piše: Željko Vukmirović
O tome da je Amfilohije, sa svojom sasvim smišljenom privrednom djelatnošću imenovan kao arhiepiskop cetinjski, te mitropolit crnogorsko – primorski Srpske pravoslavne crkve, prilično isplativo iskoristio crnogorsko nasljeđe za sve protekle godine, uopšte nije upitno.
A i da je prolupao po saznanju o mogućnosti da sve to može da izgubi zakonskim putem, takođe – uopšte nije upitno.
Pa, jesu li satanske sile ili samo dobro utvrđen način ostvarivanja profita na teritoriji države na čijoj se asimilaciji predano radilo 100 godina, u pitanju je nijansa.
Jer, Srpskoj pravoslovnoj crkvi u Crnoj Gori zasigurno nije krivi dio. Niko im nije zadirao u njihove zarade od crnogorske kulturne baštine i raspolaganja crnogorskim manastirama. Niti njihovim svojatanjem kako su oni srpski, iako ih pri izgradnji i imenovanju ništa srpsko nije očešalo ni u prolazu.
Promocija proslave stogodišnjice Podgoričke skupštine, kao očigledno uspjelim vojnim, političkim i finansijskim projektom, sto godina kasnije zaslužuje više prezir nego pobunu. Posebno iz razloga što je za proteklih 100 godina nepobitno utvrđeno da mnogo toga iz srpske istorije i njihovog dokazivanja počiva isključivo na mitovima.
A smišljotini zvanoj Podgorička skupština je rok trajanja poodavno istekao.
Zato, ovog puta neke činjenice valja saopštiti bez ustručavanja. Uz napomenu koju, izgleda, svi zaboravljaju. Crna Gora je nezavisna država. Nema čega da se plaši. Posebno ne prazne puške prigovora iz srpskog političkog i crkvenog vrha. Pa, neka te besjede vode sami sa sobom. Uz najbolje želje da tim povodom budu što razgovorljiviji.
Naročito nakon Amfilohijevog intervjua za beogradsku Politiku.
Blistao je.
U najboljoj tradiciji dogmatskih uvjerenja.
A bio je, zaista, sjajan. Naročito u vulgarnosti. Počevši od “Brozovog jajca” pa do Crne Gore kao “obogotvorenja zapadnjačkog debelog crijeva”. Valjda se razumije u ta jajca i debela crijeva, čim toliko i tako autoritativno priča o njima. Jer, ovo gradivo ne obnavlja po prvi put.
Mada, većina njegovih izjava, a vezanih za Crnu Goru, uglavnom su ionako bile izrečene kao kletve. I kao nekakvo dilovanje mržnje, pa se kao kakvi zamotuljci utrape javnosti, svako malo.
A bilo je, stvarno, bisera. Poput onog kada je jednom riješio da položaj Srpske pravoslavne crkve okarakteriše riječima kako se ona nalazi “u materijalnoj nemoći”.
Naravno, godišnji profit od manastira nije spominjao. Tim povodom postoji opravdana sumnja da mu i Gintaš i Delta mogu samo pozavidjeti. Po razrađenom biznisu, naravno.
A nije spominjao ni izgradnju stambene zgrade u srcu Podgorice. Valjda se to ne računa…
Čeka se još samo izlazak na berzu. Jer, čemu foliranje.
I da se dogovore o istinitosti postojanja SPC. Tim povodom ima raznih verzija. Nikako da to utanače.
A priču o satanskim silama, jajcima i debelom crijevu neka troše uz kafu i po srpskim medijima. To im dobro ide. I to je samo njihovo, to im niko neće uzeti.
Crkvena imovina kojom raspolažu u Crnoj Gori je nešto sasvim drugo.
Tačnije, to je crnogorsko.