Budućnost, klub bez velike prošlosti i sa kompleksom više vrijednosti

Piše: Stanko Radulović

Fudbalski klub Budućnost reagovao je i dan nakon jednog od najtežih incidenata u istoriji kluba, suspendovao golmana Đorđija Pavličića, koji je nakon derbija sa Sutjeskom  otvorenim dlanom, još na terenu pred publikom na stadionu, udario saigrača Igora Ivanovića.

Nakon neuspjeha u meču protiv Sutjeske, koji je Budućnost vratio još jedan korak u borbi za odbranu titule, a incident na samom terenu samo je kap koja je prelila čašu i ukazala da se u klubu decenijama ne radi dobro.

Činjenica da navijači sebi daju za pravo da odlučuju o mnogo čemu u klubu je još jedan problem kojim se sportski radnici u Crnoj Gori moraju ozbiljno pozabaviti.

Budućnost je najuspješniji crnogorski fudbalski klub, ali i kolektiv koji decenijama tavori u prosjeku i nikako da napravi ozbiljniji iskorak iz prosječnosti balkanskog sivila.

Najuspješniji fudbalski klub u zemlji koja se nalazi na 53. mjestu UEFA rejting liste i u kojoj iz godine u godinu crnogorska liga tone sve dublje.

Mnogi su nakon raspada SFRJ od Budućnosti u tadašnjoj ligi SRJ očekivali da zauzme pozicije u vrhu domaćih takmičenja zajedno sa Vojvodinom i OFK Beogradom, klubovima koji su imali bogatu tradiciju i u nekadašnjoj ligi, ali od toga nije bilo ništa i umjesto borbe za plasman u evropske kupove tavorilo se u donjem dijelu tabele, pa se čak i izgubio prvoligaški status.

Sve do crnogorske nezavisnosti Budućnost je tavorila, a ni u nezavisnoj Crnoj Gori od prvih takmičenja Budućnost nije bila dominantna, nego su te pozicije zauzimali Zeta, Rudar, Mogren, dok je Budućnost živjela na pričama medija o najvećem crnogorskom fudbalskom klubu koji je nešto značio i na jugoslovenskoj fudbalskoj sceni, a to nije bilo tačno.

Do 2007. godine Budućnost nikad nije igrala ni u jednom klupskom evropskom takmičenju Kupu evropskih šampiona (kasnije Ligi šampiona), Kupu pobjednika kupova ili Kupu UEFA, ali su je podgorički novinari često svrstavali u velikane jugoslovenskog fudbala, mada nikad nije osvojila nijedan trofej.

Poređena je Budućnost sa mnogima, bez argumenata, a trofeje su pored velike četvorke (Crvena zvezda, Partizan, Hajduk, Dinamo) osvajali Sarajevo (dva puta prvak), Željezničar (jednom prvak), Vojvodina (dva puta prvak), Velež (dva Kupa), Rijeka (dva Kupa), Vardar, čak i Borac Banja Luka (jednom Kup), bez obzira što su trofejne vitrine podgoričkog kluba zjapile prazne.

U Kupu UEFA igrali su i po nekoliko puta Čelik, Sloboda, Ranički Niš, Napredak, Rad…dok su tada titogradski mediji, kasnije podgorički Budućnosti davali mnogo već značaj nego što ga je zaista imala.

Koliko su priče o veličini Budućnosti neutemeljene najbolje govori podatak da je osvajanje šestog mjesta 1979. i potom 1983. godine najveći uspjeh kluba, a mediji i danas od pokojnog Milana Živadinovića prave velikog trenera, a on je sa timom u kojem su tada igrali Dejan Savićević, Predrag Mijatović, Dragan Vujović, braća Branko i Dragoljub Brnović, Dragoje Leković (svi reprezentativci SFRJ), Anto Drobnjak…osvojio čak sedmo mjesto.

Zahvaljujući takvim medijskim pričicama o veličini i značaju Budućnosti u klubu i gradu nikad nisu shvatili da je rad na duge staze, od nule, neophodan kako bi se jednog dana dostigle čak i one umišljene visine, a kamoli ostvarilo nešto više i konkretnije na međunarodnoj fudbalskoj sceni.

Skandal nakon utakmice u prošlom kolu mogao bi da bude prilika da se napokon krene sa ozbiljnim radom u klubu i rasčišćavanjem odnosa, ali i načinom shvatanja fudbala i  razmišljanja o sopstvenim vrijednostima.

Krajnje je vrijeme da Budućnost prestane da sebe doživljava kao najveći crnogorski klub, jer to nije nikakva titula, već da krene od nule i da za nekoliko godina napravi pomak i na evropskoj fudbalskoj sceni umjesto redovnih ispadanja u prva dva kola kvalifikacija za evropska takmičenja.

Metla je neophodna!