„Konačno rješenje“ crnogorskog pitanja

Za aktuelno.me

Piše: Milenko A. Perović

Svaki nacifašizam ovaploćuje ključnu ideju političke filozofije Karla Šmita da akteri na području političkog u krajnjoj liniji nijesu konkurenti ni protivnici u diskusiji ni privatni protivnici, nego „javni neprijatelji,“ tj. „borbene skupine ljudi koje stoje  naspram istih takvih skupina.“ Čista politička suprotnost počiva na „grupisanju prijatelj-neprijatelj.“ Među političkim neprijateljima ne može biti saglasnosti ni dogovora, nego samo polarizacije koja vodi sukobu i fizičkom istrebljivanju.

Nacišazam počiva na razvijanju ovoga stava u cjelovitu doktrinu. Pretpostavka politika u njemu je oružani sukob s neprijateljem i njegova eliminacija. Svakom nacifašizmu imanentna je namjera pokoravanja, ponižavanja i proganjanja, anihilacije i dehumanizacije, napokon, konačnog uništavanja neprijatelja. Genocid kao „konačno rješenje“ u oslobođenju od neprijatelja potonja je istina svakog nacifašizma!

Nacifašisti neprijateljem smatraju svakoga ko im se učini smetnjom na putu apsolutizacije njihove volje i interesa. Svi koji se ne uklapaju ili se opiru ideologiji i praksi fuzije cijelog društva u apsolutnu jednost državnog, nacionalnog, tribalnog ili rasnog su unutrašnji ili spoljašnji neprijatelji koje treba ukloniti.

Ulogu „unutrašnjeg neprijatelja“ mogu igrati određene etničke, rasne, klasne, nacionalne, ideološke ili svjetonazorne skupine. Po Šmitu, oni to postaju „unutardržavnim proglašavanjem neprijatelja“ (ius vitae ac necis). Identifikacija „spoljašnjeg neprijatelja“ (ius belli) počiva na uvjerenju da je druga država ili nacija smetnja postojanju ili ekspanziji vlastite države ili nacije.

Iz njemačkog nacizma potiče ideologem „konačnog rješenja“ (die Endlösung). On znači uništavanje one nacionalne skupine koja je proglašena neprijateljskom. Od Nirnberškog procesa ovaj pojam se uzima kao sinonim  za Holokaust te imenuje državni program organizovanog preseljavanja, proćerivanja i ubijanja Jevreja, genocidnog „konačnog rješenja jevrejskog pitanja (die Endlösung der Judenfrage).

U njemačkom antisemitizmu još od osamdesetih godina 19. vijeka pripreman je program „konačnog rješenja.“ Na platformi permanentne dehumanizacije Jevreja, javljao se pod imenom njihovog „iskorjenjivanja,“ „isključivanja,“ „eliminacije,“ „uklanjanja,“ „činjenja bezopasnim“ i „istrebljenja.“ Zadugo su humanistički jevrejski i drugi intelektualci smatrali da se ova antisemitska i nacistička doktrina genocida može preduprijediti uspostavljanjem liberalizma i demokratizacijom evropskih građanskih društava. Povijesna zbilja ih je surovo demantovala.

Marionetski režimi i okupacione uprave u većini evropskih država u Drugom svjetskom ratu sarađivali su s njemačkim nacistima u provođenju “konačnog rješenja jevrejskog pitanja,” dok su neki – i nezavisno od nacista – činili pogrome nad Jevrejima (u Poljskoj, Ukrajini i baltičkim državicama).

Hrvatske ustaše provodili su fašistički program „konačnog rješenja srpskog pitanja.“ Formulisao ga je glavni ideolog ustaštva Mile Budak. Program je poznat kao „Budakova ideologija:“ „Srpsko pitanje“ u Hrvatskoj treba riješiti ubijanjem trećine Srba, proćerivanjem druge trećine i pokatoličavanjem preostalih. Nezavisna država Hrvatska se umnogome držala toga fašističkog plana. Danas se u Hrvatskoj štampaju Budakova književna djela, a u nizu gradova postoje ulice koje nose njegovo ime.

Nacifašizam je otkriće evropske civilizacije! No, njegovo “cvijeće zla” kroz cijeli dvadeseti vijek ukorjenjuje se manje-više na svim kontinentima, posebno u onim područjima koja su od vitalnog interesa Zapada. Paradigmatska je u ovom pogledu bila sinteza interesa indonežanskih fašista i “zapadnih demokratija” u Indoneziji, ostvarena s namjerom njene “dekomunizacije.”

