Mekom silom prema „Srpskom svetu“

Za aktuelno.me

Piše: Milenko A. Perović

Beogradska kakistokratija otvoreno najavljuje stvaranje usavršene verzije „Velike Srbije“ pod imenom „Srpskog sveta“ na teritorijama Crne Gore, Bosne i Hercegovine i Kosova.

Srbija i njeno okruženje ni do sada se nijesu mogli nadati nečemu dobrom od takve vlasti. Ideologijom radikalnog nacionalizma – kojom je prožela sve sfere života srpskog društva – ona je prepokrila svoju jedinu istinsku političku praksu mafiokratskog tribalizma.

Mali nacionalisti čine malo zlo „svom“ narodu. Veliki nacionalisti čine mu veliko zlo! Nacifašisti ga guraju u apsolutno zlo.

Vlast u Srbiji nepogrešivo ide putem razaranja njenog političkog i ekonomskog i kulturnog bića. Svakim danom – i tako već godinama – ona pokazuje da državi koja joj je dopala šaka ne nudi ništa osim velike predstave stalnog nacionalističkog opsadnog stanja i agresivno bildovanje stvarnih i fiktivnih mišića protiv „unutrašnjih i spoljašnjih neprijatelja.“

Naslijedila je ona i usavršila ciničnu političku neodgovornost „srpskih“ vlastodržaca prema „svojoj“ državi, koja je ukorijenjena na Osmoj śednici CK SK Srbije. Naslijedila je i sve posljedice teških ratnih poraza koje je devedesetih godina prošlog vijeka doživjela velikosrpska militaristička politika.

Nasljeđe ratnih poraza odučilo ju je od želje da silom oružja ostvaruje velikodržavne snove. Po nesreći, nije je odučilo od destruktivog poriva da drugim sredstvima stalno pokušava politički i bezbjednosno destabilizovati države nastale na razvalinama Jugoslavije.

Potonjih godina osvajačke snove oživio joj je uspon ruske vojne i kineske opšte moći. Ne manje, hrabrila ju je kunktatorska politika Zapada prema Balkanu uz brojne pokazatelje da je Pax americana na zalasku.

Beogradska kakistokratija s ciničnom osiljenošću danas oglašava namjeru da opet stvara „Veliku Srbiju,“ jer je uvjerena da joj tzv. međunarodni činioci u tome neće ozbiljno smetati. Istina, naučila je ona iz ratova devedesetih godina da batina ima dva kraja, pa proklamuje da „Veliku Srbiju“ neće stvarati silom oružja, no mirnim putem.

Treba joj vjerovati, jer se poslije vremena ratnih poraza ispotiha odlučila za puzeće metode ostvarivanja velikodržavlja. Naočigled cijelog svijeta, od Dejtona je mirnim putem razgrađivala državu Bosnu i Hercegovinu. Naočigled crnogorske vladajuće nomenklature, od Referenduma 2006. godine rastakala je sve elemente egzistencije nezavisne i suverene Crne Gore. Isto to je pokušavala od Kumanovskog sporazuma sa śeverom Kosova.

Sve to je činila i činiće ubuduće specifičnim oblikom strategije agresije prema suśedima koja se u savremenoj političkoj tehnologiji imenuje kao – meka sila.

Šta je meka sila (soft power)? Džozef Naj, profesor s Harvarda, prije trideset godina tako je imenovao specifični oblik politike dominacije, posebno one američke: „Meka sila je sposobnost da se dobije ono što želi na temelju dobrovoljnog sudjelovanja saveznika, a ne prisilom ili pružanjem pomoći.“

„Tvrda sila“ je vojno i ekonomsko prisiljavanje. Oružje i novac su njeni glavni instrumenti. Mekom silom se politički rezultati postižu voljnim pristajanjem onih koji su joj izloženi. Pristajanje dolazi od gluposti, neznanja i kompleksa inferiornosti. Može ga izazvati „implicitna prijetnja,“ ali i privlačnosti onoga što se nudi mekom silom, najčešće poput noža u pamuku.

Meka sila se oduvijek primjenjivala u odnosima država i naroda. Lao Ce je kazao: „Na svijetu ne postoji stvar koja je slabija i mekša od vode, ali ona može uništiti i najtvrđu stvar.“ Jezik i religija su najstarija sredstva meke sile. U modernom vremenu pridružuju im se kultura, obrazovanje, nauka, tehnologija i mediji.

Ko mekom silom prodre u identitete druge države i naroda, ima velike izglede da nad njima – bez otvorenog ratnog kreševa – ostvari opštu ideološku, a preko nje i političku hegemoniju. Zavođenje država i naroda mekom silom uvijek je djelotvornije od direktne prisile!

