TUGA SRPSKOG SVETA Korumpirani seljober u nacionalističkom talogu Guče na moru

Piše: Balša Knežević

O kukavno Srpstvo ugašeno,

zla nadživjeh tvoja svakolika,

a s najgorim hoću da se borim!

Srpstvo je u Crnoj Gori dotaklo dno! Srpstvo je postalo moneta za potkusurivanje i seljobersko kurčenje ljudi koji su nezadovoljni svojim političkim i društvenim statusom. Srbi su zahvaljujući funkcionerima koji rade u službi zvaničnog Beograda postali socijalna kategorija vječno nezadovoljnih političkih otpadnika.

Lideri Srba u Crnoj Gori predstavljaju situirani sloj društva koji svoje karijere grade na priči o ”ugroženosti”. Po njima srpstvo je uvijek ugroženo od ”stranih i domaćih  izroda”, a ako ugroženost nestane, nestaju i njihove karijere. Temelj njihove vjere je klerofašistički kult koji je ideološki i duhovno odgovoran za većinu zločina na prostoru bivše SFRJ tokom 90-ih, kao i za najveći dio muke koja je nakon toga uslijedila.

Simbol srpstva u Crnoj Gori su šljivovica, dvolitarska piva, roštilj na plaži, pecivo koje se okreće ispred Skupštine na glavnom gradskom bulevaru dok pripita omladina pjeva četničke pjesme i mlati sa tri prsta.

Ukratko – srpstvo je u Crnoj Gori doživjelo poraz. Srbija i nacionalni ponos svih iskrenih i čestitih Srba sa zdravim razumom u Crnoj Gori su doživjeli groteskno izobličenje. Srpstvo je postalo parodija i materijal za masne viceve, izjednačeno je sa Gučom, Cecom, šljivovicom, gibanicom, Dražom Mihailovićem, priučenim trubačima… Sve u cilju sticanja sitnih političkih poena kod širokih narodnih masa i destabilizacije države od koje velikosrpski hegemonizam nikad nije odustao…

Stoga stihovi iz Gorskog vijenca navedeni na početku ovog teksta, iako pisani u sasvim drugom istorijskom kontekstu, mogu da budu primijenjeni danas kao i kad je nastajalo ovo remek-djelo. To uostalom govori o neprolaznosti i filozofskoj dubini velikog crnogorskog vladike Petra II Petrovića Njegoša.

SAO Budva

Propast srpstva ogleda se u jednom čovjeku – Marku Batu Careviću. Ta osoba je paradigma dekadencije i konačnog poraza svega čestitog srpskog. On je posljednjih desetak godina samostalno uspio da iz Srbije i srpstva izdvoji esenciju najgoreg i od toga napravi brend.

Nepismeni svetosavski tajkun, sklon korupciji, ponosan na svoju neelokvenciju, otimačinu i nepočinstva, sveo je Srbiju i srpstvo, a zatim i Budvu, na nivo kaljuge ispunjene povraćkom desetina mortus pijanih zakletih obožavalaca Guče i Čiča Draže.

Te izlučevine, osveštane klerikalnim talogom Svetosavske crkve, Carević je preoblikovao u politički kult. Taj kult zagospodario je Budvom i nekadašnju ”metropolu turizma” pretvorio je u Srpsku autonomnu oblast koja zaudara na ruralni primitivizam, i kulturološki otpad kakav nijesu u stanju združenim snagama da proizvedu perjanice dekadencije Ivica Dačić i Dragan Marković Palma dok pod šatorom negdje u Šumadiji slušaju pjesme Arkanove udovice.

Takav talog najbolje se uklapa u propagandni koncept beogradskih tabloida, i u njihovoj sumanutoj iskrivljenoj percepciji predstavlja ideal ”Njegoševe Crne Gore”.

Fenomen Carević

Marko Bato Carević je nadaleko čuveni kontroverzni svetosavski tajkun koji obavlja funkciju predsjednika Opštine Budva. Poznat po nepismenosti, odsustvu elokvencije i bilo kakve moralne kočnice koja bi ga navela na pristojno ponašanje. Nedavno je gostujući na TV Budva najavio da se nada da će organizovati Guču sljedeće godine u Budvi.

