Jedan od ustaničkih vođa i HEROJ koji je prva žrtva bjelaškog terora u Crnoj Gori
Kada je 1918. godine Kraljevina Crna Gora postala žrtva velikosrpske invazije, okupacije i aneksije kapetan Đuro Drašković bio je predvodnik Čevljana u oružanom otporu uništenju crnogorske države i nacionalnom obespravljivanju Crnogoraca. Heroj je narodnog ustanka “Za pravo, čast i slobodu Crne Gore” izvedenog januara 1919. godine. Lojalan kralju Nikoli i institucijama pravnog poretka Kraljevine Crne Gore ustao je u odbranu crnogorskog državnog i etničkog individualiteta.
Kapetan crnogorske vojske Đuro Drašković rođen je na Čevu 1880. godine. Bio je stameni ratnik i oficir, do smrti odan crnogorskom barjaku i domovini Crnoj Gori.
Kao oficir istakao se u balkanskim ratovima (1912-1913). Učesnik Prvog svjetskog rata (1914-1916), do vojnog sloma Crne Gore i njenog pada pod austro-ugarsku okupaciju. Potom je bio interniran u austro-ugarski zarobljenički logor, iz kojega je pušten krajem 1918. godine.
Odlukama tzv. Podgoričke skupštine od novembra 1918. godine energično se suprotstavio. Nije prihvatio velikosrpsku okupaciju i nasilnu aneksiju Crne Gore, već se s oružjem u ruci borio za pravo, čast i slobodu Crne Gore.
Jedan je od glavnih organizatora Božićnjeg ustanka crnogorskog naroda, podignutog januara 1919. godine. U njemu je bio jedan od vodećih vojnih komandanata i njegova je prva žrtva.
Poginuo je herojski u 39. godini života, 6. januara 1919. godine, u borbi sa srpskom okupacionom vojskom i domaćim bjelaškim janjičarima u Cetinju iznad Skrke i Bogdanova Kraja.
Borbe ustaničkih snaga i okupatorskih srpskih formacija počele su 6. januara 1919. godine u 8 sati izjutra i trajale su čitav dan. Srpska vojska i bjelaši koristili su u sukobu artiljerijska oružja.
Kapetan Đuro Drašković stradao je u borbi da se sačuva crnogorski barjak, koji je ulaskom srpske vojske u Crnu Goru oskrnavljen od strane domaćih renegata (bjelaša).
Kapetan Đuro Drašković, crnogorski junak i patriota, bio je jedna od prvih žrtava u Božićnom ustanku crnogorskom početkom 1919. godine. Ubijen je na Cetinju 6. januara 1919. godine prilikom ustaničkog juriša na okupacione trupe na zapadnom sektoru iznad Cetinja. Kako piše istaknuti bjelaš Jovan Ćetković, koji je neposredno učestvovao u ugušivanju januarskog ustanka 1919. godine na području Cetinja, u svojoj knjizi «Ujedinitelji Crne Gore i Srbije«, Dubrovnik 1940, situacija na zapadnom frontu oko Cetinja (iznad Skrke i Bogdanova Kraja) bila je najteža. »Protivnika mnogo, ovdje je najjača njina snaga, a imaju jake zaklone. Naše puške i mitraljezi ne mogu da ih dignu iz ovih klisura, bombe smo već sve utrošili, artiljerije za ovaj front nemamo. Bljeskaju sablje protivničkih oficira, a poneki se prkosno ukaže i razdere koliko ga grlo nosi. Na desnom našem krilu tako se ukaza jednom, prkosno, izazivački, na nepunih sto koraka pred našima sa isukanom sabljom protivnički vođa kapetan Đuro Draškovič i podviknu:- »Kralj Nikola jaše vranca, a kralj Petar na magarca«. Jedan naš omladinac zgodno ga uze na nišan i obori ga jednim metkom. Drašković pade mrtav«, piše Jovan Ćetković.
Nikola Tomanov Zec, u svojim Memorima, piše i ovo: »Zelenaši su sa svoje strane činili sve da do krvi ne dođe. Oni su čak i poslije Vukotićevog dolaska u Bajice preduzeli još jedan put što se moglo u prilog mirnog rješenja. Po prethodnom dogovoru i pristanku bjelaša poslali su kapetana Đura Draškovića kao pregovarača. U času kada se Drašković slobodno i sa povjerenjem približavao bjelaškoj strani (iznad Bogdanovoga kraja) sa bjelaške strane ispaljen je na njega plotun i Drašković je pao mrtav. To je bio povod za otvaranje žestoke vatre sa obije strane, koju niko više nije mogao spriječiti«.
Đuro Drašković je za pravo, čast i slobodu Crne Gore dostojanstveno poginuo, pjevajući jednu crnogorsku rojalističku i patriotsku pjesmu, noseći crnogorski slavni krstaš barjak u jednoj, a sablju u drugoj ruci. U stavu gorštačkom, lovćenskom, oficirskom pao je pokošen okupacionim kuršumima.
Prema određenim izvorima, kapetan Đuro Drašković je, pri potonjem izdisaju, uputio teške riječi na račun političkog vođe ustanka Jovana Simonova Plamenca, koji je, umjesto da sa svojim snagama učestvuje na frontu protiv okupacionih srpskih trupa, bez opaljenog metka pobjegao u inostranstvo. Prema iskazu ljudi koji su prisustovali momentu njegove smrti kapetan Đuro Drašković je izgovorio: »Plamence, Plamence, kuća ti se iskopala što me izdade«.
Sin kapetana Đura Draškovića, Golub Drašković (1916-1995) pripadao je crnogorskom nacionalnom pokretu i zelenaškoj vojsci kojom je komandovao veliki prijatelj i saborac njegovog oca general Krsto Zrnov Popović, vojni vođa Božićnjeg ustanka januara 1919. godine. Golub Drašković bio je uz Krsta Popovića skoro do samog kraja Krstovog života, zapravo, bezmalo sve do njegove pogibije u sukobu sa potjerom OZNE u noći 13/14. marta 1947. godine u Cucama. Kada je general Krsto Popović vodio svoju potonju bitku u životu, Golub je Drašković bio u grupi koja mu je pomagala, spasavala ga i jatakovala u Katunskoj nahiji.
Golub Drašković se dvadesetak dana prije pogibije Krsta Popovića predao komunističkim vlastima u Crnoj Gori na prijedlog Jova Kapičića. Bio je osuđen prvo na 15 godina robije. Potom mu je zatvorska kazna preinačena i smanjena na 7 godina, koje je izdržao po zatvorima u Crnoj Gori. Golub Drašković je osuđen zato što je pripadao Štabu “Crnogorske nacionalne komande” i “Lovćenske brigade” koji je tokom Drugog svjetskog rata bio pod komandom Krsta Popovića i što je skoro do same Krstove pogibije bio uz njega kao njegov prijatelj, jatak i saborac.
Izvor: Montenegrina.net/Novak Adžić