Kalinjingrad u Herceg Novom

piše: Dragan Veselinov

Nije nam lako oteti se utisku da patrijarh Porfirije dolazi u Herceg Novi da od njega sačini srbijansku verziju ruskog Kalinjingrada, da osigura u Crnoj Gori beogradsku eks-teritoriju na Jadranskom moru koja kontroliše Bokokotorski zaliv. To danas radi Kalinjingrad na Baltičkom moru. Patrijarh to neće reći, reći će da želi da slavi 640 godina od Kotromanićevog osnivanja novog grada – Novog, zatim anđela Mihaila kao protektora obalskog Manastira Savina, potom politiku ultra-srpskog nacionalističkog reakcionara Amfilohija Radovića , a da finale udari sa sporim srpskim litijskim korakom Isusovog krstonošenja kroz multietnički grad koji štiti Kotromanićev prvi jerusalimski đakon Stefan iz I veka.

Program boravka od tri dana u varošici od svega 12 i po hiljada duša na to ukazuje. I, zbog čega Porfirije Perić žuri, otkud to da želi da se slavi 640 godina od osnivanja grada a ne, kao što bi to bilo očekivano, 650. godišnjica, možda 700. godišnjica? Mora biti da ima razloga zašto on trči.

Blago patrijarhu Porfiriju što nije u Francuskoj, jer litiju u njoj ne bi mogao da održi u multi-konfesionalnoj zajednici budući da bi to bio akt javne propagande jedne religije protiv drugih na zajedničkoj uličnoj imovini, na iluziji da jedna crkvena organizacija ima čarobnog sveca koji štiti grad, a da ga druge nemaju, i da su stoga bezvredne. I u Francuskoj Porfirije ne bi mogao, kao na manastirskoj slavi Savine na koju je patrijarh došao 14. avgusta 2022. godine, da sretne nijednog člana lokalnih vlasti i direktore državnih preduzeća. Manastirska slava je privatni obred vernika, kojoj javni službenici ne mogu prisustvovati u tom svojstvu, sem po dozvoli ministra iz njemu jasnih razloga. Alzas i Mozela su jedine slobodne teritorije od ovog pravila jer su ušle u sastav Francuske posle 1918. godine, posle sekularnog pariskog zakona iz 1905. godine i on se na njih ne odnosi. Opasno truljenje sekularnosti u Crnoj Gori je počelo .

KANT I LEONOV U KALINJINGRADU

Sličnost između Kalinjingrada i Herceg Novog postoji samo u strateškim zamislima Moskve i Beograda, u svemu drugom su oni potpuno različiti.

Kalinjingrad je osnovan zločinom uobičajenim za pobedničke države u Drugom svetskom ratu. Sporazumom saveznika iz Potsdama iz jula 1945. godine je pod presudnim uticajem Jevrejina Henrija Morgentaua, Ruzveltovog ministra finansija, odobrena nasilna deportacija milionskog nemačkog stanovništva iz neželjenih područja i gradova u Istočnoj Evropi.

Sovjetski Savez nije propustio da iz razrušenog pruskog Kenigsberga istera 1946. godine sve Nemce a da u ovu luku, gde se voda nikada ne smrzava, naseli stotine hiljada Rusa. Danas ih je u njemu oko 470 hiljada. Grad je domaćin ruske baltičke ratne flote i nuklearnog arsenala čiji je zadatak da disciplinuju Poljake, Litvance, Fince, Šveđane, Norvežane, Letonce i druge. Grad je izuzetno lep jer su ga Rusi obnovili na izgled stare nemačke urbane estetike ali, pošto je van teritorije Ruske Federacije, zavisi od njenog snabdevanja i zaštite. U njemu je duh izolacije neminovno stanje mnogih stanovnika koji je među retkima svakako prevazišao njegov građanin, ruski slavni kosmonaut Aleksej Leonov, prvi šetač u svemiru u XX veku, ali on ne može da se meri sa filozofom Imanuelom Kantom, Kenigsbercem, čiji je svet bio nepregledan iako u XVIII veku gotovo nikada nije izlazio iz svog grada.

KO JE MIHAIL KALINJIN

Rusi su – ne samo Nemcima, već i svom pravu na ponos po pobedi nad nacistima -zadali najteži udarac kada su Kenigsberg nazvali po Mihailu Kalinjinu.

I to ne zato što je on bio boljševik, jer su mnogi boljševici bili časni revolucionari, već zato što je njegov moral Đavo sa uspehom oblikovao do propasti Kalinjinovog samopoštovanja i fundamentalnih vrednosti morala u sovjetskom državnom vrhu. Iako je po rangu sve do svoje smrti 1946. godine bio nominalno šef partije od 1922. godine (to tada nije bio Lenjin niti naknadno Staljin ) a predsednik predsedništva SSSR-a od 1938. godine, on nije spasao od osmogodišnje robije svoju ženu, Estonku, Ekaterinu Lorberg od 1938. do 1946. godine.