Ova individua je po sopstvenom priznanju, umiješana u mnoštvo koruptivnih radnji, od nekadašnje  ”metropole crnogorskog turizma” napravila je seljanu po ugledu na srbijanske kasabe u kojima preovladava svetosavski melos, zvuk trubača, aroma domaće šljivovice i leskovačke kobasice.

Carević neumorno radi na poseljačenju svoje uže i šire okoline, u ovom slučaju to je opštine Budva. Da bi što prije ostvario projekat ”Guče na moru”, Bato je zasukao rukave – sa svojim jurišnicima rušio je ograde na gradilištu luksuznih hotela, potjerao iz opštine jedan od najvećih svjetskih brendova Aman, a luksuzne plaže koje su donosile profit i renome državi, otvorio za široke mase, roštilj, pečenje, paradajz i goveda.

Nakon što je zapišao teritoriju, iznajmio je trubače i trijumfalno šetao gradskim ulicama u pratnji lokalnih funkcionera, dok su u pozadini priučeni trubači ispaljivali rafale ruralnog svetosavskog melosa. Svi su tada zaboravili da je u Budvi prije samo nekoliko godina gostovao, Batu sasvim nepoznat bend – The Rolling Stones.

Ali nije Bato uvijek bio ovakav, nije on sanjao da bude donosilac ”slobode” i rodonačelnik projekta ”Guče na moru”. Batu je prema sopstvenom priznanju, nedosanjani san bio da bude narko-diler, jer on je samo želio da ”napravi dva hotela u Budvi, gdje će se prodavati svakog dana po kilo droge”. Ali sudbina je bila surova prema Careviću, pa je morao da se umjesto titulom ”narko kralja” zadovolji utješnim zvanjem ”Cara korupcije u poseljačenoj SAO Budvi”.

Bato uzurpator – devastator prijatelj svetosavlja

Samoproklamovni car korupcije sklon je otimačini. Koji god dio zemlje mu se svidi, on ga zauzme. Najbolji primjer su plaža Ploče, i skoro pola miliona kvadratnih metara na Krimovici, a osim toga tu je i mnoštvo nelegalnih objekata, afera, korumpiranih sudija, državnih službenika bivše i sadašnje vlasti. Batu nije bitno koga da podmiti, kad je u pitanju korupcija on je politički korektan.

Njegova nepočinsta ne vidi niko od zvaničnih organa, inspekcija, tužilaštava… čak je i njegov prijatelj premijer Krivokapić neupućen u Batove ilegalne poduhvate.

Formula Carevićevog imuniteta pred zakonom možda leži u tome što je vatreni poštovalac Svetosavskog kulta krvi i tla, koji se vodi pod akronimom SPC. Pod okriljem ove parapolitičko-finansijske organizacije činjeni su najgori zločini tokom 90-ih, tako da Batova ”sitna” nepočinstva ne predstavljaju ništa za SPC.

Uostalom, nakon što je Bato sa svojim pajtašima upadao i tukao se po zgradi SO Budva, kasnije je dovodio popove SPC da okade osvojeni objekat.

Možda poneka donacija, poneki korumpirani pop, neka proslava, malo Svetog Save, malo tri prsta i Draže Mihailovića i od Bata će Srpska crkva napraviti sveca! Još kad Batola zaprijeti da Crna Gora treba da vrati Sveti Stefan zločinačkoj dinastiji Karađorđević, popovi SPC strastveno oblizuju usne na sam pomen Carevićevog imena.

Poznavalac istorije

Koliko je Bato dobar Srbin govori i to što je poručio da država Crna Gora mora da vrati Sveti Stefan porodici Karađorđević, jer je to, kako je kazao, ”imovina koju je bespravno oduzela”.

Ipak, ova rečenica je još jedna potvrda njegove istorijske, ali i obične nepismenosti, koju Bato ispolji prilikom, apsolutno svakog  pojavljivanja u medijima. Bez izuzetka!

Da je Sveti Stefan oduzet Karađorđevićima je tačno isto koliko je tačna, sada već antologijska Batova izjava, da se ”Budva 1918. ujedinila sa Srbijom. A gore, Cetinje, kontinentalno preko brda, bili su pod Turskom”. Međutim, Batu ne smeta da gotovo svakodnevno iznosi bisere i laži, jer što drugo i očekivati od čovjeka koji ne vidi razliku između pojmova DERATIZACIJA I DEMONIZACIJA.

