Piše: Miodrag Živković
Prosto je zaprepašćujuće u kolikoj mjeri postoje ideološke i političke sličnosti između dva hegemonistička i fundamentalistička projekta, nazvana “Ruski i Srpski svet”.
Oba ova projekta su ideološki utemeljeni u simbiozi pravoslavlja i nacionalizma, sa jedinstvenim ciljem širenja sfera sopstvenog velikodržavnog, nacionalnog i državnog uticaja na druge, manje države i narode, do njihovog nestanka.
Mitologija “Ruskog sveta” koju promovišu politički i crkveni lideri, negira poseban identitet ukrajinskom narodu, crkvi, jeziku i kulturi uopšte, osporavajući im pravo opstanka kao slobodnog i demokratskog društva, na gotovo identičan način kako to rade Srpski politički i crkveni lideri sa Crnom Gorom.
Mit o duhovnom jedinstvu u pravoslavlju, Rusa, Ukrajinaca i Bjelorusa, jer imaju istu pravoslavnu vjeru, sličan jezik, istoriju i kulturu, identičan je velikosrpskom mitu, posebno u odnosu na Crnu Goru, a i u odnosu na druge narode u njenom okruženju.
Osnovno sredstvo kojim se koriste oba ova velikodržavna projekta je lažna istorija kojom se potiru i brišu sve različitosti između Rusa i Srba sa jedne strane i svih drugih naroda i država, koji su plijen njihovih hegemonističkih ambicija.
Tom lažnom istorijom od manjih naroda i država krade se njihova istorija, kultura, tradicija, jezik, običaji i sve ono što im čuva temelje identiteta, sa osnovnom namjerom da ih učini suvišnim i nepotrebnim.
Brutalna i svirepa agresija Rusije na Ukrajinu ogolila je do kosti metode i ciljeve ovih pravoslavnih hegemona, tako da sličnosti između ova dva projekta možemo lako vidjeti i na pojedinačnim primjerima u čitavom mozaiku besčašća.
Dok Putinova Rusija ima svoga Lukašenka, Vučićeva Srbija ima svog poslušnog Dodika.
Dok Putin ima svoga patrijarha Kirila u Moskvi i mitropolita Onufrija u Ukrajini (koji mu se trenutno suprotstavlja), Vučić ima svoga Porfirija u Beogradu i Joanikija u Crnoj Gori (koji mu vjerno služi).
Dok Putin ima svoga poslušnog i militantnog Ramzana Kadirova, Vučić ima plejadu sličnih u Crnoj Gori u likovima vojvode Mandića, klero-šoviniste Vučurovića, militantnog popa Backovića i mnogih drugih.
I dok možemo u nedogled nabrajati sličnosti između ovih velikodržavnih projekata sa istim ciljem, razlike gotovo i da ne postoje, osim u činjenici da je Srpski velikodržavni projekat samo podređeni dio Ruskog velikodržavnog projekta.
Oba ova projekta su pravoslavlje kao vjeru, bacili pod noge, izgrađujući ga kao parapolitičku i militantnu sektu, daleko izolovanu od hrišćanstva.
I na kraju, važno je shvatiti da se Ruski velikodržavni projekat, upravo zbog rata u Ukrajini nalazi pred velikim porazom od koga se, sigurno neće dugo oporaviti.
Uvjeren sam da će njegovu sudbinu dijeliti, bez rata i ovaj drugi-Srpski, velikodržavni projekat koji skoro dva vijeka mrcvari Crnu Goru.