Odgovor NVO Montenegro International na laži o situaciji u Crnoj Gori i ko su proevropske snage
Tekst prenosimo integralno.
Svjedoci smo na svjetskom nivou da mogućnosti političke manipulacije rapidno rastu u potonjih nekoliko decenija i da političke utakmice postaju sve više sukob ko umješnije obmanjuje biračko tijelo i ko bolje prodaje populističke priče. Kad su u pitanju prostori Balkana ta opsenarska zavođenja, filovana lažima, prljavštinama i nečasnim sredstvima, poprimaju grotesktne razmjere. Očito je da se međunarodna zajednica slabo snalazi u tom galimatijasu prljavih političkih propagandi, laži i podmetanja, vjerujući upravo onima koji ih najviše obmanjuju, zanemarujući najosnovnije činjenice koje govore upravo suprotno.
Crna Gora je ubjedljivo najmalobrojnija zemlja na prostoru Balkana i vrlo je podložna političkim, kulturnim (ako se u većini slučajeva to može nazvati kulturom), medijskim i posebno crkvenim uticajima spolja, naročito iz suśedne Srbije. Kad se tome dodaju ozbiljni agresivni nasrtaji iz Srbije i Republike Srpske, uz vrlo učinkovitu pomoć SPC, na njenu autentičnost, na njen poseban identitet, sa namjerom da se od nje napravi replika Republike Srpske, dobijamo krajnji cilj – stvaranje „srpskog sveta“. Nesumnjiva je paralela tog „srpskog sveta“ sa ideologijom „ruskog svijeta“, kao što je očigledna analogija između Putinovog negiranja ukrajinske nacije i države sa retorikom zvaničnog i nezvaničnog Beograda i Banja Luke koji teritoriju Crne Gore smatraju dijelom svog istorijskog nasljeđa, negirajući postojanje crnogorske nacije.
Ukrajina je vojno napadnuta, Crna Gora je napadnuta svim drugim sredstvima osim vojnih. I to mnogo uspješnije nego agresija na Ukrajinu.
Ko naśeda na prizemnu propagandu da je najveći problem Crne Gore korupcija i kriminal, a ne konstantni pokušaji da se Crna Gora odvoji od svog puta ka integraciji u zapadni svijet sa namjerom da postane sfera rusko-srpskog uticaja, on očito ne razumije što se događa u sadašnjoj Crnoj Gori. Korucija i kriminal su postojali u Crnoj Gori ništa više nego u bilo kojoj tranzicionoj zemlji, čak se može reći da Crna Gora nema nijednu veliku privrednu aferu poput ostalih zemalja Balkana, ali tvorci tih prljavih kampanja su to vješto podmetnuli zapadnim političarima i javnosti, kojima ta tema prija ušima, kako bi se zamaglila suština.
Nego da pođemo redom u razobličavanju propagandnih marifetluka mnogo nadmoćnije srpske propagande, podržane od političkih subjekata unutar Crne Gore, raznih NVO, koje su se uspjele približiti evropskoj i američkoj administraciji i njihovim grantovima, kao i medijima unutar Crne Gore koji su danas, posebno tv kanali, mahom u vlasništvu firmi i ljudi iz okruženja predśednika Srbije, Aleksandra Vučića,
Vrlo je pogrešno govoriti o 30-godišnjoj vladavini Mila Đukanovića i DPS-a na način kako se to plasira, kada se zna da je dobar dio današnje vlasti u Crnoj Gori bio ili je potekao iz nekada jedinstvenog DPS-a, koji se 1997/8. podijelio na one koji su raskinuli sa politikom Slobodana Miloševića, koje je predvodio Đukanović, i one koji su ostali vjerni toj zločinačkoj politici. Pola današnje vlade Crne Gore čine ljudi koji i dan – danas smatraju Slobodana Miloševića velikom ličnošću.