Mučena je u zatvoru Lefortovo. Ona je bila, u stvari, osuđena na 15 godina prisilnog rada u izgnanstvu, ali ju je iz zatvora oslobodila odluka službenika nižeg ranga pod Kalinjinom, on nije potpisao njenu slobodu. Rodila je Kalinjinu posle braka iz 1906. godine dvoje dece, i verno ga je sa njima pratila 1916. godine u sibirsko izgnanstvo kamo ga je car oterao. A usvojila je zajedno sa njim u Moskvi još dvoje ratne siročadi. Bila je čvrst boljševik, nije se slagala sa Staljinovim čistkama i usprotivila se izgonu Trockog iz SSSR-a sa kojim su nekada Kalinjini u Kremlju živeli u zajedničkom stanu. Izdržala je robiju u turskom sovjetskom Altaju, u južnom Sibiru.

Njen muž, kog je uz prezrenje napustila, nije o njoj vodio računa u radnom logoru Čemal. Odmah po Kalinjinovoj smrti 1946. godine, ponovo je osuđena na nepoznat broj godina iz koga je rehabilitacijom oslobođena posle devet godina, 1956. godine. Tako je izdržala 17 godina zatvora.

Kalinjin je bedan zločinac jer je zajedno sa Vjačeslavom Molotovim i Andrejem Gromikom bio jedan od potpisnika naredbe da se posle kapitulacije Nemačke streljaju preostali poljski oficiri i intelektualci koji su preživeli Berijin masakr iz 1940. godine kada su Sovjeti pobili najmanje 22 hiljade Poljaka, od kojih su u Katinskoj šumi potukli šest hiljada oficira, a na drugim mestima još dve hiljade. Kalinjin je sahranjen uz državnu ceremoniju u zidine Kremlja gde mu je i spomenik. Nekadašnja supruga mu nije bila na sahrani.

Ali ta moralna besprizornost ruske države da ime etičke ruine Kalinjina nametne Kenigsbergu ukazuje na spremnost Kremlja da se ne osvrće na kompromitaciju ni svoje savremene politike. Zašto?

Zato što je Kalinjingrad sedište nuklearnog arsenala Rusije koji neposredno preti uništavanjem svih okolnih država. To obara argument Moskve da je ruski napad na Ukrajinu opravdan jer bi ulazak Ukrajine u NATO mogao doneti takvo isto oružje na granicu sa Rusijom.

Nema etike u politici Moskve, jedino što ona ima je čista sila. Rusi mogu držati atomsku bombu na granicama sa drugim državama, ali Ukrajina to ne sme. Dakako da bi bilo najbolje kada bi se svi na svetu okanuli te bombe.

PORFIRIJEV ZADATAK U HERCEG NOVOM

Ono što je radio Mihail Kalinjin u Kenigsbergu, to je zadatak patrijarha Porfirija Perića u Herceg Novom. To je pretvaranje grada u beogradsku enklavu čiji će zadatak biti da nadzire ulaz-izlaz iz Bokokotorskog zaliva zloupotrebom oko sedam hiljada njegovih građana koji se etnički izjašnjavaju kao Srbi, i da grad pretvori u političku larvu Velike Srbije.

Vlada Crne Gore nema snagu da zabrani subverzivnu litiju u ime ravnopravnosti svih religija bez prava ijedne crkve na zloupotrebu gradske ulične infrastrukture. Litija je deo političkog programa koji deli srpsko stanovništvo od druge polovine naroda u Herceg Novom.

Porfirijeva litijska parada sa proslavljanjem prenosa navodnih moštiju Sv. Stefana iz palestinske pećine na Sion, je danas klasičan crkveni obred kojim se militarizuje stanovništvo i priprema za sukobe. Unosi se etos smrti za veru i ističe značaj mučeništva za nju. Jer , niko još nije video sveca koji se smeje, igra i raduje životu, a da mu crkva nosi kip ili ikonu kroz grad. Litije pripremaju vernike za odricanja, muke i opravdavaju moguću krv.

Najveća zasluga Sv. Stefana za hrišćanstvo je u tome što je ubeđivao Jevreje da su ubili Isusa, Spasoja, Mesiju, i da zbog toga valja da napuste svoju religiju. Jevreji su ga kamenovali. Ništa nije Sv. Stefan time postigao, jer Jevreji ni danas ne veruju da je Isus bio Mesija s obzirom na istoriju Evrope i hrišćanstva.

Ali zato neki Srbi vole da se mešaju u jevrejske razmirice i izazivaju svoje sopstvene, kako među sobom, tako i sa drugim narodima. Zato i veruju da naparfimisane kosti Sv. Stefana u Jerusalimu štite Herceg Novi od Crnogoraca u Bokotorskom zalivu, jer Crnogorci navodno hoće da Srbe otrgnu od prsa majke Srbije.

