Piše: Miloš Perović
Kada je 30. avgusta prošle godine došlo do prve smene vlasti u Crnoj Gori nakon propasti socijalizma, uništenja Jugoslavije i uvođenja višestranačja, svakom razumnom je postalo jasno da je ova zemlja krenula na put bez povratka. Ne zato što je tim izborima oborena oportunistička vlast DPS-a ogrezla u korupciju, nego što su je oborile snage klerofašizma i četništva koje su u mesecima koji su izborima prethodili bile okupljene u pravoslavno-fundamentalistički litijaški pokret predvođen pokojnim Amfilohijem Radovićem, liderom SPC u Crnoj Gori.
Litijaški pokret je ujedinio sve do tada zavađene frakcije najtamnijeg, profašističkog segmenta crnogorskog društva koji se u 20. veku tri puta brutalno obračunavao sa Crnom Gorom. Prvi put posle Prvog svetskog rata, kada je svoj izraz dobio u bjelaškom pokretu koji je na nelegitimnoj Podgoričkoj skupštini izglasao nestanak Crne Gore prisajedinjenjem Kraljevini SHS, a kasnije asistirao srbijanskoj vojsci i žandarmeriji u slamanju desetogodišnjeg ustanka Crnogoraca protiv okupacije.
Drugi put je ovaj segment crnogorskog društva na najmonstruozniji način pokazao svoj zli potencijal tokom Drugog svetskog rata, kada je organizovan u četničku vojsku kolaborirao sa italijanskim i nemačkim fašističkim okupatorom progoneći crnogorske komuniste i partizane poput divljih zveri. Pobedom antifašističkih snaga i slomom nacističke Nemačke, činilo se da je došao kraj crnogorskom četništvu. Međutim, ono se samo “ukurvilo” i čekalo pogodan trenutak da ponovo izgmiže iz zmijskih legala u koje se zavuklo. Taj trenutak je dočekan na samom kraju prošlog veka, kada je kroz tzv. AB revoluciju preuzelo mehanizme crnogorske države da bi asistiralo velikosrpskom projektu krvavog i mučkog ubijanja Jugoslavije.
Priliku za svoju četvrtu istorijsku manifestaciju, najtamniji segment crnogorskog društva je dobio na pomenutim prošlogodišnjim izborima. Dugogodišnja kohabitacija vladajućeg DPS-a sa SPC u Crnoj Gori došla je svome kraju kada je izglasan Zakon o slobodi vjeroispovesti kojim je bilo predviđeno da se reguliše status SPC u Crnoj Gori, odnosno da ova verska organizacija prestane da bude država u državi koju ne priznaje.
Ta kohabitacija je tekla na sledeći način: DPS je bio zadužen za upravljanje sferom materijalnog, odnosno sprovođenje pljačkaške tranzicije po istom modelu po kojem je ona sprovođena u ostatku nekada socijalističke Istočne Evrope; Crkvi je prepuštena sfera duhovnog u kojoj je nakon nestanka socijalizma postojao ogroman prazan ideološki prostor koji je trebalo popuniti. On je popunjavan parahrišćanskim pravoslavnim fundamentalizmom oličenom u ideologiji velikosrpstva i četništva i primitivnom sujeverju. Tokom čitavog tog perioda vlast DPS-a je kontinuirano finansirala izgradnju crkava i manastira SPC u Crnoj Gori. U glavnom gradu, crnogorske vlasti su nazidale i Saborni hram sa prostranim trgom, sa kojeg će poslednjeg meseca 2019. godine krenuti fundamentalistički litijaški pokret koji će toj vlasti doći glave, sa krajnjim ciljem da glave dođe i samoj državi Crnoj Gori.