Svrha meke sile je širenje uticaja. Državama i narodima tako se suptilno nameću svoji interesi,  sistemi vrijednosti, ciljevi, politička volja i identitet. „U ugodnom obliku“ ona stvara odnos gospodarenja i potčinjavanja, superiornosti i inferiornosti. „Pametna sila“ (smart power) nastaje kombinovanjem tvrde i meke sile.

Doktrina meke sile dijelom je primjenljiva za razumijevanje crnogorsko-srpskih odnosa od Berlinskog kongresa do danas. Velikosrpstvo je permanentno mekom silom vodilo mentalni rat protiv Crnogoraca, s konačnom namjerom da im radikalno izmijeni nacionalnu samosvijest.

Ideolozi velikosrpstva su meku silu koristili za „posrbljivanje“  crnogorskog jezika, religije, kulture, obrazovanja, nauke i medija.

Posao im je bio beskrajno olakšavan, jer od Petrovića do danas nijedna politička garnitura koja je vladala Crnom Gorom nije bila spremna ni sposobna da koncipira ni sprovodi odbrambenu strategiju identitetskih politika.

Najproduktivniji oblik meke sile  građen je na faktoru privlačnosti.

Prvo. Ideolozi velikosrpstva su prema Crnogorcima uvijek nastupali s nastojanjem da u tradicionalno siromašnom crnogorskom društvu ukorijene mit o opštoj poželjnosti Srbije zbog njenog ekonomskog bogatstva, a preko toga i njenih nacionalnih vrijednosti.

Drugo. Širili su mit da Srbiji pripada pravo pijemontskog vođstva u svakom političkom objedinjavanju Južnih Slovena te da je – u skladu s tim – istorijski zgasnula crnogorska „izviiskra“ koja je vijekovima pozivala na slobodu okolnu braću.

Treće. Rješavajući vlastite demografske probleme, velikosrpski ideolozi su širom otvarali vrata društvenom, karijernom i poslovnom uspjehu Crnogoraca u Srbiji.

Četvrto. Mitologijom Dušanovog carstva i Kosova širili su predstavu o crnogorskoj istorijskoj, kulturnoj, civilizavijskoj i obrazovnoj interiornosti u odnosu na srpsku superiornost.

Peto. Taktikom dvojnog odnosa su „posrbljivali“ sve što je crnogorsko, a na drugoj strani su se paternalistički i podcjenjivački odnosili prema svemu u tradicionalnoj i savremenoj Crnoj Gori.

Šesto. Pristajanje Crnogoraca na ove „privlačnosti“ stimulisano je i nagrađivano na odgovarajuće načine. Nepristajanje je povlačilo prijetnju zbog „izdaje srpstva.“

Uz faktor stimulacije privlačnosti, široko je primjenjivan faktor identitetske infiltracije u Crnu Goru. Sistematski je vođena politika „prosrpske“ infiltracije u crnogorski jezički, religijski, kulturni, obrazovni, naučni i medijski identitetski prostor.

Autohtono jezičko biće Crne Gore i Crnogoraca – stalnom i složnom negacijom postojanja crnogorskog jezika – sistematski je potiskivano u korist srpske jezičke paradigme.

Autohtono crnogorsko pravoslavlje institucionalno je razoreno, a onda uporno potiskivano iz svijesti generacija ljudi u Crnoj Gori. Srpsko pravoslavlje i Crkva Srbije do samorazumljivosti su učinjeni jedinom prihvatljivom religijskom paradigmom.

Crnogorska prosvjeta od početka – najprije spontano, a poslije vrlo organizovano – utemeljivana je srbocentrično, najčešće mehaničkim preuzimanjem tuđih pedagoških paradigmi, nastavnih sadržaja, udžbenika i vodeće svjetonazorne paradigme prosvjetnog sistema. Po istim uzusima krenirana je naučna politika Crne Gore.

Umjesto razvijanja vlastite autohtone kulture, Crna Gora je učinjena žrtvom i zavisnikom srbijanske masovne kulture. Ona je dovela do opšte primitivizacije i razaranja kulturnih i estetskih standarda.

Od vremena Obrenovića do danas, velikosrpski nacionalisti su medijski širili laž i netrpeljivost prema Crnoj Gori i Crnogorcima. Mijenjali su se režimi i ideologije u Srbiji, ali je medijska politika prema Crnoj Gori bila konstantno neprijateljska. Cilj joj je bio rafinirano nametanje ideologije srpskog nacionalizma i srbizacija crnogorskog nacionalnog korpusa.

Velikosrpstvo je mekom silom u Crnoj Gori postiglo ono što nikada ne bi moglo oružanom silom! Danas su njegovi ideolozi uvjereniji no ikada da će im s još malo meke sile Crna Gora pasti u krilo kao zrela kruška.

Možda će se Crnogorci napokon dośetiti o čemu se ovđe radi.

Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta