Pozdrav iz ćorsokaka

za aktuelno.me

piše: Željko Vukmirović

“Gde ću sad, moja ružo…”

Za pripadnike “stare parlamentarne većine” ćorsokak je prirodno stanje opstanka. To je taj duh, ta volja, to promišljanje, ta provjerena destinacija koja produžava vijek trajanja.

A onda pjesma sama krene.

“Ni na istok ni na zapad…”.

Jedino neprijatno saznanje sa tim ćorsokakom je što kao stanje mora da završi na površini, da ugleda svjetlo dana, da se razotkrije, prepozna iz daljine. A zaglavljivanje u nemoći tada zaista ne može da se sakrije. Ne pomaže tu ni uporna revizija istorije, ni mešetarenje srpske crkve, ni podrška sprskih desničara, ni rasprodaja šupljih priča Zapadu, ni zaplašivanje Istokom. Ili bilo kakvo zaplašivanje, počevši još od onog poziva “ratnim drugovima”, kako je to već svojevremeno znao da istakne inicijator okupljanja “stare parlamentarne većine” Andrija Mandić.

Ipak, od cijelog tog isticanja ostala je samo činjenično ostvarena šteta po državu Crnu Goru. Sa pogledom na svaku stranu. A tu je ćorsokak jedini mogući rezime. Sigurna kuća. Sa sve sada već čuvenom “raspodjelom po dubini”. I jadnim prioritetom ličnog uhljebljenja i smicanja sa te trpeze. Grabež.

Još kad ti saznanje da su novi izbori neminovnost i da ti kao nevolja odškrine vrata, tumaranje po ćorsokaku se nameće kao savršen prostor za još malo života u kreiranoj destabilizaciji države koju ionako ne priznaješ.

I to bi bio taj pozdrav iz ćorsokaka.

Pa, đe ćeš sad?