Nesrećni imidž Crkve Srbije

piše Miodrag Živković (preuzeto s Facebook profila)

Da napišem ovaj tekst, inspirisala me posljednja dodjela oredena Svetog Save, od strane poglavara crkve Srbije Porfirija, ratnom huškaču i bliskom saradniku Slobodana Miloševića, Miloradu Vučeliću.

Pisao sam više puta do sada o ulozi crkve Srbije u našoj sumornoj stvarnosti i naglašavao da je u pitanju sekta koja se svojim političkim djelovanjem odrodila od hrišćanstva i pravoslavlja, služeči kao klero-šovinistički i fašistički instrument u rukama velikosrpske politike.

Danas želim nešto više reći o tužnom i nesrećnom imidžu ove crkve kojoj Sveto pismo i božije zapovjesti ništa ne znače, a koja djeluje u Crnoj Gori, gotovo čitav vijek, instalirana na bajonetima u okupaciji iz 1918. godine.

Da je crkva Srbije parapolitička, a ne vjerska organizacija najbolje svjedoči imidž koji je stvorila o sebi samoj u ovim turbulentnim i nesrećnim balkanskim vremenima, predstavljajući jednog od važnijih političkih aktera.

Zato je najmanje iznenađenje, što je baš ta crkva u Crnoj Gori aktivno učestvovala na posljednjim izborima i nakon njih izabrala svoju vladu, kojoj danas služi kao uprava za regrutovanje podobnih i poslušnih kadrova, ako je ta crkva….

– Podsticala i podstrekavala užasni rat devedesetih, blagosiljala ratnike i ratne zločonce, aminovala njihove teške zločine i nakon svega krila i abolirala sva užasna nepočinstva i počinioce;

– Dodijelila najveći svoj orden “Svetog Save” akterima zločinačkog poduhvata iz rata koji je brutalno zaklao bivšu nam državu Jugoslaviju i onima koji su nastavili tradicije ovog užasnog zločinačkog poduhvata, kao što su, Radovan Karadžić, Vojislav Šešelj, Aleksandar Vučić, Tomislav Nikolić, Miroslav Dodik, Palma, Vulin, Vučelić i drugi.

– Proglasila za sveca, Nikolaja Velimirovića, osnivača desničarske političke ideologije svetsavskog nacionalizma koji je bio duhovni inspirator i saradnik LJotićeve fašističke organizacije “Zbor” u drugom svjetskom ratu. Za svece su proglasili 2005. godine i dva popa-ratna zločinca, pripadnile četničkog pokreta, Milorada Vukojičića – Macu i Slobodana Šiljaka, iza kojih su ostali krvavi tragovi beščašća u drugom svjetskom ratu.

Zato nas ne smije čuditi što je ta crkva do dana današnjeg ostala glavni čuvar sna o velikoj Srbiji i glavno oruđe u rukama te i takve politike. Najmanje nas smije čuditi njihov odnos prema Crnoj Gori i svemu crnogorskom jer čitav vijek rade na njenom satiranju i nestanku.

Ovakav imidž crkve Srbije, samo nam potvrđuje da naspram sebe imamo otvorenog i veoma opsanog političkog protivnika, a ne vjersku zajednicu koja drži do Boga i Hrista.