Glavni ciljevi Rusije za zapadni Balkan su trostruki. Prvo, Kremlj nastoji da globalno projektuje status velike sile. Drugo, nastoji da opstruira evroatlantske integracije regiona zalaganjem protiv NATO i EU integracija i podizanjem nestabilnosti. Treće, Kremlj koristi Balkan, posebno pitanje Kosova, kao argument za svoju spoljnopolitičku agendu na drugim mjestima, posebno kada je riječ o odbrani svoje percipirane dominacije nad svojim bliskim inostranstvom, pišu Wouter Zweers, Niels Drost i Baptiste Henry, u analizi za Clingendeal, holandski think tank koji se bavi međunarodnim odnosima, prenosi Politički.ba.
Umjesto izgradnje održivih, sveobuhvatnih i smislenih odnosa sa Srbijom, Bosnom i Hercegovinom (BiH) i Crnom Gorom, Rusija slijedi oportunistički pristup u zavisnosti od fragmentiranih ulaznih tačaka za uticaj u svakoj zemlji. Kremlj pokazuje umjerene ambicije za izgradnju pozitivnih odnosa sa tri zemlje, što se ogleda i u instrumentima kojima utiče na region. Njeguje kontakte i uticaj preko širokog spektra pojedinačnih političara, pravoslavne crkve, medija i zloćudnih proxy grupa, koristeći energetske veze, kao i lokalne tenzije i historijska sjećanja. Moskva namjerno primjenjuje ovaj pristup koji se već pokazao kao relativno uspješan.
Na političkom nivou, uticaj Rusije posebno se proteže na (pro)srpske političare, koji često koriste slične narative i koriste Rusiju kao spoljnu podršku za promociju sopstvenih ideja. Konkretno, njen stav o Kosovu, ruska podrška lideru Republike Srpske Miloradu Dodiku i njene veze sa pravoslavnom crkvom ostaju važne ulazne tačke za politički uticaj Rusije u regionu u cjelini. Od ove tri zemlje, ulazne tačke za ruski uticaj su najrasprostranjenije u Srbiji, a zatim u Bosni i Hercegovini.
Ekonomski, uticaj Rusije je znatno bolji od uticaja EU, posebno u pogledu trgovine. Dalekosežni uticaj Rusije u energetskim sektorima BiH i Srbije, međutim, daje značajnu političku polugu, čak i ako se njene investicije često pokažu ekonomski neodrživim.
Kada je u pitanju vojni uticaj, Rusija nastoji da održi vojnu saradnju sa svojim glavnim partnerom, Srbijom, istovremeno podržavajući militarizaciju Republike Srpske. Beograd je zadovoljan trenutnim stepenom saradnje sa Moskvom, ali nastoji da izbjegne da postane rusko uporište na Balkanu. U stvari, Rusija je samo jedan od brojnih bezbijednosnih aktera na Balkanu, zasjenjen NATO-om i izazvan Kinom.
Iako se predstavlja kao partner Srbiji, a posebno Republici Srpskoj, Rusija pribjegava i zlonamernim instrumentima koji su se često pokazali efikasnim u oblikovanju političkog ambijenta zapadnog Balkana. U nedostatku vojnog prisustva u regionu, Rusija podržava krajnje desničarske nacionalističke figure i organizacije, koje generalno više liče na organizovane kriminalne grupe nego na paravojne organizacije, da postigne svoj cilj destabilizacije podsticanjem polarizacije i antizapadnog raspoloženja.
Kremlj je možda najuspješniji u oblasti medija i dezinformacija.
Ruska propaganda prodire u Srbiju, Crnu Goru i Bosnu i Hercegovinu preko portala koje finansira Rusija, lokalnih medija i društvenih medija. Ruske dezinformacije i narativi prodrli su u regiju do te mjere da značajan dio društva ima pozitivnu sliku o Rusiji i njenom političkom rukovodstvu.
Na svim ovim poljima, ruska invazija na Ukrajinu umjereno je uticala, ali nije u potpunosti izmijenila ruski pristup Srbiji, Bosni i Hercegovini i Crnoj Gori. Dok je invazija dovela do oštrijih linija podjele između Rusije i Zapada i smanjenja ruskih finansijskih i diplomatskih kapaciteta, uočavamo kontinuitet u pogledu ruskih strategija i ciljeva. Izvori uticaja Rusije u tri zemlje umjereno su zategnuti, između ostalog i zbog prvih koraka BiH i Srbije na diverzifikaciji izvora energije i pritiska Zapada da umanje svoje političke i sigurnosne veze s Ruskom Federacijom. Za sada, to još nije uticalo na sposobnost Moskve da kvari evroatlantske integracije tri zemlje, stoji u analizi.