Ivana Đukić: Mitropolitska pitanja

piše Ivana Đukić

Imajući u vidu – cjelokupno angažovanje, obrazovanje i profesionalnu posvećenost gospodina Vujovića – ne može se – a ne primjetiti ogromna disproporcija i jaz u odnosu na onoga ko se drznuo da o njemu govori i samog gospodina Vujovića. Gospodin, koji se latio pera, inače ostrašćeni nacionalista u privatnom životu, nije se osmjelio, a takvim psihologijama to i priliči, niti jednom, da Sretena Vujovića, koga lično komentariše, pogleda u oči i saopšti ono što navodno misli, samostalno, iz svoje glave; niti kao građanin, niti kao pojedinac, niti kao pobornik i zastupnik nekog nazovi kategoričkog mišljenja, niti kao osoba koja živi na 100 metara udaljenosti od škole, u kojoj je Sreten, po stavkama iz ugovora, još uvijek, formalno i dalje u radnom odnosu, sve do okončanja školske 2019 /2020, tačnije do 31. avgusta. predajući, pritom, i njegovom sopstvenom đetetu.

Sretenova je dobra volja i sila božanska, što je uopšte tu, a na radost đece, koja ga i sada, putem interneta konstanto kontaktiraju, traže savjet, obavještavaju o uspjesima, raduju susretu i nadaju skorom viđenju. Tu se primjećuje višestruka, ponovna, ugroženost nevinih. Jer, em što im se sa jedne strane ukida kvalitetno i validno obrazovanje, em što im se sa druge servira jednostranost i to vrlo limitirana, kao nužnost. Čudo je da se jedan akademik i erudita, uopšte upušta u osnovnoškolski nivo, ali kako je pedagogija uzvišen i sveti čin, tako Sreten ne postavlja pitanja o njegovoj neophodnosti tu, đe je najpotrebniji. Ne zato što ljudi iz širokog nastavnog kadra zaslužuju ovakvog saradnika i kolegu, već zbog njegove prirodne nenamjetljivosti, i pretjerane skromnosti, on ne naplaćuje svoju profesiju tamo đe bi mogao i trebalo, na kraju krajeva, već iz ljubavi, uzdiže đecu (sa svim zasluženim međunarodnim priznanjima, pod njegovim mentorstvom) do onih kategorija i nivoa, kada im, kao takav, postaje uzor i simbolička spona sa daljim nastavkom školovanja, usavršavanjem i samostalnim radom na sebi. E, sad, ovaj momenat ,,rada na sebi” je široko nedostupan i neprepoznat koncept.

Uplitanjem viših sila, entiteta, nepoznatog široj javnosti, karaktera, ovaj se čovjek, u pisanoj formi, služi rječnikom, koji u svakodnevici nema. Ova ,,mjerodavna” ličnost, za komentarisanje jedne od najobrazovanijih osoba u Crnoj Gori, je, čak i prilikom navodnog citiranja Sretenovih izjava, zaboravila da kaže istinu, ili barem da je kaže do kraja, pa ,,S kraja na kraj zaborava”, izvlači iz konteksta i stavlja u podtekst i blisku vezu između gospodina, preosveštenog, Amfilohija, sa Milom Đukanovićem, kao jednu od osnovnih, na koju se poziva, a sa ciljem da se reaguje. Taj je kontekst saopšten u vidu: ,,Zar ne vidite da vam ovaj čovjek napada mitropolita, pa će sjutra tako i v(l)as(ti)!” Mala komunikaciona greška, a vjerovatno se ne može ni zamjeriti gospodinu Bojanu Vukčeviću, na neinformisanosti, se sastoji u tome što se njegov duhovnik odavno ne ponaša kao takav, niti kao predstavnik centara moći, od strane kojih je izabran i postavljen, te je, kao takav, postao vrlo, vrlo nepoželjan. Ali, to itekako dobro zna, i toga je svjestan, Amfilohije.

U takvoj situaciji se mora i brzo i efikasno reagovati, u smislu da se otkloni, u svakom smislu, i najmanji trag sumnje da ga neko može smijeniti, i zauzeti njegovo mjesto. To zdravo tkivo, koje je u stanju da riješi crkveno pitanje u Crnoj Gori, koje je ostalo slobodomisleće je Sreten Vujović, crkveno obrazovan i na kraju krajeva i sam obnovitelj autokefalne crnogorske crkve, 1989. Tada, kada je bilo i nezamislivo o tome govoriti, a kamoli to sprovesti u djelo. Taj čovjek je pritom i u činu protođakona, i na mjestu sekretara Svetog Sinoda, pa kao takav, duboko ugrožava mitropolita iz zemlje Srbije, koju je u ovu zemlju po kazni prebačen. Na tim temeljima i leži napad na gospodina Vujovića i njegovu ličnost, a shodno svom, već duboko ukorijenjenom i razvijenom crnomagijskom djelanju u Crnoj Gori, odvija se preko nekoga ko je indiferentan, ali je savršen poslušnik, teledirigovan, bez sopstvene misli. Vrlo vješto upakovano u formu uparivanja ličnosti prostog i običnog čovjeka, koji izgara, i do odavno, od želje da bude pisac, sa jednim već formiranim i svjetski afirmisanim stvaraocem i kritičarem, Sretenom Vujovićem, stvarajući, takozvani ,,prividni sukob” (na granici normalnog) – između dvije, pod znacima navoda ,,zaraćene strane” – čovjeka koji sprovodi u djelo tuđu volju, bez svoje sopstvene i slobodoumnog, koji nikom, sem bogu, ne podnosi referat za svoje djelanje. Tu i tako upakovanu tužbu, u vidu tempirane bombe, iznosi, ni manje ni više, nego na Sretenov rođendan, 5.8. Kada se sve ovo sagleda, ne može se ne primjetiti strah od sukoba na relaciji istinski duhovnog čovjeka, i onoga koji svoju duhovnost zasniva samo, jedino i isključivo na materijelnom nivou.