Piše: Žarko Dragićević, književnik
(otvoreno pismo Srpskom nacionalnom savjetu Crne Gore)
Šta je to što podržava srpske nacionaliste i srpsko sveštenstvo umnoženo u crnogorskim hramovima u njihovoj borbi protiv izvornih vrijednosti,tradicije, istorije i simbola crnogorskog društva i crnogorske državnosti?
Nevjerovatno je na koji skandalozan način traže popularnost, traže prava koja već imaju, licemjerno brane hramove koje su okupirali, stvaraju mučenički oreol, a sljedbenici su onih koji su bezmilosno mučili crnogorski narod i poništili postojanje crnogorske Države.
Rijetko su to intelektualni ljudi, obično su to provincijski glasnogovornici ili obrazovano ograničene seoske ”pustahije” kojima je nacionalizam zanimanje, a unutrašnji kompleksi izdaje koji se odgojem prenose iz generacije u generaciju postali su strast, nenamireni dug, potreba i razlog za posmatranje kroz prizmu mržnje.
Takva destrukcija osjećanja lišena ideološkog ili duhovnog polazišta, stvarni život zamjenjuje apstraktnom “svetosavskom” formulom života čiji smisao je nasleđe i mitologija srednjevjekovnih vremena podaništva.
Iznenađuje što srpski nacionalno prepoznatljivi intelektualci kidaju veze sa akademskim svijetom, iako su bili nerazdvojni dio multietničkog društva, ugledni članovi domaće i međunarodne akademske zajednice, sopstveni integritet prenose na manastirske riznice i inostrane fondove namijenjene preuzimanju crnogorskog nacionalnog, kulturnog i istorijskog identiteta.
Čitava generacija potencijalnih intelektualaca utonula je u ništavilo, jer, po pravilu, što su bili bliže “jaslama” više su se odricali porijekla, istorije, države i društva čiji su neraskidivi dio. Kidajući veze sa širom akademskom zajednicom, sa sopstvenim korijenima, opijeni bogatstvom i privilegijama mitomanije druge države i odnarođene crkve, oni postaju “intelektualni kriminalci”. Beskompromisno falsifikuju istorijske činjenice, mijenjaju nacionalne identitete utemeljitelja crnogorske državnosti, čak do te mjere bezprizorno da u svijetu tradicionalnu crnogorsku nošnju sada pokušavaju predstaviti kao srpsko kulturno nasleđe.
“Najgore je kada se u jednome čojeku sastavi pametan i pokvaren čojek, jedan takvi ošteti bratstvo, pleme i cijeli srez ako ga zapane” govorili su Crnogorci o onim ljudima koje je zapalo nešto vlasti, a zakrvili bi sve što može da posluži interesima onih koji ih plaćaju.
Oni hoće da budu ono što nijesu, što nikako ne mogu biti, jer nema nijedne sličnosti, nijedne posebnosti koja bi mogla povezati crnogorske Srbe sa Srbima Pirota, Vranja i Stare planine, sa Srbima Bačke i Srema, sa bosanskim, sandžačkim i krajiškim Srbima, jer to su nespojive nacionalne, istorijske i kulturne razlike.
I tu na scenu stupa “svetosavlje” koje ih objedinjuje negacijom izvornog pravoslavlja u kojem je svako ono što jeste ,tkivo zemlje-države od koje je postao. Logistika i učesnici “biblijskih scena” u Crnoj Gori su “svetosavci” izbjegli iz Hrvatske, Bosne i Kosova gdje je “svetosavska nacionalna ideologija” doživjela kolaps, ostavljajući iza sebe ruševine, popaljene gradove, ratne zločine, genocid i etnička čišćenja.
Crna Gora im je otvorila granice, obezbijedila uslove za normalan život dostojan čovjeka, međutim, neobjašnjivim instiktom inficirali su podjelama čitavo multietničko i multikonfesionalno crnogorsko društvo, pripremajući sofisticirani “nacionalni i vjerski aparthejd” tehnikom psihološkog i neokortikalnog rata u svrhu brisanja sveukupnog crnogorskog identiteta.
”Biblijske scene” u Crnoj Gori nikakve sličnosti nemaju sa nastankom hrišćanstva u zemlji izraelskoj, one su “velikosrpske scene” militantnog “svetosavlja” koje simbolički kreću iz Crne Gore, što bi po mišljenju srpskih ideologa ujedinilo čitavi srpski narod u borbi za osvajanje crnogorske teritorije i Srbiji otvorilo izlazak na Jadran.
Projekcija novog “srpskog sveta” je već viđeni scenario u svim zemljama u regionu, nažalost društveno nesazreli narod koji se poistovjećuje sa projekcijom takvog svijeta, nesvjestan je da je samo logistički inventar i kolateralna šteta poslednjeg pokušaja “svetosavskih ideologa” da prošire teritorijalne granice Srbije.
Znaju šta rade-Ne znaju šta ih čeka?
Većinsko crnogorsko društvo svih vjera i nacija odlukom da stvaraju zdravo društvo odrekli su se anegdota, alegorijskih i mitoloških scena i decenijama u miru stvaraju svijet otvorenih granica, novih gradova, bulevara, energetike, auto puteva, aerodroma, raznolikost kultura i novih vrijednosti. Površne i prolazne slabosti društva u krizi proistekle su iz loših sklonosti pojedinaca, ali svako društvo u tranziciji preživi te sezonske slabosti i one po svojoj prirodi destruktivne su loš primjer ali i dostignuće vredonosnih kriterijuma ispod kojih niko u pravno uređenoj Državi nema pravo da se spusti. Slabost i kriza društva u jednom periodu, samo je stepenik u nadogradnji prosperitetnijeg društva.
Crna Gora je za samo 14 godina, počevši od obnove državnosti do emancipacije društva i stvaranja savremene privrede postigla znatno više nego bilo koja od zemalja Ex YU za tako kratko vrijeme. Dobro je očigledno i ostaje u Crnoj Gori, loše je najlošije za onoga ko ga je počinio i pravno ga nije teško ispraviti, potrebna je odlučnost.Pravedna raspodjela bogatstva je process,ali ni Rim nije sagrađen za jedan dan.
Za “svetosavce” narod Crne Gore su “montenegrineri” “milogorci” “nakot” “komunistička kopilad” “volovi” “nikakav narod” i “izmišljena nacija”.
Crnogorci su sve ono što oni ne mogu biti, jer su izložene karikature ideologije i države kojim je više Vođa boravilo u Hagu nego u matičnoj zemlji. Nažalost, još nijesu shvatili da je tišina Crnogoraca ideologija čovječnosti koja toleriše neznanje i primitivizam, a ujedno i dužnost prema čovječanstvu koje je uzima za primjer multietničkog i multikonfesionalnog suživota i sklada. Nažalost, srpski nacionalisti još nijesu shvatili da su pod budnom pažnjom međunarodne javnosti i misle da će se proslaviti drskošću i teško je reći zašto uništavaju sopstveni narod jer “svetosavski ideolozi”:
ZNAJU ŠTA RADE-NE ZNAJU ŠTA IH ČEKA!