No, čak ni ovaj masovni profašistički pokret nije sam za sebe bio dovoljan da se odnese pobeda nad vladajućom partijom. Za to su mu bila potrebna 4 poslanika GP URA, nominalno građanske partije zelenih predvođene etničkim Albancem Dritanom Abazovićem. Ova interesna grupacija predstavlja konglomerat raznih nevladinih organizacija iza čijeg organizovanja u političku partiju stoji medijski koncern “Vijesti”, odnosno njegov vlasnik medijski tajkun Miodrag Perović. Tako su pomoću četiri poslanika ove kvazi građanske i kvazi zelene partije otvorena vrata sa ponovnu fašizaciju crnogorskog društva.
Sva vlast je u rukama SPC koja je crnogorsku vladu sastavila u manastiru Ostrog. Sva vlast nad SPC je u rukama Aleksandra Vučića, koji je uz asistenciju Episkopa bačkog Irineja Bulovića presudno uticao na izbor Bulovićevog protežea Porfirija Perića za novog patrijarha SPC. Krajnji cilj ove vlasti bilo je suštinsko i simboličko pokoravanje Crne Gore režimu u Beogradu. I u ovoj raboti je od presudnog značaja učešće pseudo liberala na čelu sa Dritanom Abazovićem koji svaki otpor fašizaciji i teokratizaciji Crne Gore predstavljaju kao “odbranu mafije i mafijaškog režima DPS-a”. Opis pokvarenosti i hohštapleraja ove grupacije sitnih šićardžija i potrošnih opslužitelja fašističkog projekta zaslužuje obim knjige, pa se u ovom formatu mora ostaviti po strani.
Suštinsko pokoravanje Crne Gore i crnogorskih institucija je izvršeno samim postavljanjem “ekspertske” Vlade Crne Gore koja je u samo nekoliko meseci razorila sve bitnije državne institucije postavljajući u njima ljude sa “litijaškim spomenicama” sa ciljem talibanizacije države prema smernicama SPC. Medijski koncern „Vijesti“ i URA Dritana Abazovića u ovom procesu obavljaju najprljaviji posao. Njihova se uloga sastoji u obezbeđivanju propagandnog kriminalizovanja svakog ko se suprotstavlja klerofašističkom nasrtaju na državu. Najpodliji konstrukt ove propagande se sastoji u narativu o “dva nacionalizma” koji dele Crnu Goru, a kojem će oni biti prepreka kao umereni centristi zeleno-liberalnog usmerenja. Tužna realnost ove prljave propagande jeste da ona daje efekta van Crne Gore. Mnogi liberal i levičar u regionu, ali i šire od njega, koji osnovnog pojma nema o situaciji u Crnoj Gori i crnogorskoj istoriji je “progutao” prljavu propagandu NVO grantojeda okupljenih u partiju Dritana Abazovića. Zato je uloga ove političke grupacije u današnjoj Crnoj Gori podlija, podmuklija i nečasnija čak i od uloge profašističkog, četničkog Demokratskog fronta koji predstavlja političku organizaciju režima Aleksandra Vučića u Crnoj Gori.
Simboličko pokoravanje Crne Gore je trebalo biti izvršeno ustoličenjem novog mitropolita SPC u Crnoj Gori Joanikija Mićovića u Cetinjskom manastiru. Premda je ustoličenje moglo biti obavljeno u bilo kojem od manastira u Crnoj Gori bez ikakvih problema, režim u Beogradu, SPC i Vlada Crne Gore (tim redom, po komandnom lancu) odlučili su da se Joanikijevo ustoličenje održi na Cetinju, simboličkom i suštinskom centru crnogorske državnosti, ali i crnogorskog antifašizma. Ovaj grad koji je bio jedan od epicentara Narodno-oslobodilačkog pokreta u Drugom svetskom ratu, a tokom devedesetih i centar antiratnog pokreta i otpora velikosrpskoj politici, baš je zato odabran kao mesto ustoličenja. Cilj je bio poniziti i pokoriti.
No, Cetinjani su, kao svaki put u istoriji, imali odgovor na to. Danima koji su prethodili ovom događaju, građani Cetinja i ostali crnogorski rodoljubi i antifašisti su molili, preklinjali crkvu i vladu da ustoličenje obave na nekom drugom mestu u kojem će biti poželjni. Bez obzira što je crkvena ceremonija ispred Sabornog hrama SPC u Podgorici prošla bez najmanjeg incidenta, što jasno kazuje da je ustoličenje moglo biti obavljeno tamo, SPC i režim u Beogradu nisu odustali od ceremonije poniženja Cetinja. U tome ih nisu pokolebale ni bezbednosne procene policijskih službi države Crne Gore koje su saopštile da toga dana ne mogu da garantuju bezbednost nikome na Cetinju. Usledilo je zavrtanje ruku vlastima u Podgorici koje je za račun režima u Beogradu obavio patrijarh Porfirije i rukovodstvo SPC kao direktno pretpostavljeni Vladi Crne Gore. Tako su stvoreni uslovi za nasilno ustoličenje Joanikija.
Barikade koje su napravili građani Cetinja, odlučni da odbrane svoje dostojanstvo, nije bilo moguće probiti kopnenim putem. Stoga su Porfirije i Joanikije u Cetinjski manastir dovezeni vazdušnim putem, helikopterom crnogorske policije koja je popove pokrivene pancirskim ćebetom uvela u manastir kroz pokretni špalir specijalaca naoružanih automatskim oružjem. Za to vreme su na prilazima gradu i u samom gradu trajale ulične borbe, odnosno bolje reći otvoreni teror policije nad demonstrantima. Novinari koji od barikada nisu mogli ući u grad su u uključenjima javljali da se smrad suzavca oseća i do dva kilometra van granica grada. Na ljude naoružane kamenjem i pirotehnikom su rutinski ispaljivane šok bombe i gumeni meci. Čitav policijski aparat crnogorske države je bio podređen okupaciji jednog grada i teroru nad njegovim građanima zarad demonstracije dominacije klerofašizma nad jednim gradom i čitavim društvom.
No, suprotno očekivanjima nalogodavaca ove terorističke akcije crnogorske policije, ona neće predstavljati njihovu pobedu, nego početak njihovog sigurnog poraza. Pop koji se silom golog nasilja ustoličio u Cetinjskom manastiru će teško više ikad održati službu u tom gradu. Sila upotrebljena za zadovoljavanje taštine i demonstraciju moći primitivca dodatno će mobilisati i homogenizovati onaj deo crnogorskog društva koji neće pristajati na klerofašizam. U ovoj borbi crnogorski antifašisti neće imati stranu pomoć.
Kome do sada nije bilo jasno, od danas mora znati da je Vučićev režim sa svojim marionetama u Crnoj Gori okupaciju Cetinja i Crne Gore izveo uz prećutnu podršku Evropske unije i Sjedinjenih Država. Kome to i dalje nije jasno neka pročita saopštenja njihovih ambasada. Ili neka samo pročita izveštaje nemačkih novinskih agencija i državnog glasila Deutsche Welle. Međutim, bez obzira na sve nepovoljne okolnosti, Cetinje je u nedelju pokazalo da slobodarski duh Crnogoraca nije moguće pokoriti. Kroz istoriju je Crnogorce održala jedino i isključivo nepokolebljiva volja da nikad ne budu ničiji robovi. Tako će biti i ovaj put. Crnu Goru nisu pokorili ni sultani moćnog Otomanskog carstva. Crnogorci nisu ustuknuli ni pred nacističkim Vermahtom. Treba biti potpuni degenerik pa očekivati da će danas ustuknuti pred sociopatskim upraviteljem jedne od najsiromašnijih država Evrope iz koje svake godine glavom bez obzira pobegne preko 30.000 njenih građana i hordom primitivnih popova i lokalnih kvislinga.
Potpisujem od A do S