QUO VADIS Evropo?

piše Danilo Brajović, Cetinje

Pismo sa Cetinja.

Krajem 19. i početkom 20. vijeka na Cetinju, koje je bilo Old Royal Capital u Kraljevini Crnoj Gori, su bile ambasade Austrougarske, Rusije, Italije, Francuske, Engleske, Turske, Bugarske, Srbije, Njemačke, Grčke, Belgije i SAD.

Cetinje je imalo teniske terene, klizališta, pozorište, prvu trafo stanicu na Balkanu.

Crna Gora je tek izašla iz rata sa Turskom, na Berlinskom Kongresu 1878. Godine i postala je država priznata od strane svih učesnica Kongresa.

Na žalost, vrtlog Prvog Svjetskog Rata je prerasporedio karte i Crna Gora se po pobjedi saveznika u ratu našla u okupaciji, porobljena od “bratske” Srbije.. Kralju Nikoli nije dozvoljen povratak u Crnu Goru.

Mnogo je istorijskih citata političara i državnika koji o Crnoj Gori i njenom stradanju, o nepravdi koja je nanijeta Crnogorcima, ne bih sad pisao o riječima predsjednika SAD Vudro Vilsona između ostalih.

Ova istorijska nepravda djelimično je ispravljena 2017. godine Uručivanjem Nacionalnog ordena Legije časti, princu Nikoli II Petroviću. “Francuska ispravlja moralni dug prema dinastiji Petrović”, kazala je direktorica za kontinetalnu Evropu u francuskom Minitarstvu vanjskih poslova, Florans Manžen. Ona je, prilikom uručivanja najvećeg odlikovanja Francuske princu Nikoli u Parizu, podsjetila da je Crna Gora jedina u istočnoj Evropi vjekovima odolijevala Otomanskoj imperiji.

“I pored toga mi smo ovdje, među ovim zidovima, u pobjedničkoj euforiji 1918, zbog Jugoslavije, žrtvovali Kraljevinu Crnu Goru onome što smo smatrali višim interesima. Vaš prađed (King Nikola) je od samog početka rata 1914, bio saveznik koji se hrabro borio protiv nadmoćnog neprijatelja, ali je na Versajskoj mirovnoj konferenciji to zaboravljeno”, navela je Manžen.

1990. godine počinje talas velikosrpskog nacionalizma koji je poslije raspada SFRJ doveo do ratova u Hrvatskoj, Bosni, Sloveniji, na Kosovu. Ideološki pokrovitelj svih tih obračuna bila je Srpska pravoslavna crkva.

Tako je nastala izreka: „Prvo idu Popovi, pa topovi, pa lopovi.“

Dakle 30 zadnjih godina pred vašim očima, Evropo Stara Damo, jedna te ista organizacija pravi probleme i jedna te ista država skupa sa njom. SPC i Srbija. Godine 1999. Crna Gora je bila podijeljenja i pod oružjem. Na korak od građanskog rata. Pritiskom SAD-a i evropskih država, do rata nije došlo.

Obratite pažnju da je jedini „ugroženi“ narod u Crnoj Gori – srpski, na isti način kao i u dešavanjima devedesetih kad je gorjelo na Balkanu od ratnih dejstava.

Na popisu stanovništva 1981, Crnogorci kao većina, sa Muslimanima, Albancima, Hrvatima i Srbima, što su dominantni predstavnici manjina u Crnoj Gori, žive u miru, slozi i bez ikakvih međunacionalnih incidenata. Srba je tada bilo 3 posto u Crnoj Gori.

Na popisu 2011. Srba ima 28 posto dok se ukupan broj stanovnika CG povećava za par procenata. Ovaj posao posrbljavanja Crnogoraca je odradila SPC i njen poglavar u Crnoj Gori koji je svoju asimilatorsku misiju započeo 1989. godine kad je postavljen za poglavara SPC u Crnoj Gori. Dakle, ne radi se o demografskom rastu, radi se o ideološkom asimilatorskom djelovanju. Jasno je da se ljudi koji su se osjećali Crnogorcima više ne izjašnjavaju tako!

Sva ova prljava rabota ima svoj početak u djelu „Načertanije“ i strategiji koju je Ilija Garašanin, predsjednik srpske vlade, napisao a Srbija uzela za svoju zvaničnu politiku od 1844. godine.

Nekad javno, nekad tajno taj program je prihvatila i njegovala SPC što radi i dan danas.

Žrtva ovoga planskoga djelovanja je građanska Crna Gora i to 2020. godine.

Dok ste vi, ambasadori i poslenici Evropske Unije otvoreno kritikovali „nesmjenjivu vlast“ zaboravili ste da poglednete što je alternativa toj vlasti.

Danas ćete podržati pripadnika fašističke ideologije za premijera Crne Gore?

Ovđe se ne radi o pravu, ovđe se radi o pravdi. A Pravda je ispravljanje nepravde koja je od strane država saveznica u Prvom Svjetskom Ratu nanijeta Crnoj Gori.

Bili smo svjedoci predizborne kampanje u koju je od januara uključena SPC. Za vas su to bile demokratske šetnje. Za Crnogorce je to bila demonstracija sile i hegemonizma.

Srbija se preko svojih zvaničnika direktno uključila u izborni proces i ulila ogromni novac u kampanju. Vi to nijeste viđeli kao problem, Crnogorci su to doživjeli kao demonstraciju sile.

Partija danas ima 30 procenata u Crnogorskom Parlamentu. Tokom predizborne kampanje su poručivali da će:

Izaći iz NATO
Raditi na ponovnom referendumu o državnom status Crne Gore
Promijeniti državne simbole
Promijeniti himnu
Učvrstiti veze sa Srbijom I Rusijom
Ukinuti Zakon o Vjeroispovijesti
Vi to vidite kao demokratsku razmjenu mišljenja, Crnogorci to doživljavaju kao prijetnju.

Danas podršku za poziciju premijera Crne Gore ima čovjek koji je vjernik SPC, podržavalac četničkog pokreta. Mnogo snimaka ovih dana na društvenim mrežama svjedoči o prošlosti ovog čovjeka. Dati podršku njemu, smatrati to “demokratskim napretkom” a ignorisati sa čijom je podrškom došao na vlast je diranje u ljute rane Crnogoraca.

Quo Vadis Evropo.

1916. smo bili dio Evrope, danas u nekoj čekaonici na nekom šalteru čekamo da nas ponovo primite na razgovor.
Ako vam bivša vlast nije odgovarala, nemojte pokušati da nas Crnogorce ubijedite da vam ova i sa ovakvim premijerom odgovara.

Ako je situacija takva da treba da vjerujemo da Crna Gora ima prijatelje u svijetu, moram vam reći da ih Crnogorci nemaju?

Ave Evropo. Morituri te salutant.