Piše: Aleksandar Radoman
Dok je bila ministrica, svi su se utrkivali u izrazima razumijevanja i podrške za njezin rad. Kolege profesori s Univerziteta Crne Gore pisali joj peticije podrške, ondašnji premijer je sokolio ka’ i po jednu, potpredśednik Vlade nalazio opravdanje za svaki njen potez, kadrovi bivše vlasti i UDG-a pretrčavali u njen kabinet, čak je i Božena – uz legendarnu poštapalicu da ne dijeli mišljenje s dotičnom i da su oni prije bili gori – vazda bila tu da digne ruku i uputi vrti-pleti riječi podrške agilnoj ministrici Vesni Bratić. Al’ prođe otad tek jedan Božić i par crvenih svečeva, a svi od Vesne ritualno opraše ruke i prepuštiše je sudskim organima, ni da je u put nijesu sreli, a kamoli podstrekavali, podržavali i suizvršavali sve ono za što će joj se suditi.
E sad bi Vojko V. postavio retoričko pitanje – Kako to? Što bi s tradicionalnim moralom, čojstvom, solidarnošću u koju se kune aktuelna tzv. skupštinska većina, koja je dotičnu i izabrala za ministricu!? Problem je zapravo u tome što je Vesna Bratić kristalno čista hipostaza te parlamentarne većine i, da je pravde u ovoj dolini plača, ne bi danas bila prokazana i ostavljena na ćedilu, već bi bila idealna kandidatkinja tzv. parlamentarne većine za predśednicu Crne Gore.
Pravo govoreći – od tzv. parlamentarne većine Vesnu ne razlikuju svjetonazori – jer ona i oni su istomišljenici – već to što je za razliku od njih ona iskrena i dosljedna u javnoj promociji svojih uvjerenja – kakva god ona bila.
Ajdemo redom i da ostavimo političku korektnost po strani. Vesni je zamjerano na tome što su njene fejsbuk objave i izjave bile ogledni primjer fašizma. Da ne ulazimo sad u istorijske rasprave o terminologiji (što je fašizam, a što nacizam), ovđe govorimo o fenomenu o kojem je Umberto Eko pisao kao o „vječnom fašizmu“.
Poslušajte malo ono što javno govore Andrija Mandić, Jole Vučurović, Budo Aleksić, Marko Kovačević, Simonida Kordić, Milun Zogović i ostala DF-a družina – sve redom Boženini koalicioni partneri i na lokalu i u globalu – i viđećete da bez ikakvih zagrada imamo javnu promociju ksenofobije, kulturrasizma, homofobije, islamofobije, negiranja drugih nacija, ideja o mističnoj superiornosti vlastite nacije, slavljenja genocida i ratnih zločinaca, istorijskoga revizionizma i tako redom. Sve to su, dakako, sastojci ideologije koju je Eko nazivao vječnim fašizmom.
Ajmo dalje. Je li iko ikad – izvan kruga najuže rodbine i po jedne Francuskinje, Indonežanke muslimanke, Japanke budistkinje i Kineskinje komunistkinje – čuo za Milojka Spajića prije no ga je, kao i Vesnu, Jakova, Leposavića, Injac i ine, za pseudoeksperta hirotonisao prepodobni i brzo prežaljeni profesor Zdravko!? A odakle je ta bulumenta stigla i zaśela u prvu klerikalnu vladu Crne Gore 2020. godine!? Pa direktno iz resursnoga centra lokalne podružnice Beogradske patrijaršije, poznate upravo po direktnoj promociji svih onih vrijednosti koje smo već pobrojali. Inije samo Evropa sad kamuflirano političko krilo Beogradske patrijaršije.
Trebalo je da se dese litije, padne DPS i upokoji se u Gospodu mastermajnd crnogorskoga vječnog fašizma zovom Amfilohije, pa da se otkriju tragovi Alekse Bečića i Demokrata koji sežu baš do lokalne ekspoziture Beogradske patrijaršije – koja se nikad nije ni bavila jevanđeljem, već njegovom profanom negacijom. Taman smo slušajući prazne parole o pobjedama a ne podjelama, zamalo zaboravili da se ta prijetvorna ekipa ispilila iz gnijezda SNP-a, najpostojanije baze za proizvodnju negatora Crne Gore i klerofašista još od kraja devedesetih godina prošloga vijeka.
Ovako nam preostaje vrlo jednostavan uvid u tipologiju antizapadnoga političkoga pola u Crnoj Gori – od čije dobre polovine spineri propagandne platforme Vijesti nastoje načiniti nekakvi imaginarni „centar“. Taj se pol, dakle, bez femkanja i traženja eufemizama, a polazeći od Ekove definicije vječnoga fašizma, dijeli na transparentne fašiste (DF, SNP) i na kriptofašiste (Demokrate, Evropa sad).
Razlika između jednih i drugih nije u baštinjenju različitih vrijednosti, jer im je to zapravo spona, već u različitim metodama kojima pokušavaju da ostvare svoje političke ciljeve. Jedni javno promovišu vječni fašizam – a spineri Vijesti objašnjavaju da je za njihov fašizam kriv Milo – a drugi mažu oči javnosti grafikonima, tabelama, kalkulatorima i šarenim lažama, kojima pokušavaju (a donekle i uspijevaju) anestezirati dio prozapadnih birača.
Treća kockica u toj slagalici jesu pseudoekolozi i nadriliberali iz Ure koji s fašistima i kriptofašistima koaliraju na svim nivoima tobože se tako žrtvujući u vječitoj i pravednoj „borbi protiv korupcije i kriminala“, koji se demografski egzaktno vezuje samo za jednu naciju u Crnoj Gori – Crnogorce. Njihov lider pak ogledni je primjer sociopate i do te mjere pečatnoga lažova koji je spreman da nas ubjeđuje kako to što je Crna Gora u institucionalnom rasulu i pred blokadom pregovora s EU posljedica djelovanja imaginarnih crnogorskih ekstremista, a ne organizovani zločinački poduhvat njegove dvije vlade.
Urine metode u obračunu s hidrom zvanom kriminalizovani Crnogorci ne razlikuju se od onih koje je Vesna Bratić svojevremeno demonstrirala u obračunu s crnogorskom prosvjetom i kulturom. S tom razlikom što je Vesna već pred sudom, a Dritan kani izabrati doživotne tužioce kao garanciju da neće tako brzo i on stići pred „ruku pravde“. Pritom, u Vesnin prilog ide i to što nijedan njen saradnik nije uhapšen sa šleperima duvana koji su po zvaničnoj verziji spaljeni, a koliko se zna nikad nije koristila ni kriptovani telefon, niti bila sestra/brat, štogod, pripadnicima narko klanova.
Da više ne dužim. Dosta je bilo foliranja i prenemaganja. Ako se traži idealni kandidat koji svojim svjetonazorima i metodama treba da reprezentuje tzv. parlamentarnu većinu i još njihova prirodnog saveznika Evropu sad pride – ako je po pravdi – to može jedino biti Vesna Bratić! No bila ili ne bila izbor za kandidata antizapadne Crne Gore, desi li se kojim slučajem da novi predśednik/predśednica bude s tog političkog pola – biće to zapravo Vesna Bratić, ma pod kojim se imenom skrivala.