Tridesetogodišnja fašistička diktatura Suharta započela je u Indoneziji sredinom sedamdesetih godina prošloga vijeka genocidom nad komunistima (indonež. Pembantaian di Indonesia 1965–1966). U “konačnom rješenju” komunističkog pitanja izvršen je najveći pogrom ljudi u svijetu poslije Drugog svjetskog rata. Ubijeno je između pet stotina hiljada i milion komunista, kao i njihovih simpatizera. U koncentracione logore zatvorena su blizu dva miliona ljudi.

“Zapadne demokratije” nijesu se posebno trudile da sakriju svoje učešće u indonežanskom fašističkom genocidu nad komunistima. Glavnu propagandnu pripremu genocida provelo je britansko Ministarstvo vanjskih poslova (Foreign Office). Za logistiku u pripremi likvidacija komunista i pomoći vojsci u masovnim ubistvima bila je zadužena CIA (Central Intelligence Agency). Zapadni mediji su oduševljeno proslavili genocid, radujući se što je spriječen socijalistički put Indonezije. “Hjumenrajtisti” su šutali! Svjetsko javno mnijenje se pravilo da se genocid nije desio!

Po iskustvu fašističkih „konačnih rješenja“ nije ni Balkan mimo svijeta. Odavno postoji  ideja „konačnog rječenja“ crnogorskog pitanja. Ona je konstantna u srpskoj velikodržavnoj i tribalističkoj „,misli“ od Garašanina i Vuka. Sve do skoro nije ona eksplicitno programski izlagana. Fantomski je iskrsavala kad god su se ideolozi i tribuni velikosrpstva ośećali dovoljno jakim da mogu obznanjivati svoje nacionalističke i fašističke snove i nagovještavati „konačna rješenja“ za sve one koje su proglašavali „neprijateljima srpstva“. 

Kroz mnoštvo knjiga, naučnih i teorijskih radova, novinskih tekstova, medijskih kampanja, političkih iskaza i manje ili više otvorenih političkih strategija i kampanja na srpskom političkom horizontu, ali i u efemernoj vrevi života stalno je iskrsavalo pitanje koje su postavljali nacionalistički ideolozi „Velike Srbije:“ Šta s Crnogorcima?

Nije ono moglo izbjeći  generalnu paradoksiju u velikosrpskom odnosu prema Crnoj Gori i Crnogorcima. Taj je odnos bio fašisoidan još od vremena kad je Musolinijev fašizam bila stvar budućnosti, a Karl Šmit se ne bijaše ni rodio. Velikorbi su – vođeni idejom „objedinjavanja srpstva“ i stvaranja „Velike Srbije“ – Crnogorce uvijek posmatrali kao generalnu neprijateljsku smetnju, ali i kao pogodan gradivni materijal u proizvodnji srpstva.

Ova ambivalencija ih je vodila da „konačno rješenje“ crnogorskog pitanja traže smišljanjem strategija asimilacije ili propagandističkim dehumanizacijama Crnogoraca kao pripremama za njihovu eliminaciju.

U ovoj propagandi, koja je vremenom postala svojina opšte svijesti, Crnogorci su bili čas „najčistiji Srbi“, čas im je negirano postojanje! Čas su bili najpouzdanija uzdanica „Velike Srbije“, čas teški remetilački faktor u njenom stvaranju koga treba ukloniti na svaki mogući način! Čas im se podilazilo, čas ih se divlje mrzjelo!

Dospjelo se napokon dotle da sadašnji beogradski režim – kroz usta nekakvog svog nečemurnog dvorskog istoričara – bez ustezanja može najavljivati „konačno rješenje“ crnogorskog pitanja. Poput smrtne presude, „Rješenje“ glasi: Kad se broj Crnogoraca svede na stotinak hiljada, onda će „sedam i po miliona Srba“ s njima „drukčije razgovarati.“

Novije povijesno iskustvo upozorava da to nije bulažnjenje „stručnjaka za rok muziku.“ Prije početka rata u Bosni, lider bosanskih Srba prijetio je Bošnjacima da će „nestati kao narod.“ U procesu „konačnog rješenja bošnjačkog pitanja“ od 1991. do 1995. godine ubijeno je nekoliko desetina hiljada Bošnjaka!

Ko kaže da će fašizam koji je počinio toliko monstruoznog zla biti nježniji prema Crnogorcima, ako mu se „pruži prilika!“

*Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta