Pljevlja, na papiru među najbogatijim opštinama u Crnoj Gori, a zapravo jedna od siromašnijih, u godini kada je sjenka pandemije pala na svijet ko zna koji put okrenula su leđa svojoj djeci.
Na ruletu srama loptica se zaustavila na polju fudbalski klub Rudar. Nekada je to ime neizostavno krasila “titula” velikan.
Kroz stogodišnju istoriju Rudara krem jugoslovenskog fudbala (beogradski vječiti, novosadska Vojvodina, podgorička Budućnost…) na Gradski stadion pod Golubinjom dolazio je da odmjeri vještine sa “rudarima” nerijetko i gubio, a po pravilu uvijek pronosio glas o dobrom domaćinu, prelijepom terenu, majstorima sa loptom.
Ne tako davno, taj velikan ovjenčan je titulama šampiona Crne Gore (2009/10 i 2014/15), osvojio je poker Kupova (2006/7, 2009/10, 2010/11, 2015/16). Taj grb ljubili su oni kojih se ni svjetske metropole nisu postidjele, poput sadašnjih penzionera Damira Čakara, Predraga Pažina, Dragoslava Jevrića, Žarka Lučića, Dragana Mladenovića, nekadašnjih i današnjih reprezentativaca Milana Mijatovića, Mijuška Bojovića, Žarka Tomaševića, desetine drugih simbola grada i države, najboljih strijelaca, golmana.
Avaj, sve su to slike prošlosti. Sadašnjost? Rudar je velikan (samo) na papiru. Sa prosjačkim štapom u ruci, starac od stotinu ljeta po pljevaljskoj magli nesrećno tumara u potrazi za novcem, identitetom, hljebom, vodom, smještajem za igrače.
Prosjak koji u riznici ima više trofeja negoli igrača na prvom treningu 10 dana pred početak sezone i ove i prošle godine, što se ne dešava ni u amaterskim ligama.
Velikan čiji vapaj ne čuju oni udobno smješteni u fotelji mnogih pljevaljskih preduzeća, industrijskih giganata, iako je svima jasno da bi morali da reaguju, ugase požar, sačuvaju obraz.
Naučio ih je tome gradonačelnik Podgorice Ivan Vuković, proslijedivši iz svog kabineta pet hiljada eura na račun udaljen oko 180 kilometara od glavnog grada, spasivši pljevaljski Rudar, a ne podgorički, od bruke, sramote, eliminacije makar do idućeg meča, ako ga uopšte bude.
Pritom, zaslužio je i poštovanje žitelja nasjevernije crnogorske opštine. Dok se Vuković pobrinuo za kratkotrajni mir u taboru “rivala” iz Pljevalja i od Pljevljaka za Rudar još ni euro. A ni od pompezno najavljenog predsjednika kluba, sa turskom adresom.
Čak ni od tih foteljaša, među kojima su i oni čiji se logo svojevremeno našao na dresu raskalašnih sportskih kolektiva iz drugih gradova, u ulozi glavnih sponzora, dok su djeca iz njihovog grada trenirala u mraku.
A ne traže puno – samo da trče za loptom i tresu mrežu, pogađaju koš, osvajaju poene. I baš kao što se Pljevlja decenijama guše u magli, Rudar se guši u dugovima naočigled onih koji svakodnevno po pljevaljskoj čaršiji nailaze na igrače koji volonterski rizikuju zdravlje, karijeru, reputaciju.
I ne mogu da dobiju odgovor na jednostavno pitanje – čiji je pljevaljski Rudar i čija su Pljevlja?
Umjesto da hladi šampanjac i priprema proslavu 100 godina postojanja, možda i privodi kraju monografiju ili film, starac hladi katanac. Ako bude novca da se i on kupi.