Za portal aktuelno.me iz Beograda
piše: Slobodan Jovanović
U Srbiji postoji na desetine nekakvih internet televizija, lokalnih televizija koje svakodnevno pretresaju raznorazne teme ozbiljnošću konzumenata zidarskog piva ispred prodavnica po srpskoj unutrašnjosti. U Beogradu se taj nivo gaji i po naučnim i drugim institucijama. Ovakvu pojavu prati promocija novokomponovane istoriografije koja, umjesto da rasvjetljava i sedativno djeluje na uzavrlu srpsku krvcu, podstiče ludilo koje je već ostavilo krvave tragove diljem rahmetli Juge. Zanimljivo je da se to ludilo spiralno razvija sa uzajamnim podsticanjem između pseudoistorije, medija i običnog puka. Recimo, nije da se nije ranije trabunjalo o nekakvoj ugroženosti Srba u Crnoj Gori, ali se posljednji mjesec ta priča stepenovala. I sve što se više bave tom fiksacijom Srbi su svakom danom sve eksponencijalnije ugroženiji i ugroženiji, iako se njihov položaj u Crnoj Gori danas ne razlikuje u odnosu na prošlu, preprošlu,… i dalje godinu.
U početku sam imao ideju da se bavim jednim od novokomponovanih pseudoistoričara koji je na nekakvoj televiziji, pretencioznog imena Geopolitika i ludačke uređivačke politike koja najviše asocira na „Lazu“, izrekao gomilu nesuvislosti koje ne bi mogao svariti ni onaj lik što je jeo sijalice. Mada sam se ja tim Aleksandrom Rakovićem i njegovim koautorstvom sa mojim nekadašnjim školskim „drugom“ iz gimnazijskih dana i bivšim srpskim ministrom vjera, bavio u nekom mom ranijem javnom obraćanju. Taj doktorant na temi YU R'N'R u njegovim začecima postaje sve prisutniji u medijima time što sve više i više lupa gluposti i sluđuje sluđene. Lakoća kojom definiše određene istorijske pojave prijeti da dostigne visoke nivoe Jovana Deretića, omiljenog zavodnika svesrpskih povjesnih apetita. Na kraju sam odustao da ga obrišem zajedno sa cipelama, jer slušajući Rakovića shvatio sam da je polemisati sa njim isto kao voditi raspravu sa nekim Napoleonom ili Kutuzovim u „onom Lazi“. Jedino što mogu primjetiti, bez namjere da bilo čime uvrijedim pripadnike LGBT populacije, da svi Crnogorci, ili, ako im je draže, Srbi iz Crne Gore, koji su avanzovali u Srbiji na svom prozelitizmu, izgledaju i zvuče nekako gej, posebno kad koriste naš akutni naglasak sa srpskom ekavicom. Ali oštre riječi zbore, što jest’, jest’.
Nešto drugo me iz te emisije podstaklo na potrebu da je opserviram. A to je retorika i ideološke matrice izrečene u njoj. Kao čedo nekih drugih vremena i prilično slobodoumnog intelektualnog odrastanja moram priznati da me konsternira taj narodnjačko-pravoslavni zilotizam u izgovaranju društvene, političke, geopolitičke, filozofske „misli“. Kao da me zapahnuo zapah nekih davnih vremena kada su sveštenici gasili Igoova svijetla po selima. Kad se definiše pravoslavlje kao vrhovni princip čije iznevjeravanje zaslužuje najveći mnogući prezir i mržnju, istočno-slovensko „bratstvo“ kao jedini dozvoljen prostor izvan kojeg se srlja u izdajstvo, Rusija kao majka svih majki i vječita ljubav, nacionalno i vjersko kao nokat i meso, kad se definiše zapadna civilizacija, katoličanstvo, Ameri, sloboda duha, misli i života, kao sile Hada i „đavolji nakot“, čija je životna misija da uništi pravoslavlje, slovenstvo, srpstvo i čekićarstvo, onda ulazimo u zonu šizofrenije u kojoj svaka iole razumna konverzacija postaje nemoguća. Moram priznati da se slabo snalazim u tim relacijama i kad neko od „tih“ hoće da me uvrijedi ja uvredu ne prepoznajem. Kao izdao nekog i nešto. Ja mogu samo da izdam sebe i, daleko bilo, otadežbinu. A to da mi je neko „brat“ zato što je pravoslavac? A-ha, ma važi! Tako me zabolje uvo i za Rakovićev glupavi sistem „vrijednosti“ i jedino što mi pada na pamet jeste „idi čoveče leči se!“
U Srbiji se ta vrsta simfonije između Crkve, države, Rusije, panpravoslavlja, dobrano zapatila u sve pore života. Sa ulogom žrtve na usnama i opasnim ambicijama u glavama, sa idelogijom koja korespondira sa nacionalnom i imperijalnom ambicijom iz predsocijalističkih vremena i idejom „Srbi svi i svuda“, konstantno se varniči sa okruženjem i proizvode krize. Dirigovano i sa efektom grudve koja se kotrlja niz sniježnu padinu, diže se strašna halabuka u „odbrani“ onoga što je njihov sistem „vrijednosti“ i ideologija i onih u svom okruženju koje su zatrovali istim. I tu nema razumnog razriješenja. Crna Gora ima tu zlehudu sudbinu da joj je dobrani dio stanovništva upao u tu kloaku u kojoj je država Crna Gora projektovana kao dio tih „vrijednosti“ i ideologije, pa se svaki racionalni, civilizacijski, kulturni, samosvjesni korak smatra udar na habitus tog Frankeštajna, načinjenog od povijesnih otpadaka. Moguće da je trenutna buka prema Crnoj Gori proizvod nečijeg pragmatizma u unutrašnjim trvenjima, što mislim da je vrlo djelomično, više me brine to što to Crnu Goru čini dugoročno sputanom i neslobodnom da svoj politički život razvija autonomno, da razvija moderno, evropsko i, istovremeno, autentično društvo bez stalne opstrukcije i miješanja spolja. Zaludna su nadanja crnogorskih vlasti da će se stvari riješiti same od sebe. U tom uzaludnom čekanju dobili su lekciju o mogućnostima efikasnog djelovanja na mase putem religije, organizovanih izvanjskih, institucija, medija, propagande putem interneta, dobili su bilborde koji slave slom Crne Gore, Matiju Bećkovića, mase mladih ljudi koji govore jezikom Nikolaja Velimirovića, Justina Popovića i Amfilohija Radovića, bez primisli da su u radikalnom sukobu sa vrijednostima civilizacije čiji su savremenici. Sljedeće je da Raković predaje na Filozofskom fakultetu u Nikšiću.
Vlast zabavljena svojim interesima, vratila se na početak svog puta nezavisnosti Crne Gore, ovaj put sa mnogo ozbiljnijim protivnikom. Ne budu li počeli da idu u susret problemima, rješavaju propušteno i pokažu da Crna Gora nije džak koji može svako udarati bez adekvatnog odgovora, plašim se da će grana na kojoj śede biti sve trulija i trulija. Nije mi zbog njih no mi je zbog Crne Gore.