Piše: Boris Varga
Ruska poslovica kaže da “brada služi čovjeku da ga za nju možeš čvrsto držati”. I tu mudrost nisu još naučili u Beogradu, niti širom novog vrlog “Srpskog sveta”.
A srpska brada, figurativno i sasvim groteskno bukvalno, je genocid u Srebrenici koji će očigledno biti vododjelnica budućeg geopolitičkog tretmana Beograda i njegovog bližeg rasejanja koje se budi i ulazi zbog toga u novi sukob sa cijelim Zapadom i Jugoistokom.
Jer, Aleksandar Vučić dlaku je mijenjao i svašta je iz radikalskih dana poricao, osim ratnih zločina i genocida u BiH. Genocid je gola Ahilova peta vaskrsle “Velike Srbije”, odnosno to je sada već novorođenče stabilokratije koje su ljuljale prije svega zapadne demokratije, a kršteno je po uzoru na spoljnopolitičku doktrinu i ideologiju “Ruskog sveta” (“Русский мир”).
‘Ruski svet’ je ipak prigrlio muslimane
“Srpski svet” veoma je prijemčiv eufemizam i zamjena za poraženu od NATO-a velikosrpsku ideju. Taj rusko iskovani pojam nesvjesno se brzo odomaćio u Srbiji i podjednako ga brzo popularizuju protivnici Rusije na Balkanu, kao i njegove pristalice. Iako su neadekvatne komparacije bilo koje države sa super silom, važno je znati koliko su, u stvari, ti ruski i srpski svetovi slični i kakvi su njihovi odnosi.
Osim pravoslavlja i autoritarizma, malo šta je još zajedničko tim imperijalizmu sklonim slovenskim državama, osim možda što bi mnogi u Srbiji željeli da “Srpski svet” postane dio ruskog, odnosno geopolitička eksklava Ruske Federacije, a ne članica Evropske unije. I nije da tako nešto u praksi nije moguće i ne postoji. Jermenija je članica Evrazijskog ekonomskog saveza koji predvodi Rusija.
Ono što najviše razlikuje Rusiju i Srbiju je odnos prema muslimanima. Prema projekcijama CIA The World Factbook, u Ruskoj Federaciji islam je zastupljen kod oko 10-15 odsto stanovništva, što je 14-21 miliona ljudi. Moskva nije naivna da joj kadrovi poput predsjednika Slobodana Miloševića ili generala Ratka Mladića rješavaju ne samo muslimansko, već bilo koje etničko ili vjersko pitanje.
Rusija je tu krajnje perfidni igrač. S jedne strane Moskva podržava Srbiju u Savjetu bezbjednosti UN da ratni zločin u Srebrenici ne bude proglašen genocidom, dok sa druge strane podilazi i saosjeća sa muslimanima u svojoj zemlji. Predsjednik Vladimir Putin i njegovo okruženje na toj priči prave politički marketing i u više navrata ponavljaju kako će učiniti sve da u Donbasu ne bi došlo do krvoprolića poput onog u Srebrenici.
To je višearšinska politika, dijametralno suprotna za spoljnu i unutrašnju upotrebu, jer u prvom slučaju Rusi guraju Srbe i “Srpski svet” na Balkanu u sukob sa cijelim zapadnim i muslimanskim svijetom, dok sa druge strane oni znaju da ukoliko neće da prigrle muslimane u svom “Ruskom svetu”, uradiće to neko drugi spolja i time se samo diže ulog za neki novi čečenski rat, ali i širi nezadovoljstvo po linijama dodira sa islamskom civilizacijom.
Neiskrenost pravoslavne braće
Moskva nikako ne želi na svojoj teritoriji scenario sličan onom namijenjen Ujgurima, ali nije ni naivna da stvara ruski aparthejd na Kavkazu, što je Beograd napravio na Kosovu. Da su iskrena pravoslavna braća prema Beogradu, još osamdesetih bi Slobodna Miloševića savjetovali da na Kosovu nađe Kadirove i da “srpsku Jugoslaviju” drži na zamrznutim konfliktima. Plan Z-4 je to djelimično omogućavao. Milošević je, očigledno, nešto po uzoru na raspad SSSR, stvorio ta bijesna etnička srpska ostrvca u Hrvatskoj sa kojima nije znao šta da radi, da bi na kraju odustao i pustio stotine hiljada stigmatizovanih i prestrašenih ljudi da bježe u Srbiju.
U stvari, Milošević je sredinom devedesetih digao ruke od ruskog mini-imperijalnog scenarija na Balkanu i prepustio se talasu divljaštva već razjarenih krvnika i pljačkaša da rastrgnu BiH kao sigurni ratni plijen.
Rusiji takva Srbija odgovara, jer je treba braniti od Zapada, pred SB UN i od iracionalne paranoje “zelene transverzale”. Srbija kao međunarodni izrod – sigurni je i najodaniji saveznik Rusije. I to je ta brada, od koje Srbija ne može da se odvoji.
I vječita crveno-crna koalicija u Srbiji misli da u slučaju prevrata, poput “5. oktobra”, može, kao Miloševići, Akajevi ili Janukoviči, lako da pobjegne u Moskvu. Do kraja ostaje nepoznanica zašto Slobodan Milošević i nije pobjegao u Rusiju, jer se znalo da je njegovo izručenje dalji uslov zapadne saradnje sa Srbijom. Političari “Srpskog sveta” u Beogradu, Banja Luci, a sada već i u Podgorici, koji se oslanjaju ne samo na negiranje genocida, već i na veličanje njegovih aktera trebali bi da znaju da Rusija najvjerovatnije nije htjela da udomljuje “balkanskog kasapina” Miloševića ne samo zbog spoljnih zapadnih pritisaka, ili narušavanja unutrašnje ruske harmonije, već prije svega zbog racionalne svijesti da su joj važne uticajne muslimanske države. Zato Slobina sudbina može jako lako da zadesi njegove nasljednike i šegrte.