piše: Goran Popović
Aleksa Bečić je, ničim izazvan, juče izjavio da su “Demokrate politički subjekt koji uspješno vrši vlast u nekoliko najznačajnijih crnogorskih opština, koje su, kako je naveo, ekonomski i infrastrukturno i organizaciono obnovili. Koliko je to “nekoliko” i koje su to “najznačajnije”, nije naveo. Niije ni mogao, jer aktuelni fakti govore da Demokrate ne “vrše vlast” niti u jednoj, manje ili više “značajnoj” opštini u Crnoj Gori.
To je jednako blizu istini kao kad Vladimir Joković, nakon što mu SNP puca po svim šavovima, i kad ga ignorišu i njegovi poslanici u parlamentu, kaže kako je ta partija potpuno konsolidovana i spremna za nove izborne pobjede.
Ili, kad poslanik Demokratskog fronta Budimir Aleksić aplicira za podizanje spomenika Pavlu Đurišiću u Beranama, jer je, taj lik bio “pripadnik antifašističkih formacija Draže Mihajlovića u Drugom svjetskom ratu”?! Mada su četinici i njima skloni pjevali: “Đurišiću, mlad majore, komandante Crne Gore, Crne Gore i Sandžaka, đe propade petokraka”. Ista ona petokraka sa kojom su Rusi oslobodili od Njemaca, Draže i Pavla, Beograd, na primjer. Pred kojima su pomenuti “antifašisti” bježali put Blajburga ili Zidanog mosta, a ne put Moskve ili Sankt Petersburga. Šta da mu normalan čovjek na to kaže, osim: Sjedi, Aleksiću, antifašisto jedan!
Onda se oglasio i francuski predsjednik Emanuel Makron sa sličnom paranormalnom tezom “da je NATO na samrti, a Evropska unija na ivici ponora”. Angela Merkel i Stoltenberg su mu odmah oštro replicirali. A još ranije su neki “žuti” mediji pisali kako je ovaj “francuski baboj…c opsjednut Putinom”, no to niko nije uzimao za ozbiljno. Sve dok se Makron nije javno “otvorio”, označivši Ameriku kao “nepouzdanog partnera”. Iako je baš ta Amerika u prošlom vijeku dva puta, u svakom pogledu, podigla Evropu, pa i njegovu Francusku, iz pepela, nakon suludih ratova ovdje produkovanih. Tako je to kod nas u Evropi, vazda se, s vremena na vrijeme, pojavi neki Adolf, Benito, Peten, Staljin, Makron, Boris Džonson ili Slobo, za razliku od Vilija Branta, Čerčila, Miterana, Širaka, Pertinija, Gorbačova ili Đinđića. Istorija je, ipak, smjestila svakog od njih tamo đe mu je mjesto. I opet će.
Na crnogorskom planu i mi imamo svoje “makrone”. Tako je Daliborka Uljarević za Radio Slobodna Evropa izjavila: “Po mom sudu proces demokratizacije i evropeizacije je počeo da stagnira pa i regresira kada su domaći veći igrači, bez obzira da li su u strukturama vlasti ili u njima bliskim krugovima, shvatili da im napredak u pregovorima urušava postojeće monopole moći.”
To bi, u prevodu, trebalo znači da Milo i njegovi saradnici zapravo ne žele da Crnu Goru konačno uvedu u Evropsku uniju, te da će taj posao, uz odgovarajuće grantove, morati da završe parapolitički grebatori iz “civilnog sektora”, vjerovatno uz pomoć Bečića, Jokovića, Rudovića ili Abazovića koji neće na proteste sa “antifašističkom” opozicijom.
P.S. Šta reći?! Osim što i Elbert Habard: “Genijalnost može imati svoje granice, ali glupost nije tako hendikepirana…”