Prije 40 godina, gledali smo finale plej-ofa Prvenstva Jugoslavije u košarci, vrijeme je bilo isteklo, ostalo je još samo da se izvedu dva slobodna bacannja, dva bacanja koja odlučuju šampiona Jugoslavije, zemlje koja je sinonom za vrhunsku košarku u Evropi.
Na tribinama haos, zaglušujuća buka, muzika, bubnjevi, salom na Baldekinu se ori Ši-ši-Šibenka. Sudbina prvaka je u rukama dječaka koji je imao samo 18 godina, ali je već bio velika zvijezda i košarkaš koji je držao sve konce igre u svojim rukama.
Dražen Petrović je hladan kao špricer, ne osjeća pritisak sa tribina, zaglušujuću atmosferu, pritisak težine ta dva slobodna bacanja koja odlučuju o tituli, pogađa oba bacanja i velika fešta u Šibeniku je mogla da počne.
“Večeras je naša fešta, večeras se vino pije”…orila se ulicama Šibenika čuvena pjesma Zadranina Tomislava Ivčića.
Slobodna bacanja u posljenjoj sekundi samo su potvrdili kakva je košarkaška zvijezda rođena na Baldekinu koja će cijele decenije oduševljavati sve ljubitelje košarke u Jugoslaviji, Španiji, Evropi kasnije u SAD i uostalom na cijeloj planeti. Draženovi driblinzi dodavanja iza leđa, ispod koljena, driblinzi kakvi do tada nisu viđani na košarkaškim terenima, nezadrživi prodori i ulazi pod koš, i dalekometni šutevi dovodili su do očaja sve odbrane.
Cibona je i bez njega bila šampion, a njegovim dolaskom u Zagreb postala je nedodirljiva u Evropi i osvojila dvije uzastopne titule prvaka Evrope. Sovjetski Savez, Žalgiris i Arvidas Sabonis dovođeni su do očaja, jer je Petrović mogao sve ono što zajedno nisu mogli Sabonis, Homičus, Kurtinaitis i društvo, harao je Evropom i nizao trijumfe. Rešetao je koševe svih rivala.
Rijetki su bili mečevi u kojima sa zaustavio ispod 40 poena, još rijeđi oni sa ispod 30 koševa po utakmici, pa je djelovao kao mašina za koševe,a kada se tome doda da je imao, iako to tada nije tako računato, u prosjeku i 10-tak asistencija po utakmici jasno je da je svjetlo svake pozornice u svijetu bilo okrenuto ka njemu i da se od njega u svakom meču očekivalo nešto novo- 30, 40, 50, 70…100, 117 poena…
Sjećam se da je na početku sezone 1985/86. Olimpija zakasnila sa licenciranjem igrača, bila kažnjena i nije mogla na teren da izvede najbolji tim. Igrala je sa juniorima, a Dražen Petrović je odlučio da juri rekord Radivoja Koraća i njegovih 99 poena, i naravno uspio bez problema.
Cibona je bila zvanični prvak Evrope, bila je mašina za davanje koševa, koja je te sezone, ako se dobro sjećam, imala prosjek preko 112 poena po utakmici, a u najjačoj evropskoj ligi u prosjeku je pobjeđivala rivale sa 20 poena razlike.
Mađioničaru iz Šibenika uskoro su se priključili golobradi mladići Divac, Kukuč, Rađa, Đorđević, Danilović, Komazec, Paspalj, a Jugoplastika, Partizan i Cibona predstavljali su strah i trepet za cijelu Evropu. Jugoplastika i Partizan bili su najmlađi timovi Evrope, ali im to nije smetalo da osvajaju evropske trofeje, Splićani su tri puta prvaci Evrope, Partizan igra fajnal-for, kao najmlađi tim, potom osvaja Kup Radivoja Koraća i na kraju i titulu prvaka Evrope, ali i pored toga sva svjetla pozornice uperena su u Dražena Petrovića koji predvodi fantastične talente kao kapiten, uzor i vođa na terenu do titula prvaka Evrope i titule prvaka svijeta.
Sa ove distance čini mi se da Jugoslaviju, naravno da nije bilo rata, nakon Argentine 1990. godine ne bi bilo moguće pobijediti i da bi u Barseloni Majkl Džordan, Međik Džonson i družina na svojoj koži u pravom smislu riječi osjetili magiju jugoslovenske košarke i košarkaških čarobnjaka kavi su bili jugoslovenski košarkaši, još kada bi im se nešto kasnije pridružili Stojaković, Rebrača, Bodiroga…
A onda šok. Kažu da se lijepe vijesti šire brzo, da ružne stižu još brže i pored toga što je na prostoru Jugoslavije buktio rat, što su mnogi krajevi nekadašnje domovine bili pod bombama, u mraku bez struje i često i bez dnevne svijetlosti, meni se čini da su za smrt Dražena Petrovića svi saznali istog dana i da je bez obzira na tada već raspirenu nacionalnu i vjersku mržnju zaplakalo svih 22 miliona Jugoslovena.
Dražen je bio naš, moj tvoj, njihov, on je bio jednostavno dio svih nas, naših života, gostovao je makar jednom nedeljno u našim domovima tokom prenosa košarkaških utkmica putem malih ekrana, ili subotnjih radio prenosa koje su tada vodili legendarni sporski komentatori Ivan Tomić i Risto Kubura. Bilo je trenutaka kada me Dražen Petrović dovodio do ludila, jer navijam za Partizan, kada sam priželjkivao da mu sudija dosudi pet ličnu, neku tehničku, da ga izbaci sa parketa, ali nikad nisam priželjkivao da se povredi jer sam znao koliko je veličanstven i kolika bi to šteta bila da ne igra za reprezentaciju na nekom takmičenju.
U samo nekoliko dana bih zbog njegovih poena bjesnio po sobi i skakao od sreće, zavisno od vrste utakmice u kojoj bi punio koš rivala do iznemoglosti.
I onda je tog 7. juna 1993. godine vrijeme stalo, sve je izgubilo smisao, sve kao da je uzalud bilo, sve je dobilo neki drugi tok, drugu dimenziju. Njegov odlazak sa scene promijenio je tok košarke, više nije bio bitan koš više, postao je važan koš manje, izbor igrača na kojem će da se napravi prekršaj, a ne dribling, skok šut…
Košarka je umjesto umjetnosti postala rudarski posao ispod obruča, danas rijetko ko postiže po 20 poena, a kada ubaci 30 to je onda utakmica za nezaborav, a ako je tako onda su sve Draženove utakmice za nezaborav. Ustvari i jesu. Dražen je za nezaborav.