Od zavisti do volje za zločinom!

Za aktuelno.me

Piše: Milenko A. Perović

Dok jurišlije “Srpskog sveta” nasrću na Crnu Goru, valja podśetiti kako su vaktile sami oglasili svoje namjere i šta im je kolektivna psihopatološka osnova.

“Doktrinarno” su svoje namjere – kao program srpskog nacionalizma za kraj 20. i početak 21. vijeka – izložili u Memorandumu SANU (1985) i nacionalističkom programu Dobrice Ćosića (1992).

Sve dok su i dok budu pokretači zla i zločina, ova dva dokumenta treba iznova čitati, ovoga puta s psihologijske tačke gledišta. Ona može do potpune empirijske prepoznatljivosti osvijetliti  pitanje o psihopatologiji srpskog nacionalizma.

Emocionalna struktura iz koje izviru ova dva dokumenta pokazuje jasan kauzalni patopsihološki lanac: zavist – zloba – mržnja – podsticanje volje za zločinom! Ulančanost ovih ośećanja i apelacija na destruktivna voljna stanja – jednako kao i namjera da ista takva ośećanja podstakne u širokim “srpskim” narodnim masama – pokazuje na kakvoj bolesti kognicije, volje i emocija počivaju projekti “Velike Srbije” i “Srpskog sveta!”.

Memorandum SANU u svakom svom stavu pokazuje moćno i loše skriveno ośećanje zavisti srpske „nacionalne elite“ koja ga je sačinila. Njena otrovna zavist usmjerena je prema svim konstitutivnim narodima Jugoslavije.

Umjesto objektivne analize ključnih činilaca političke i ekonomske krize Jugoslavije, ona dopušta da joj razdiruća nacionalistička zavist potpuno pomrači um! Svojim psihopatološki onesposobljenim umom ona nije mogla smisliti bilo kakvo razborito rješenje jugoslovenske krize ni tzv. srpskog pitanja u Jugoslaviji.

Valjane karaktere zavist podstiče na trud da budu bolji od onih kojima zavide. Slabi karakteri joj se prepuštaju s bolesnim uživanjem. Ona im kvari um i još više slabi karakter. Zavidnik tada dopušta da ga zahvati ośećanje neprijateljstva prema drugima zbog toga što imaju dobar život, bogatstvo, političku moć, društveni položaj, ljepotu, karijeru, zdravlje, slave, obrazovanje, talenat etc. U psihopatološkom deformisanju, zavist može biti i ośećanje neprijateljstva prema drugome što uopšte postoji kao takav!

U Memorandumu SANU zavist se pokazuje najprije kao radikalna netrpeljivost prema Hrvatskoj i Sloveniji zbog njihove ekonomske razvijenosti i sposobnosti lukrativnog racionalnog slijeđenja vlastitih interesa.

No, ona odmah poprima teški psihopatološki oblik netrpeljivosti prema nacionalnoj i političkoj emancipaciji Bošnjaka, Crnogoraca i Makedonaca. Tu je loše skriveno “uvjerenje” da je sâmo postojanje ovih nacija protivno interesu “srpskog naroda,” tj. protivno želji srpske “elite” da im gospodari. Bolesna zavist “srpske elite” kulminira u teškoj mizologiji prema Albancima što se usuđuju da postoje!

“Elita” koja je smislila Memorandum nije imala nikakvu samorefleksivnu ni samokritičku sposobnost. Nije njoj bilo ni na kraj pameti da svaka zavist potiče iz nezadovoljstva sobom, a psihopatološka zavist iz apsolutnog nezadovoljstva sobom! No, ko bi od njenih “umnih glava” bio spreman da se suoči s tom spoznajom?! Okrivljujući sve druge narode za “nevolje srpstva,” ona je nesvjesno okrivila samu sebe što nije u stanju da se poduhvati teškog i odgovornog posla “predvođenja srpstva.” Sve što je nalazila više krivaca za “stanje srpstva,” pisala je protiv sebe sve dužu optužnicu pred nepotkupljivom istorijom!

Bjekstvo od užasa ove aporije “srpska elita” je našla u najglupljem i najštetnijem mehanizmu radikalne netrpeljivosti prema tuđem postojanju, položaju i uspjehu. Mislila je da tako može liječiti svoju kolektivnu dušu teško zahvaćenu bolesnom zavišću, ali i duše miliona koji su počeli vjerovati i njeno politikantsko nadriljekarstvo.

