Piše: Davor Krile
Srbijanski ministar unutrašnjih poslova Aleksandar Vulin razotkrio se kao idejni inspirator režimske filmske umjetnosti u Srbiji. Nedavno je posjetio filmski set filma „Oluja“, koji se ovih dana snima u okolini Valjeva, te izrekao rečenicu koja predstavlja logični nastavak slavne Miloševićeve predratne sentence “niko ne sme da vas bije”: „Nikada više niko neće umjesto Srba pisati njihovu istoriju.“ O svemu je pomno izvijestio i srbijanski MUP.
„Niko više nikada neće trovati našu djecu lažima o srpskome narodu. Izborili smo se za istinu i pravo da o njoj govorimo“, rekao je Vulin, ocijenivši da se zločinačka operacija „Oluja“ dogodila zato jer se predugo šutjelo o Jasenovcu i ranijim tragedijama srpskog naroda, pa se Srbima danas kojekakvi podsmjehuju i tjeraju ih da priznaju lažne genocide.
Pozivajući srpske umjetnike da djeluju u korist režima i ne dozvole da se zaboravi tragedija srpskog naroda, Aleksandar Vulin mirotočivi zaboravio je reditelju pripomenuti da u svojem djelu ne zaboravi ni odgovornost srbijanskih političkih elita za sudbinu vlastite nacije. Zbog toga propusta producent Vladan Anđelković objasnio je, kakve li slučajnosti, da se film ne kani baviti političkim kontekstom ‘Oluje’, već samo tragedijom srpskog naroda iz vizure malog čovjeka koji je zločinački protjeran iz Hrvatske. O tome kakvi su zločini tome protjerivanju prethodili radije ne bismo, u ovoj tužnoj prigodi.
Aleksandar Vulin stari je i prekaljeni dizač tenzija u hrvatsko-srpskim odnosima te portparol najskrivenijih radikalnih misli koje je ispod kaputa tobožnjeg mirotvorca sakrio njegov nekad itekako radikalni šef Aleksandar Vučić. Veza velikog i malog Aleksandra navodno datira još iz 1993. i nekakvog televizijskog političkog dvoboja u kojem su nominalno bili konkurenti i protivnici.
Političku karijeru Vulin je počeo na krajnjoj ljevici kao član Saveza komunista – Pokreta za Jugoslaviju (SK-PJ), stranke koju su uglavnom sačinjavali generali JNA i staljinistička struja u bivšoj državi. Nakon raspada Jugoslavije uhljebio se u JUL-u, Jugoslovenskoj udruženoj ljevici supruge tadašnjeg vožda Mire Marković.
Na Pravnom fakultetu, dok je studirao, Vulin je obavljao i dužnost predsjednika Jugoslovenske revolucionarne omladine. Sav revolucionarni duh su, uglavnom, iscrpljivali u dodvoravanju tadašnjoj vlasti, te blaćenju kritičara Miloševićevog režima: aktivnosti kojoj je Vulin jedino i danas vičan, samo što trenutno opslužuje drugog klijenta.
Iz JUL-a je đuveglija izašao 1998., nakon što su Milošević i Šešelj formirali koaliciju, ali pravi razlog buđenja istinske Vulinove revolucionarnosti bio je iznevjereno obećanje o zastupničkom mjestu u srbijanskoj Skupštini. Baš u toj četničko-socijalističkoj vladi Šešelja i Miloševića njegov je današnji mentor Aleksandar Vučić postao ministar informisanja. Nešto kasnije, osnovao je Vulin Partiju demokratske ljevice koja je nedugo potom kolektivno ušla u SPS Ivice Dačića, zvanoga Mali Sloba. Godine 2008. Vulin je osnovao i Pokret socijalista, čiji je sadašnji predsjednik, i s kojim je formalno ušao u koaliciju s Vučićevom Srpskom naprednom strankom.
Srbijanska Crna Guja je čovjek koji nikad nije služio vojsku, ali zato obožava uniforme, širenje mržnje i huškanje na rat. Sebe vidi kao ljevičara, premda se u njegove junake uglavnom ubrajaju osuđeni srpski ratni zločinci i ljudi poput Petera Handkea, dobitnika Nobelove nagrade koji je javno pravdao Miloševića. Svojevremeno je Vulin čak predvodio beogradske proteste protiv hapšenja vukovarskog krvnika Veselina Šljivančanina.
Od naprednjačkog osvajanja vlasti 2012. godine i koalicije s velikim mentorom kontinuirano napreduje. Od funkcionera svojevremeno zaduženog za Kosovo, penjao se, uprkos trajnom gubitku Kosova, na funkciju ministra za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja, a poslije toga i na poziciju ministra odbrane.
Iako nije završio ni predvojničku obuku, a kamoli vojsku, formacijski je u kontinuitetu jedan od najvažnijih ljudi za nacionalnu bezbjednost u Srbiji. Ta činjenica razotkriva udvorništvo i udovoljavanje neizgovorenim željama voljenog vođe kao najnasušnije političke vještine na Balkanu: srbijanski ministar policije je nešto kao Njonjo 2.0 ili Branko Bačić za siromašne.
Vulin se u srbijanskoj javnosti nakon dugogodišnjih agresivnih napadačkih djelovanja na kojima bi mu pozavidio i najoštriji rotvajler uglavnom doživljava kao razuzlani jezik samoga vožda, Aleksandra Velikog. On samo javno tumači ono što gazda Vučić zapravo tajno želi i otvoreno blati one koje zlatousti predsjednik lično baš toliko ne smije.
Hrvate je dosad častio omanjim udžbenikom pogrdnih epiteta, među kojima je krajnje predvidiva jedino riječ “ustaški”. Zbog svega se svojevremeno razmatralo da se u Hrvatskoj proglasi i personom non grata, no od ideje se odustalo vjerovatno jer je Vulina krajnje preuzetno zvati personom u bilo kojem kontekstu. Ta riječ ipak iziskuje malo više osobnosti.