odnosu na srpske nacionalne parlamentarne partije, nacionalne savjete Srba, razna kulturna srpska društva i srpska udruženja, Matice srpske i sl.organizacije u Crnoj Gori, koje su finansirane iz Budžeta Crne Gore, ali još više iz Srbije. Srpska crkva sve njih koordinira, sinhrono i sistematično demonizirajući i kompromitujući svaki crnogorski vjerski i politički entitet koji želi da izađe iz tog srpskog etničkog i vjerskog korpusa.

Ta matrica je jednostavna, gotovo naci-logika, koji je posljednji verbalizovao aktuelni prvosvještenik i vođa te lažne ideološke organizacije Joanikije II Mićović, gostujući na Javnom servisu riječima, parafraziraću “Crna Gora je srpska država. Ima onih koji se osjećaju Crnogorcima, i mi to poštujemo ali svi pravoslavci u Crnoj Gori su Srbi”.

Znači i kada žele ponekad da budu “politički korektni” priznavanjem osjećanja pripadnosti drugim narodnostima, svještenici ove organizacije ne mijenjaju ovu osnovu premisu, da je svaki vjernik Srbin, a ko nije Srbin, takav nije ni vjernik-pravoslavac. Zato im je važno da osvoje potpuni vlasnički monopol nad svim manastirima i crkvama preko “Temeljnog ugovora” da zauzmu svaku kotu i svaki religijski simbol, da slučajno ne bi nastali i bili priznati i prepoznati Crnogorci pravoslavne vjere. Što je toliko nesporno, da je ludilo što smo izazvani da ovo uopšte dokazujemo.

Zašto to rade?

Zato što bi u protivnom, sav ovaj pakleni plan o srpskoj državi kao konceptu odbrane pravoslavlja propao, kao što već propada. Dovoljna je Crna Gora da štiti prava svih njenih građana, kao uostalom svuda po civilizovanom svijetu gdje postoje pravoslavni vjernici. Zato je srpska crkva protiv integracionih procesa Crne Gore. Da bi se to osujetilo, svi plaćenici iz ovih struktura sistemom zastrašivanja neukih, kletvama nesigurnih da će pasti pod prokletstvo i izgubiti vječnog spasenja duša ako krenu za ovim idejama i Božjim slugama koji je propovijedaju. Tako se decenijama se svaki onaj Crnogorac koji je uhvaćen u zamku svojim religijskim potrebama, koje nije mogao nigdje drugdje da zadovolji svoje vjerske potrebe nego u srpskoj crkvi, posrbljava.

Taj njegov hodočasni odlazak svetinjama i pričest u tim srpskim crkvama, postaje način da malo po malo primi i ovaj otrov “svetosavskog” kleronacionalizma, koji se mantra na “liturgijama i litijama” – da svi pravoslavci u Crnoj Gori su Srbi, da ih navodno ima 85% i da mu čak egzistencija i prosperitet u Crnoj Gori zavisi od pripadnost toj srpskoj crkvi, koja imenuje vlade i opštinske funkcionere, koja može da donese raj na zemlji i smjenjuje korumirane crnogorske političare.

Da bi ovu svoju asimilatorsku psudopravoslavnu političku ideologiju osigurali, odnosno sproveli do kraja, uradiće sve da osvoje i zadrže, ne samo sve crkve, nego i sve poluge vlasti, od lokalnih do državnih, da bi u povoljnim momentu promijenili i ustav, i Crnu Goru organizovala na istim vrijednostima kao svaku drugu srpsku državu (RS i Srbiju). Na kraju krajeva, nikad nije bila ni važna vjera u Boga, nego su krajnji ciljevi ovakih pseudoreligijskih ideologija isključivo politički, materijalni i zemaljski, širenje carstva zemaljskoga. Ako su ikad i imali kakve oslobodilačke razloge tokom srednjeg vijeka, danas u Crnoj Gori, gdje za “neprijatelje” imaju svoje sunarodnike pravoslavne vjeroispovijesti, to nipošto nemaju. Zato oni nas ne zovu sunarodnicima i ne priznaju da smo pravoslavci, već “Latini, Komite, Ustaše, Milogorci, Montenegrini i sl”, koji su navodno rimokatoličke ili islamske vjere, samo ne pravoslavne. Jer po njima, pravoslavlje je samo to njihovo lažno “Svetosavlje”.

Ovo perfidno djelovanje srpske crkve koja želi sebe nazvati pravoslavnom, nema ama baš nikakve dodirne tačke sa Hrišćanstvom i njenom misijom. No to njih i ne brine, jer sila Boga ne moli. A jesu osilili u Crnoj Gori, da su se izdigli iznad nje i njenih zakona.