Kakve političke veze ima Herceg Novi sa istorijom Šumadije i kakve veze ima Sv. Stefan sa Bokeljima? Nikakve. A od kad su Bokelji Srbijanci? Eh, ipak , odnedavno, kada su se srspki oficiri iz bolničkog Igala posle 1949. godine stali naseljavati u gradu uz dolazak njihovih porodica zajedno sa dolaskom i drugih koji su kupovali stare i dizali nove kuće. Tako se promenila etnička struktura grada kojoj je pomogla i transformaciona pomama dela domaćeg stanovništva koje je zavolelo šajkaču i Boga iz beogradske patrijaršije.

Danas je u Igalu preko 60 odsto građana koji sebe opisuju kao etničke Srbe. Nije nemoguće da pretpostavljate i da znate odgovor kako bi oni sutra referendumski glasali o perspektivi samostalne Crne Gore.

ŠTO MOŽE SVETAC

Pomama za čarobnim dejstvom telesnih ostataka, posebno velikih verskih stradalnika, u Evropi je doživela vrhunac između 1400. i 1650. godine kada je krenuo humanistički i racionalistički otpor hrišćanskom dogmatizmu i ugrozio njenu monopolsku političko-ekonomsku ulogu u savezu sa kraljem.

Žan Delimo je u svom ,,Strahu na Zapadu“ istakao mnoštvo ovakvih detalja: Sveta Agata je prikazana odsečenih dojki, Sveta Marta je dobila raskrvavljeno lice od udaraca gvozdenim kopitom, Sveti Lijevin je prikazan sa svojim iščupanim jezikom bačenim psima a Sveti Vartolomej se vidi kako mu deru kožu, a Svetom Erazmu istežu mošnice.

Ti ljudi nisu stradali od humanista već u međusobnim sukobima hrišćanskih misaonih šizmatika koje su štitile svoje stečene ekonomske i socijalne pozicije. Svetačke mošti i sveci nisu sačuvali narode i gradove Evrope od užasa genocida, terora i verskih zločina. Herceg Novi je i sam to iskusio u svojoj sedmovekovnoj istoriji kao bosanski grad, kao turski grad, kao venecijanski grad , kao francuski grad i čak ruski, makar na samo devet meseci.

Možda je najbolje prolazio kada je bio jugoslovenski grad posle Drugog svetskog rata i postao sinonim mirnog i uzbudljivog jadranskog života za stotine hiljada svojih posetilaca i rastućeg stanovništva.

Te pomenute užasne slike, kao i prizor kamenovanog Svetog Stefana, uče građane Crne Gore i Herceg Novog da nijedna žrtva za ,,srpstvo“ neće biti mala, ni neosvećena, i nenagrađena na Nebu. A neka je proklet svaki Srbin koji nije beogradski pravoslavac, i svaki koji je sekularan i teološki i ateistički racionalista! I svaki Crnogorac koji neće da bude Srbin!

KO DIJELI NOVLJANE

Ko danas deli Herceg Novi na srpski protiv crnogorskog i drugih naroda u njemu? Beogradska vlada i Crkva. I crnogorska iredenta. I mošti.

Mošti? Ne uvek. Jedno je kada se zbog ustaškog terora 1942. godine uz zalaganje zemunskog gradonačelnika folksdojčera dr Mozera prenesu na molbu SPC i Nedićeve vlade telesni ostaci kneza Lazara sa fruškogorskih manastira u Sabornu crkvu u Beogradu. A drugo je kada se 1988. godine Srpska pravoslavna crkva u zamahu Miloševićeve ideologije Velike Srbije odluči da godinu dana vitla ćivot (grobni kovčeg) kneza Lazara po Bosni i Hercegovini i Srbiji dok ga 1989. godine nije vratila u njegov zadužbinski Manastir Ravanica u Srbiji.

Jedno je istorijsko spasavanje tela kosovskog vojskovođe iz 1389. godine, a drugo je kada se ono zloupotrebi za dizanje političkog cilja protiv integriteta Jugoslavije i velikosrpskog osvajanja tuđih teritorija, kada se putovanjem kneza Lazara grafikuju nove granice Srbije. Lazara niko ne može da optuži da je napao Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu, oteo Vojvodinu i da hoće da ukrade Crnu Goru, ali Srpsku pravoslavnu crkvu – može.

A Jugoslavija nije trebalo da bude grobar srpskog naroda već njegov čuvar. A ko ju je uništavao? Aleksandar Karađorđević radi skrivenog unutrašnjeg beogradskog osvajanja svih teritorija, komunisti zbog antidemokratskog sistema i nedovoljnog federalizma i, konačno, beogradska nacionalistička inteligencija sa popovima Srpske pravoslavne crkve. Ovi poslednji su to činili radi otvorenog ratnog sukoba sa Južnim Slovenima koji se završio katastrofom spoljnjeg srpskog naroda – što još, možda, nije završeno.

I stoga, pitajte to Porfirija Perića u Herceg Novom. Šta on tamo hoće? Pitajte popa.