Ko su profesionalci Dejana Vukšića?

Čitalac portala Aktuelno dostavio nam je drugo otvoreno pismo upućeno direktoru Agencije za nacionalnu bezbjednost (ANB) Dejanu Vukšiću. Iz objektivnih razloga potpisan je kao ”PROFESIONALAC”, a puno ime i prezime je poznato našem uredništvu.

Njegovo drugo pismo prenosimo u cjelosti:

Vučina Živković – vječiti portir

Desna ruka Dejana Vukšića je čovjek koji je čitav radni vijek (a već je stekao uslove za penziju), izuzev kratkog početnog perioda, proveo kao portir ili službenik tzv. Dežurane. Posljednjih oko mjesec dana, nakon dolaska Vukšića, Živković je ključni strateg i kadrovik u Agenciji, ali i jedan od glavnih izvora informacija o navodnim zloupotrebama i kršenjima zakona od strane njegovih kolega. Zbog zasluga u podmetanju „dokaza“ protiv bivših kolega, koji je prvenstveno stekao kroz nelegalno izuzimanje snimaka sa video nadzora, koje je prezentovao lično premijeru Krivokapiću, Živkoviću je izmišljeno radno mjesto – koordinator obezbjeđenja svih štićenih ličnosti.

Kroz ove aktivnosti, Živković je stekao posebno povjerenje premijera Zdravka Krivokapića, u čijem je Kabinetu bio gost i nakon postavljenja Dejana Vukšića, ali i prije toga, kada je ulazio pod lažnim imenom nadajući se da će to ostati nepoznanica za njegove kolege (zašto postoje dokazi u video nadzoru Vlade). Krivokapić je tada, kao i sada, veoma vjerovao Živkovićevim podacima i savjetima vezanim za funkcionisanje Agencije.

O kakvom se profesionalcu i stručnjaku radi, govori činjenica da je, nakon kraćeg početnog perioda koji je proveo u operativnom sastavu, Živković zbog izrazito loših rezultata i više propusta u radu, iako tek na početku karijere, prekomandovan u tzv. Dežuranu, na radno mjesto koje je po pravilu bilo rezervisano za zalazak karijere pojedinih službenika koji su tu čekali penziju. Od tada, Živković nije imao nikakvog drugog angažmana niti dodira sa bilo kakvim podacima, pogotovo ne tajnim, jer mu je to bilo strogo zabranjeno.

O Živkovićevim moralnim kvalitetima govori to što bi, da nije bilo Vukšića, Živković među kolegama ostao upamćen jedino po tome što je više njih „ojadio“ kroz kredite koje su za njega vraćali po osnovu žiriranja. Posebnu cijenu Vučkovog „profesionalizma“ i „čojstva“ platio je njegov kolega i kum, a sada takođe „profesionalac“ Dejana Vukšića, Mihailo Mićko Martinović (o čijem će profesionalizmu i čojstvu takođe biti riječi u nastavku), koji je bio prinuđen da proda stan u centru Podgorice da bi izmirio kredit Živkovića kojem je bio žirant. Osim Martinovića, Živkovićeve kredite vraćalo je više službenika Agencije, uglavnom onih sa manjim platama jer se sa njima više družio, kojima je zbog tih obaveza bila ugrožena egzistencija.

Iako je na ovaj način stekao više desetina hiljada eura, to nije bilo dovoljno za izmirivanje Živkovićevih dugova, nastalih iz propalog privatnog posla koji je, iako je to zakonom zabranjeno, pokrenuo kao aktivni službenik Agencije, ali i raskalašnog života koji obuhvata i sklonost hazardu. Prinuđen da rješava finansijske probleme, Živković je pomoć potražio od zelenaša, koji su mu rado izašli u susret, uz uslov da založi stan, a zatim i kuću koju je imao u Podgorici. Nakon što je ostao bez njih, bio je prinuđen da se preseli na selo gdje je nastavio da živi u porodičnoj kući njegovih predaka.

Živkovićevi finansijski problemi nijesu ni tada nestali, tako da je nastavio da pozajmljuje novac od kolega i prijatelja, kao i članova porodice, koji su mu oni iz sažaljenja i kolegijalnosti davali iako su znali o kakvom se dužniku radi. Karakteristika Živkovića kao dužnika je da je ubrzo nakon zaduživanja okretao leđa i ulazio u svađu sa onima koji su mu pozajmili novac, računajući da će tako izbjeći obavezu da im isti vrati, što mu je u više navrata upalilo. Upravo ova osobina doći će do izražaja posljednjih dana, kada Živković gori od želje da izmisli što više priča i napravi problem što većem broju kolega, prvenstveno onih koji su prema njemu bili korektni. Pored ostalog, Živković je jedva dočekao da se kao novi visoki funkcioner razbaškari u kancelariji jednog od dobrotvora, kojeg je prethodno, zajedno sa svojim šefom, poslao na odmor.

Prezaduženost Živkovića, ali i njegov karakter i profil ličnosti, uz profesionalnu nesposobnost, bili su razlog da svi dosadašnji menadžmenti Agencije budu jedinstveni u stavu da ovaj službenik ne može biti angažovan ni na jednom mjestu na kojem bi mogao doći u dodir sa tajnim podacima, ili bilo kakvim saznanjima o funkcionisanju Agencije i njenih službenika. Jedini razlog zbog kojeg je uopšte ostao na poslu jeste saosjećanje bivših rukovodilaca zbog teškog zdravstvenog stanja, kao i brojnih porodičnih problema Živkovića. Dodatno, kada je Živković prije desetak godina obezbijedio fakultetsku diplomu (bachelor) tadašnji menadžment mu je dao rješenje na drugo radno mjesto sa većim koeficijentom, uprkos tome što su svi znali da je diploma kupljena na fakultetu u Subotici, a da novopečeni akademski građanin ne bi umio ni pročitati svoje zanimanje da nije održao pismenost na kladioničarskim kvotama. Jedini uslov od koga ni tada nijesu odustali bio je – Živkovića dalje od tajni.

Zahvalnost dobrotvorima Živković je još jednom pokazao na sebi svojstven način – izmišljajući optužbe na njihov račun, uz svojski trud da što više naruši njihov profesionalni i moralni kredibilitet, što je doduše jedini cilj njegovih mecena.

Jedini problem Živkovića, koji je više nego dovoljan da anulira njegovu ogromnu želju da nekom napakosti, je nedostatak intelektualnih kapaciteta, znanja o poslu i podataka.

Sigurno je da će njegovi pokrovitelji jednog dana uvidjeti svoju grešku, čim ih prođe fasciniranost Živkovićevim nespornim šarmom i „baby face“-om, te kad shvate da kuloarske priče i nagađanja neostvarenih ličnosti sa bolesnim ambicijama nijesu nikakvi podaci, pogotovo ne dovoljni za rušenje jednog tako izgrađenog sistema kakav je Agencija za nacionalnu bezbjednost.

Ipak, kao čovjeku koji je radni vijek proveo u Agenciji, čime se ponosim, ostaje gorak ukus pri pomisli da se u jednom trenutku, pa makar samo trenutku, i makar samo trenutku u kojem je jedan egoistični diletant bio na čelu Agencije, čovjek kao Vučina Živković „pitao“ za bilo što više od dugmeta za otvaranje kapije. Do tada, štićenim ličnostima u Crnoj Gori želim da im bezbjednost ne bude ugrožena, a bivšem menadžmentu da nema težih dokaza od onih koje može ponuditi čovjek Živkovićevih kapaciteta.

PROFESIONALAC