Medijske anticrnogorske i kampanje protiv Đukanovića o vezama pređašnje vlasti sa kriminalnim organizacijama razobličene su skorijim sky transkriptima dobijenim od Europola, kojima su dešifrovani razgovori između članova najpoznatijih i najozloglašenijih pripadnika kriminalnih organizacija. U njima se upravo govori da su postojale namjere da se izvrši atentat na Mila Đukanovića, da su kriminalci podržavali materijalno tadašnju opoziciju, današnju vlast, ili partije koje podržavaju vlast, da su podržavali SPC i nabavljali automatsko oružje za njih, vidljivo na snimcima ustoličenja mitropolita SPC na Cetinju u rukama naoružanih civila u manastiru. Transkripti govore i o bliskim vezama Dritana Abazovića sa kriminalnim klanovima {brat Dritan), kao i sa mnogim današnjim djelovima vladajućih struktura i rukovodećih funkcija po dubini.
Crna Gora je povratila nezavisnost 2006-te godine, referendumom kojim je međunarodna zajednica sramno propisala Crnoj Gori prag od 55%! Taj prag je pređen i Crna Gora je postala nezavisna i suverena zemlja, U periodu od 2006-te do avgusta 2020-te, kada je došlo do promjene vlasti, DPS nikada nije imao apsolutnu većinu i uvijek je vršio vlast sa drugim prozapadnim strankama, kao što su SDP, Liberalna partija, hrvatske, albanske i biošnjačke partije. Čak je u jednom mandatu ta koalicja oko DPS-a imala podršku Liberalnog saveza Crne Gore za manjnsku vladu. Dakle, iako je vođena užasna kampanja da se predstavi Crna Gora kao autoritativni režim Mila Đukanovića, poput režima A. Vučića u Srbiji, ne postoji nikakva sličnost između njih. Svi kostituenti vlasti, koalicioni partneri DPS-a, njihovi predstvanici u vlasti, svjedoče da nikada nijesu bili niti pozivani, niti su dobijali naloge od Mila Đukanovića, iako je Đukanović ima nesumnjiv autoritet kao predśednik najbrojnije partije.
Razlog dugotrajne vladavine koalicije oko DPS-a je lako objašnjiv kad se pogleda ko im je bio politička konkurencija. Crna Gora je većinski bila opredijeljena za pristup EU, priključenju zapadnoj civilizaciji i njenim vrijednostima, pa je strah od dolaska tadašnje opozicije bio ogroman motiv da im se ne dozvoli preuzmanje vlasti. Jer je opozicija koalicijama oko DPS-a znala da ulaskom Crne Gore u EU i pristupom zapadnoj civilizaciji izlazi iz sfere uticaja Srbije i Rusije. Nije koalicija oko DPS-a izgubila ni izbore 2020. od tih političkih subjekata, već od Srpske pravoslavne crkve koja je na velika vrata ušla u politiku i iskoristila svoj vjerski uticaj kako bi oborila donešeni moderni zakon o slobodi vjeroispovjesti, koji je potvrdila i Venecijanska komisija, a kojim se uređivalo mjesto vjerskih organizacija u društvu i crkve uvodile u zakonito ponašanje, umjesto dotadašnjeh nepoštovanja ni zakona, ni države. Primjera radi, SPC je odbijala da se registruje u Crnoj Gori, ne priznajući ni njene granice svojim unutrašnjim ustrojstvom.
Iako je više nego lako dokazivo da je sadašnja SPC ustrojena u Crnoj Gori 1920. godine, da je ušla u pravni sistem tadašnje kraljevine SHS, kasnije Jugoslavije, 1922. godine, o čemu govore službene novine te novostvorene države sa podacima koje crkvene oblasti ulaze u njen sastav (autokefalna Crnogorska crkva, autokefalna Srpska crkva, autokefalna Sremsko-karlovačka mitropolija i još neke eparhije sa teritorije Hrvatske, BiH i Makedonije) ona je uzurpirala sve crnogorske bogomolje i zahvaljujući tome što je Crnogorska pravoslavna crkva nasilno ugašena u doba neposredno nakon Prvog svjetskog rata, kad su u Crnoj Gori bile okupacione savezničke trupe, među kojima je najbrojnija bila srpska vojska, postala jedina religijska ustanova pravoslavnog naroda u Crnoj Gori. Otuda je njen uticaj i u današnjoj Crnoj Gori ogroman, koji je narastao geometriskom progresijom nakon pada socijalizma u Crnoj Gori. Umjesto da se međunarodna zajednica detaljnije upozna sa pitanjem pravoslavnih crkava u Crnoj Gori, ona je lakonski prihvatila laž, podosta zahvaljujući i komesaru Oliveru Varheljiju, da je SPC ugrožena u Crnoj Gori, pored toga što je svojom politikom srbizacije Crne Gore podigla više od 700 novih bogomolja, većinom u centralnim gradskim zonama i u stilu koji je prvoklasan primjer kiča, izgleda stranog podneblju Crne Gore. Doveli su u Crnu Gore više stotina sveštenika izvan Crne Gore, tako da na 600.000 stanovnika Crne Gore dođe višestruko više sveštenika SPC nego u bilo kojoj zemlji svijeta. Teško im je utvrditi broj, ali se zna da on prevazilazi broj sveštenih lica u samoj Srbiji, koja ima više od deset puta stanovinika i višestruko veću teritoriju.
