Piše: Goran Popović
Morbidni performans oficira srpske vojske (“i grupe najgore fukare”), izveden jednog decembarskog dana 1918. godine u Nikšiću, kada su u dva mrtvačka sanduka sa natpisima sv. Petar, sv. Vasilije, a na trećem je bila crnogorska kruna, simbolično “sahranili” crnogorske svece i međunarodno priznatu crnogorsku državu, otvara brojne dileme u vezi sa sloganom savremenih Amfilohijevih litija “ne damo svetinje!”. Da bi se te dileme nekako prevazišle potrebno je odgovoriti na najmanje tri pitanja. Prvo je: Ko ste vi što sada ne date svetinje? Drugo: Čije to svetinje ne date? I treće: Kome to ne date svetinje?
Iz kakofonije današnjih političko klerikalnih “duhovnika” litija mogli bismo naslutiti sljedeće odgovore na postavljena pitanja: Mi smo Srbi! Ne damo srpske svetinje u srpskoj Crnoj Gori! Te svetinje ne damo “komunističkom nakotu” Crnogorcima, “bogoubicama i bratoubicama”!
Ti odgovori, međutim, nijesu kompatibilni istorijskoj faktografiji, pa ih treba podvrgnuti skraćenoj verziji kritike čistog uma, jer, kako veli Imanuel Kant: “U jednome rodu svoga saznanja ljudski um ima čudnu sudbinu: što ga uznemiruju pitanja o koja ne može da se ogluši, jer mu ih postavlja sama priroda uma, ali koja on ipak ne može da riješi…”
U toj zamci su trenutno Amfilohije, Joanikije, Mandić i novopečeni četnik Medojević. Prosto rečeno, um im nije čist. Jer, kako objasniti da su prije dvije godine slavili stotu obljetnicu tzv. podgoričke skupštine, na kojoj je, kako hroničari bilježe, pored ostalog, predlagano da se “ćivot Svetog Petra Cetinjskog izbaci iz Cetinjskog manastira i javno spali na Balšića pazaru, da se narod ne klanja pred jednom smrdljivom lješinom”. Kao i “da se iz Cetinjskog i Ostroškog manastira izbace, iznesu mošti Svetog Petra Cetinjskog i Svetog Vasilija Ostroškog i sahrane njihovi zemni ostaci na groblju poput običnih civilnih lica”.
Risto se, međutim, proglasio za nasljednika sv. Petra Cetinjskog, ali istovremeno slavi tzv. podgoričku skupštinu i njene “ujediniteljske odluke”, podlo prećutkujući da su sv. Petar i sv. Vasilije prije sto godina, tokom srpske okupacije, anatemisani kao “crnogorski”. Sada ih “brani” od Crnogoraca i crnogorske države?! Zaboravljajući pri tom kletvu sv. Petra: “Ko Crnogorstvu ne bio vjeran, Bogom i ljudima svuđ bio ćeran!” Pa sad, u njegovo ime, sa njegovog ćivota, zajedno sa Irinejom, drsko i “sa ljubavlju” propovijeda kako su Crnogorci izmišljena nacija i da je Crna Gora srpska država.
Suočeni sa činjenicama, Risto i njegova pročetnička politička logistika ušli su u zonu mentalne disfukcije, uslovljene bolesnom potrebom da istorijskim falsifikatima i gnusnim lažima opravdaju svoju odbranu tuđih svetinja i tako nastave duhovno zapišavanje teritorije velike Srbije. Otud i blasfemične poruke vojvode Mandića da i pravoslavni Crnogorci teba da se pridruže litijama. Neka su i Crnogorci, samo da su “srpske vjere”?!
P.S. U međuvremenu Srpska pravoslavna crkva beatifikovala je i dva popa koljača Macu i Šiljka. A za tako nešto može biti sposobna samo najgora fukara, poput one iz Nikšića 1918. godine! Ili vi, možda, mislite drugačije?