Zvaničnici su te događaje ocijenili kao “revolt naroda koji je zbacio režim koji se svrstao u antisrpsku koaliciju” i onemogućavao da se ustavnim putem centralizuje Jugoslavija, ukinu autonomije Kosova i Vojvodine i zamijeni Ustav SFRJ iz 1974. godine. Propaganda je “spontano” masovno mitingovanje nazvala “događanjima naroda”, podrškom i “solidarnošću” sa “obespravljenim Srbima” na Kosovu, a najviše rabljena krilatica bila je “antibirokratska revolucija”.
Raspad Jugoslavije i rat koji je poslije uslijedio, uvukli su Crnu Goru u novu državnu tvorevinu, SRJ, koja je izložena sankcijama međunarodne zajednice, postala nepriznata i izolovana. Crna Gora, formalno ravnopravna sa Srbijom, u takvoj državi izgubila je identitet i mogućnost da utiče na svoju sudbinu. Ulazeći u period raspleta velikodržavne krize na Balkanu, ubrzo je bilo jasno kako su januarski događaji uticali na poziciju Crne Gore, kada je na “talasu srpstva” u organizovano-spontanom prevratu Milošević ovdje instalirao vazalnu vlast, koja nije prezala od toga da negira postojanje sopstvenog naroda i njegov identitet.
Vrijeme pokazuje da je to bio dio globalnog plana stvaranja velike Srbije i vjekovne težnje da se Crna Gora prisajedini Srbiji. Na putu rušenja Avnojevske Jugoslavije prvo se našla Crna Gora pa se krenulo, po drugi put u istom vijeku, poslije tragične 1918.,njenom prisanjedinjenju Srbiji. Popločana Miloševićevim razvojnim “projektima”, to je dovelo do raspada zemlje, sankcija međunarodne zajednice protiv Srbije i Crne Gore, hiperinflacije, pada plata na sedam-osam njemačih maraka, gladi, do gubitka posla i državnog dostojanstva “ratom za mir” pred zidinama Dubrovnika.
Srpski nacionalisti, uostalom, jedini na svijetu negiraju Crnu Goru kao državu i Crnogorce kao naciju! Taj velikosrpski projekat je nastao još u XIX vijeku, i na njemu istrajavaju i dan danas.
Kad je u Srbiji pobijedila nacionalistička struja, koju je predvodio Milošević, on se odmah latio posla da autonomiju Vojvodine i Kosova učini formalnom i da preuzme njihov glas u federaciji. Političkim obračunom preuzeo je kontrolu nad kosovskim rukovodstvom, a opiruće vojvođansko rukovodstvo organizovanim demonstracijama (“jogurt revolucijom”) primorao je na ostavke (oktobar 1988). Kad je Srbija postala “cela iz tri dela”, na red je došla Crna Gora, “Srpska Sparta”. Trebao je četvrti glas za blokadu federacije, a potom i krvavi rasplet jugo-velikodržavne krize. Samo dva dana nakon pada vojvođanskog rukovodstva, organizovani su mitinzi u Crnoj Gori, gdje je bilo predviđeno da se, sličnim metodom, smijeni kompletno crnogorsko rukovodstvo. Ali, to će uspjeti tek u silovitom naletu – sto dana kasnije, zaslugom i inercijom crnogorskog rukovodstva.
Hroničari crnogorskih zbivanja saglasni su da je Crna Gora od svih bivših jugo-republika bila najsrećnije uklopljena u ex Jugoslaviju. Crnogorcima nije osporavana nacionalna posebnost i vjekovna državnost, pa je devastacija Jugoslavije vratila Crnogorce na “početne pozicije” da se ponovo suoče sa nastojanjima srpskog hegemona, da ih prisajedini i bez nacije i države. Zbog toga je, ističu analitičari, kod nacionalno svjesnih Crnogoraca snažno prisustna svijest o srpskoj krivici za rušenje Jugoslavije i, stoga, iritira ih Milošević, SANU i njen “Memorandum”, Srpska crkva, kao i domaće posrbice koji su zdušno pomagali da nestane država u kojoj su se osjećali kao svoji na svome i čak se odricali crnogorstva zarad jugoslovenstva. Crnogorstva se, međutim, nijesu željeli odreći zarad srpstva, i to ih je dovelo u sukob sa srpskim integralizmom i njegovim protagonistima u Crnoj Gori. Sve do dana današnjeg!
A koliko se narod zaista pitao, govori podatak da se – i poslije 30 godina “AB revolucije” – građevinski tajkuni sa predstavnicima bivših radnika “Radoja Dakića” (udarne pesnice te revolucije u Crnoj Gori), spore o minimumu za otkup zemljišta biviših fabrika, na kojem namjeravaju da grade stanove za prodaju. Kakve li ironije – oni koji su rušili svoju državu izvikujući parole: “Ne damo Jugoslaviju slovenačkim konjušarima i hrvatskim ustašama”, “Hoćemo oružje” i “Narod se pita, Slobo umjesto Tita”, da dožive sudbinu, da ostanu i bez Jugoslavije, Miloševića (dakako i Mire Marković) i bez fabrike. Srbija je ostala tamo đe je i bila, ali bez Kosova, đe se, kako se govorilo, sprovodio genocid. Sad je to nova muka, a stvarni genocid u Srebrenici se, dakako, ne priznaje. A u nezavisnoj Crnoj Gori, za koju su se borili i neki bivši mintigaši kad su se dozvali pameti, ostali bez imovine propale fabrike, na milost i nemilost, novokomponovanih kapitalista.
izvor rtcg.me