Moramo sačuvati državu da bi se spasili od ovog zla

Na kraju, kako se spasiti ovog zla? Pa neki način, učiniti jednu stvar isto kao oni, ali drugu stvar potpuno suprotno. Prvo, mi moramo sačuvati ovakvu Državu da bi se spasili od ove jeresi, na tu politiku odgovoriti političkim sredstvima. Političkom djelovanju neke crkve, samo prava politika države će slomiti zube, ali isključivo pod uslovom da ona istinska crkva ne uđe u politiku kao ova lažna, i ne radi isto što i ova Velika Bludnica.

Bez države i odbrane njenih granica i ustavnog poretka, nemoguće se suprostaviti toj podmukloj agresiji. Ali sa druge strane, crkvu utemeljiti kao nadnacionalnu crkvu, otvorenu za sve naročito za Srbe i sve ljude dobre volje, bez obzira kako se nacionalno izjašnjavaju. Jer ako bi ukinuli sve ono što se zloupotrebljava, čovjek bi ostao bez onog najvažnijeg. To što neko zloupotrebljava vjeru pravoslavnu, nije razlog da je ja odbacim. Posebno to što neko zloupotrebljava državu i korumpira njene pravne sisteme i mehanizme prinude, ne znači da treba da odustanemo od svoje države. Crkva i služi da ljude vodi u raj, ali i država služi da ovaj život danas koji živimo ne postane pakao na zemlji. Pravoslavlje i jeste kruna svih religija, jer ima jedan naročiti, liturgijski odnos prema državi. Zato i poznaje fenomen autokefalnosti, kao jedno veliko bogastvo razumijevanja ljudskog društva u unutrašnjeg života svake ljudske zajednice, pa i jednog naroda.

I nećemo odustati pred naletom tog “svetosavskog nacionalizma”, koji hoće vrijednosti Srbije (koje kao državu treba poštovati) da implementira na susjede, milom ili silom, voljno ili nevoljno. Crna Gora mora da bude zemlja svih njenih građana, a pravoslavna crkva kao nadnacionalni duhovni organizam, da bude njen najbolji glas savjesti i riječ razumijevanja. Jer savremeno crnogorsko građansko, slobodno i sekularno društvo ima najviše sličnosti sa eshatologijom pravoslavne crkve. Ta njena raznorodnost, raznolikost i dijalektika, je njen najveći kvalitet. Zato se primitivizmu ove mračne srednjovjekovne nacionalističke ideologije moramo oduprijeti. Da kao Nehemija, jednom rukom gradimo naš Jerusalim, a drugom rukom držimo mač da se odbranimo od onih koji žele da ga sruše.

Izbor je na nama, pravoslavcima bez obzira na etničku pripadnost

Zato braćo u Hristu, ako je ostalo i malo u vama straha Božjega, bilo da ste Crnogorci, Srbi, Albanci ili bilo koje nacionalnosti a pravoslavne ste vjere, nema uzvišenijeg poziva danas pred Isusom Hristom, nego stati na put ovoj kleronacionalističkoj aždaji, koja duhovno ubija podjednako sve nas, i Crnogorce i Srbe, jer ovo nije samo bitka za Crnu Goru i osnovna ljudska prava Crnogoraca da budu ono što jesu, da govore svojim jezikom i da afirmišu svoju kulturu i grade Crnu Goru kao multietničko i multikonfesionalno društvo, nego odbrana osnovnih postulata pravoslavne vjere i slobode u Isusu Hristu. Ovo je bitka za zdravu pamet i Hristovu pravoslavnu crkvu Crne Gore, koja će biti “Dom molitve za sve narode”, jer Bogu je mio svaki onaj koji Ga vjeruje, i ne gleda ko je koje nacionalnosti. Ne dajmo ovom zlu “političkog pravoslavlja” da nas djeli na etničkoj i političkoj osnovi, da bi ti crni vuci u jagnjećoj koži hvatali one slabe jedinke kao plijen i “od njih gradili sinove pogibli, 10 puta gorih od sebe”.

“Svjedočim vam danas nebom i zemljom, da sam stavio pred vas život i smrt, blagoslov i prokletstvo; zato izaberi život, da budeš živ ti i sjeme tvoje,” rekao je Gospod Izreaelskom narodu na ulasku u obećanu zemlju. Oni su izabrali kako su izabrali, ali narod Crnogorski mora da izabere u narednim danima, u kojim vrijednostima želi da živi, u “srpskoj državi” ili državi ravnopravnih građana u “svetosavlju” ili pravoslavlju.