“Odgovor na oba pomenuta pitanja je isti i glasi – na silu.
Logično je i da se dva vodeća političara, Aleksandar Vučić i Ivica Dačić, osjećaju najpozvanijim da ponude odgovore na ta pitanja koja prvenstveno oni potenciraju, u velikoj brizi za Srbe “u svim srpskim krajevima”, kako to javljaju njihovi slobodni mediji. Od te silne pažnje ne stižu da se bave jedino problemima Srba u Srbiji, koji su za njihovu nacionalnu politiku izgleda manje važni.
Tako je pitanje odbrane “srpskih” manastira u Crnoj Gori postalo goruće spoljnopolitičko pitanje Srbije, pa bi bilo sasvim logično da se njime bavi ministar inostranih poslova, dok bi pitanje prevođenja etničkih Crnogoraca u Srbe, i mjerenje njihovog odnosa prema matičnoj državi Crnoj Gori, kao par ekselans unutrašnje pitanje, po pravilu trebalo pripadati predsjedniku držve.
Međutim, očigledno je da su oni poslednjih dana, da li kao najavu novog koalicionog aranžmana ili prema ličnim afinitetima i pretenzijama, onako svestrani, zamijenili “nadležnosti”. Čini se da su granice unutar ove koalicije fluidne kada je u pitanju odnos prema Crnoj Gori”, navodi se u saopštenju.
U svakom slučaju, predstavlja se da tandem Vučić – Dačić jedini ima kredibilitet, i znanje, da odgovori na ova pitanja – silom, a da to izgleda nenasilno, smatra Divanović.
“Jer, ne treba zaboraviti, obojica su stari radikali, dokazani u odnosu prema Crnoj Gori. A “gdje su srpske zemlje tu su srpski radikali”. Dačić pripada skupini čuvenih slobodnih ili slobodanovih radikala, dok je Vučić napredniji radikal – tzv. aftersheshelj.
No, za nas u Crnoj Gori, tu nema neke razlike. Jednako nam misle, i rade. Majstori propagande koji uspješno mijenjaju teze, po potrebi i uloge, i tradicionalno “izvoze krizu” u okruženje, “rodoljubivo” prikrivajući nacionalnu nemoć posebnom brigom za Srbe van Srbije. Ljudi čija se politika zasniva na ugroženosti prava Srba pod parolom “svi nas mrze”. Političari koji naš Zakon o slobodi vjeroispovijesti proglašavaju antisrpskim, dok u pokušaju paljenja crnogorskog parlamenta od strane srpskih političara u Crnoj Gori ne vide ništa anticrnogorsko?!
I dok se ovih dana prava drama u Crnoj Gori dešava jedino na RTS-ovom dnevniku, tokom uključenja uživo iz Crne Gore, na Pinku, Happy TV i brojnim tabloidnim portalima, u Srbiji je u toku programirana zloupotreba emocija časnih ljudi. U istoj rečenici se izjednačava položaj Srba u Crnoj Gori i na Kosovu, i težim prikazuje status vjerskih objekata u našoj zemlji, uz redovnu žalopojku ko je i kako dozvolio da Crna Gora “ode” 2006”, naveo je on.
Naravno, dodaje Divanović, radikali novoga doba su toliko uznapredovali “da ova i druga pitanja hoće da riješe miješajući se u unutrašnje stvari Crne Gore “nemiješanjem”, kako to vole demokratski radikalno da kažu, zarad međunarodne javnosti, kojoj onako uzgred redovno održe lekciju iz demokratije i međunarodnog prava”.
“Danas su Crna Gora i Srbija jedine zemlje kandidati za članstvo u pregovaračkom procesu sa EU, što se u Beogradu ne bi smjelo zaboravljati. Kao što ne bi smjeli zaboraviti ni predsjednik ni ministar spoljnih poslova Srbije da je “događanje naroda” 90-tih nanijelo štetu svim narodima na prostoru bivše Jugoslavije, uključujući i srpski narod. I da savremena Crna Gora, kao multietnička zajednica koja je i tada kao ex-yu republika znala da sačuva mir i multietnički sklad, neće dozvoliti nikome sa strane da uređuje njene zakone i unutrašnje odnose, makar takvi pokušaji dolazili i iz bratske Srbije”, zaključuje Divanović.