Sama EU, njen parlament, je konstatovala da je SPC najveći promoter malignog ruskog uticaja na Balkanu. Ona je i zakonom o crkvama Srbije opredijeljena da širi srpski identitet i uticaj na okolne narode, a kad se zna da je ona najveći promoter malignog ruskog uticaja, onda se njeni rezultati vide, posebno u Srbiji, u kojoj 80% stanovnika podržava agresiju Rusije na Ukrajinu. Takva jedna institucija je dovela na vlast prosrpske i proruske partije, od kojih nijedna od njih nije glasala za pristupanje Crne Gore NATO alijansi, što rječito govori o njihovom političkom profilu! To što je danas na čelu tehničke vlade nacionalni Albanac ne znači ništa, jer je on u boljim odnosima sa popovima Srpske crkve i Aleksandrom Vučićem nego sa većinom Albanaca, ili prozapadno orjentisanih stanovnika Crne Gore. Prisustvuje skupovima proruskih i proputinovih nacionalista, ekstremnih svetosavskih organizacija, skupovima na kojima se viju srpske zastave i zastave samoproglašene Donjecke republike, a nema ga na skupovima koje organizuje prozapadne i procrnogorske opcije. Uostalom, tamo nije ni dobrodošao zbog svega što je uradio. Posebno što je razorio sve stvorene crnogorske institucije, potpisao neustavni ugovor sa SPC, dajući joj državne prerogative, čime je uništio šansu Crne Gore da brzom trasom pristupi EU, uzurpirao tužilaštvo, u više navrata se obračunavao sa medijima kršeći medijske slobode, itd…
Ljudi se hapse po nalogu vlasti, hapse se ugledni profesori, naučnici, privrednici, državni činovnici, drže nezakonito u pritvoru, tako da on postaje ustvari zatvor bez osude. Nijedan krivični postupak nije započet, što upravo govori da su ljudi hapšeni bez ikakvih dokaza da bi se silom na sramotu dokazalo kako je prije bilo kriminalno društvo i potvrdile prljave političke kampanje kriminalizovanja ljudi. Bivša predśednica Vrhovnog suda je uhapšena prije skoro godinu dana, držana u pritvoru na bazi informacija iz posrednog pominjanja u sky transkriptima. Niti je formirana optužnica, niti ima izgleda da će je biti. Napravljena je samo medijska kampanja za hapšenje.
O pogubnom uticaju Dritana Abazovića govori to da on i njegova vlada u tehničkom mandatu, nakon što je izgubila podršku u parlamentu, donosi sistemske zakone i vlada kao da nije pala, zahvaljujući prosrpskim i proruskim partijama, koje su očito zadovoljne onime što radi i što se obračunava sa partijama koje su privržene EU integraciji Crne Gore i pristupu zapadnoj civilizaciji i njenim vrijednostima. A to i jeste suština komplikovanog nacionalnog pitanja u Crnoj Gori, po kojem se većinom izjašnjavaju Srbima oni koji su prosrpski i proruski orjentisani, dok su građani crnogorske nacionalnosti većinom okrenuti zapadnoj civilizaciji i zapadnim integracijama.
Uostalom, Crna Gora je upravo zahvaljujući crnogorskim glasovima i glasovima manjina ušla u NATO i otvorila sva poglavlja u pregovorima sa EU.
Sadašnja vlast je sve to vratila unazad i potpuno prekinula pregovore sa EU.