Lider Nove Srpske demokratije (NOVA) i jedan od lidera Demokratskog fronta (DF) Andrija Mandić posljednjih dana proživlajva svojevrsnu političku katarzu zahvaljujući pokušaju reanimacije koju mu je velikodušno pružila vlast njegove matične države.
Mandiću je na račun starih podviga koje je napravio kao pripadnik Vojske Jugoslavije, konkretno kao komandant lake artiljerijske baterije prilikom NATO bombardovanja 1999. godine, od strane ministra odbrane Srbije Aleksandra Vulina uručen orden. Tom prilikom uručena mu je i sablja.
Kao zvanični razlog ovog svečanog, i pomalo dirljivog čina, ministarstvo odbrane Srbije navelo je Mandićev “doprinos sistemu odbrane Srbije”!?
Sve bi ovo bilo u redu da u čitavoj priči nemamo nekoliko veoma spornih momenata. Prije svega, država Srbija odlikovala je Mandića za njegov doprinos odbrani od bombardovanja koje je uzrokovala ta ista država, odnosno, da ne griješimo dušu, tadašnja zvanična politika Beograda koju je predvodio Slobodan Milošević, a Mandić svesrdno podržavao.
Još veći je apsurd što će Madniću ovo odlikovanje i sablja poslužiti kao vjetar u leđa za borbu protiv onih koji su 1999. sačuvali Crnu Goru od intenzivnog NATO bombardovanja. I na kraju, da čitava priča dobije i malo komičnog prizvuka, medalju i sablju za vojne zasluge lideru NOVE je uručio ministar vojni koji nije prišao kasarni do marta prošle godine, kada je odlučio da samoinicijativno učestvuje u (kako su pojedini mediji objavili) rijalitiju „Vulin – 15 dana u kasarni“.
Jasno je da čitava ova epska drama ne može biti logički objašnjena, isto kao ni trenutna politika Srbije, koja je svoje diplomatske, obavještajne, ekonomske, medijske i koje sve ne, aktivnosti preusmjerila sa domaćih tema na Crnu Goru.
Ono što je evidentno, a što je za Aktuelno potvrdilo više pouzdanih izvora iz vrha Srpske napredne stranke Aleksandra Vučića je da je Andrija Madnić, kao iznuđeno rješenje u nedostatku bolje opcije, odabran da, kao lider crnogorskih Srba, ili srpskih Crnogoraca, kako želite, zastupa interese Beograda u kritičnom periodu nakon usvajanja Zakona o slobodi vjeroispovijesti, pred redovne izbore i popis stanovništva u Crnoj Gori.
Kao glavni atributi koji su Madnića katapultirali na ovu poziciju su to što je 2007. godine primio gramatu četničkog vojvode, a usput je i lider stranke sa najvećim brojem srpskih glasova. Međutim, jasno je da je zvanični Beograd primoran na ovakvo rješenje u nedostatku svježijih opcija, a u prilog tome najbolje govore rezultati lidera NOVE.
Mandić je jedan od osnivača Srpske narodne stranke (SNS), a od 2003. do 2009. godine bio je predsjednik SNS-a. Bio je na čelu koalicije „Srpska lista“, i njen predsjednički kandidat na izborima 2008. godine, koje je ubjedljivo izgubio.
Kada je 24. januara 2009. godine osnovana Nova srpska demokratija, postao je njen prvi predsjednik, a na tu funkciju Skupština NOVE ga je izabrala 11. maja 2013. i 11. maja 2017. godine. Sa tom strankom koja je kasnije postala konstituent Demokratskog fronta izgubio je sve izbore na kojima je nastupao! Impresivno!
Mandić nije uspio da odbrani Jugosalviju od NATO-a. Savezna Republika Jugoslavija prestala je da postoji 4. februara 2003. godine, Kosovo je, najviše zahvaljujući politici koju dotični zastupao, postalo nezavisna država. Uz to, nije bio ni blizu da dobije bilo koje izbore u Crnoj Gori od kad se bavi politikom.
Stoga, nameće se očigledan zaključak da su klero-nacionalistički krugovi, koji u posljednje vrijeme eksplicitno diktiraju zvaničnu politiku Srbije, očajni kada pribjegavaju reanimaciji posrnulog političkog lidera da bi ostvarili svoje hegemonističke aspiracije.
B. Knežević
Za doprinos sistemu odbrane Srbije, a tada postaojala druga država, SAVEZNA REPUBLIKA JUGOSLAVIJA.
Tužno i žalosno.