To mu čak ne smeta da sebe vidi kao predsjedničkog kandidata na sledećim izborima.

E to bi već bio hit!

Talog paralelne Srbije

Kad uzmemo u obzir sve gore navedeno, jasno je ko je Carević i koji sistem vrijednosti predstavlja. Stoga bi bilo pravo čudo da od Srbije i srpstva nije uzeo ono najgore, talog, i od njega pravi kult u SAO Budva.

Bata ne treba kriviti, jer je Srbija, isto kao SAO Budva, već gotovo decenijama zarobljena od strane ljudi koji zastupaju isti sistem vrijednosti kao predsjednik ove primorske opštine. Da bi donekle shvatili razmjere užasa kroz koji zbog raznih Carevića, Dačića, Markovića prolazi ne samo Crna Gora, već prije svega napaćena i ponižena Srbija, napravićemo jedno poređenje.

Bato je prije nekoliko dana na trgu u Starom gradu u Budvi doveo trubače, valjda da razveseli narod i razgali svoju napetu svetosavsku dušu.

Grupa od nekoliko priučenih trubača između ostalog, izvela je čuvenu koračnicu ”Marš na Drinu”, koja je kod modernih ruralnih svetoasavaca zloupotrebljena kao neka vrsta himne velikosrpstva. Treba napomenuti da je izvođenje u pokušaju muzičkog remek-djela čuvenog Stanislava Biničkog u Budvi prije nekoliko dana, sa umjetničke i tehničke tačke gledišta bilo krajnje bijedno.

Plači Srbijo!

Autor ovih redova imao je priliku da sluša i gleda čuvenu koračnicu, ali ne ovu verziju priučenih Batovih trubača, već u izvođenju simfonijskog orkestra i hora Radio televizije Srbije (RTS) u Sava centru.

Dok bi na izvođenje u Sava centru trabalo da budu ponosani ne samo Binički, već i čitava, prava, neukaljana, gospodska Srbija, tako bi ono što se manifestovalo u Budvi prije nekoliko dana u izvedbi priučenih muzikanata kojima je Guča najveći domet, trebalo da natjera Srbiju i srpstvo na plač i ozbiljno preispitivanje.

Ali što Bato zna o Srbiji. Zna za Guču, Dražu Mihailovića, Ravnu Goru, Ratka Mladića, Radovana Karadžića, Ivicu Dačića, Aleksandra Vučića, Nikolaja Velimirovića, Šešelja, Arkana, Informer, Hepi, beogradske Splavove, vjerovatno je čuo za Cecu, a možda i Karleušu, Farmu i Zadrugu…

Pobornicima srpstva i svetosavlja u Crnoj Gori čija je Bato paradigma, Srbija je ovo što je navedeno u prethodnoj rečenici. Otkud znaju Bato i velikosrpski podmladak ko su Stanislav Binički, Stevan Mokranjac, Stevan Hristić, Uroš Predić,  Paja Jovanović, Oskar Davičo… Lista velikana one prave Srbije se ne mjeri desetinama, već stotinama čak i hiljadama ovakvih imena koja su doživjela kulturološku kapitulaciju pred pobornicima klerofašizma, retrogradnog svetosavlja, velikosrpstva i gučizacije.

Stoga sa žaljenjem treba napomenuti da su ona dominantna Srbija i duh velikosrpstva koje simbolišu šljivovica, svinjsko pečenje, Guča i priučeni trubači odnijeli pobjedu. Kako u Crnoj Gori tako i u Srbiji.

Ona prava Srbija, koju predstavlja koračnica Biničkog u izvođenju simfonijskog orkestra RTS-a u Sava centru, je odavno poražena.  Slika i prilika današnjeg Batovog srpstva i srpstva njegovih pajtaša profesionalnih Srba u Crnoj Gori  najbolje je predstavljena izvedbom ”Marša na Drini” od strane priučenih trubača na trgu u Starom gradu…

Crnogorsko srpstvo su Bato, Ceca i Guča, a ne Stanislav Binički, Stevan Mokranjac i Sava centar… Nažalost.