Odgovornost za “zlu sudbinu” srpstva ona je kao furdu prebacila preko komšijskog plota. Slovence, Hrvate, Bošnjake, Makedonce, Crnogorce i Albance proglasila je krivim za sve “srpske nesreće.” Oglašeni su krivim, jer “ugrožavaju” srpske interese! Krivi su što imaju bilo šta! Krivi su što su tu đe jesu! Krivi su što uopšte postoje! “Umne glave” su zaključile da je golema nepravda “prema srpstvu” što oni postoje, što su tu, što imaju nešto, što hoće bilo šta!

U bolesnoj zavisti nužno se začinje “misao” o pravdi i nepravdi. Zavidnik uvijek smatra da mu se nanosi nepravda što drugi jeste to što jeste, što ima ono što ima i što može ono što može!

“Umne glave” Memoranduma SANU izvele su zaključak da namirenje pravde prema Srbina implicira da se drugima u ime srpstva oduzme “ovo ili ono”!

Skokom u “zaključivanju” impliciraju da je njihovo “imanje” uzrok srpskog “nemanja” ili izostajanja “željenog imanja!” Slijedi da nije  pravedno što drugi jugoslovenski narodi “ugrožavaju” postojanje Srba na prostorima za koje im je Bog lično dao tapiju! Ako su, dakle, Srbi “ugroženi,” onda imaju i pravo da se “brane!”

Ovim “logičkim” izvođenjem pisci Memoranduma su smislili casus belli, razlog da zbog “pravdoljubivosti” oružano nasrnu na druge jugoslovenske narode.

“Razlog” oni još nijesu smjeli programski obnarodovati. Učinio je to Dobrica Ćosić u knjizi Promene (Dnevnik, Novi Sad, 1992), jer tada više nije morao tajiti ratne planove velikosrpskog nacionalizma. Patologiju zavisti iz Memoranduma Ćosić razvija u ratnohuškačku zlobu kao zavist koja je dignuta na “svjesni nivo.” Ćosićev program zlobe najavljuje agresiju protiv svih u Jugoslaviji koje je Memorandum obilježio kao neprijatelje.

On ga izlaže kao diletantsku verziju nacionalističke frojdističke projekcije. Zavist i zlobu, kao psihopatološke osnove srpskog nacionalizma, Ćosić projektuje na druge. Htijenje da se drugim narodima ospori pravo na postojanje i napredak, on projekcijski prikriva golim i neargumentovanim “tvrdnjama” da su “Srbi ugroženi.”

Želju da se gospodari drugima, Ćosić zaodijeva u “stav” da srpstvo više neće dozvoljavati da se nad njim gospodari?! Želju da se živi na račun drugoga, prikriva “tvrdnjom” da Srbi više neće dozvoliti da drugi žive na njihov račun?! Žudnju za stvaranjem svojih etnički čistih prostora skriva iza jeremijada o stradalničkom srpskom narodu?!

Sistem laži čini Ćosićev program “ispravljanja nepravdi prema Srbima.” Zavist i zlobu on pušta s lanca. One  prerastaju u nacionalističku agresivnu mržnju prema svakome ko “ugrožava srpski nacionalni interes.”

Cijela Ćosićeva “strategija” rješenja “srpskog pitanja” izdiže se na mržnji prema narodima Jugoslavije i prema manjinskim narodima koji žive u Srbiji.

Prvo, on zahtijeva  da se Slovenija “izbaci iz Jugoslavije.” Drugo. Hrvati su “vekovni srpski neprijatelj” i treba ih kazniti oduzimanjem “srpskih teritorija” u Hrvatskoj. Treće. Albancima na Kosovu poručuje: “Prognaćemo vas preko Prokletija”! Četvrto. Bošnjake optužuje da “islamiziraju Bosnu,” što će biti spriječeno odgovarajućim mjerama. Peto. Makedoncima prijeti da prestanu s “makedončenjem Srba!” Šesto. Crna Gora će platiti posebnu cijenu zbog “rasrbljivanja Crnogoraca.” Sedmo. Nacionalnim manjinama u Srbiji Ćosić poručuje: “Osloboditi one koji se sa Srbima ne osećaju slobodnim i koji Srbima ograničavaju i zagađuju slobodu na njihovoj zemlji.”

Nakon svega, Hrvati, Slovenci i Makedonci su otišli. Zavist, zloba i mržnja prema njima izgubile su sadomazohističku privlačnost. Kosovo je otišlo. Neznano kud je zalutala i negdašnja sladostrasna mržnja prema Albancima. Oslabila je i psihopatologija odnosa prema Bošnjacima, jer su dejtonska “pamet” i “karakter” Zapada bogato nagradile zločin nad njima!

No, dok je Crne Gore i Crnogoraca ima se kome zaviđeti. Ima se prema kome biti zloban. Ima se ko mrzjeti. Ima se prema kome snovati zločin!

Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta