Paravojna podrška: Litijaši na krilima bivših pripadnika ozloglašenog Sedmog bataljona!

Stranke okupljene oko Srpske pravoslavne crkve (SPC) po svaku cijenu žele da očuvaju iluziju i klasične političke diverzantske akcije koje se organizuju pod imenom “litije” predstave kao “opštenardoni bunt” usmjeren protiv “odnarođenog kriminalnog režima”.

To i ne treba da čudi jer je ovaj vid aktivizma maltene jedini adut koji je ostao u političkoj kampanji svetosavskih stranaka. Da takozvane litije i molebani nemaju nikakve veze sa “odbranom svetinja” i crkvenim obredima govori i činjenica da u njihovoj organizaciji, osim aktivista političkih partija i popova sa sumnjivim paravojnim biografijama, učestvuju i  bivši pripadnici ozloglašenog Sedmog bataljona nekadašnje Vojske Jugoslavije!

Veliki broj čitalaca portala Aktuelno već danima na našu adresu šalje pritužbe da su u organizaciji političkih litija u Nikšiću i gradovima na sjeveru aktivno uključeni bivši pripadnici ozloglašenog Sedmog bataljona – vojne postrojbe Slobodana Miloševića, čija je namjena ‘90-ih bila da disciplinuje crnogorsku vlast koja mu se opirala i uguši svaku ideju o eventualnoj crnogorskoj nezavisnosti. Za ovu jedinicu vežu se brojna zlodjela, počinjena prije svega prema albanskom i nesrpskom stanovništvu u Crnoj Gori tokom 90-ih.

Ekstremni čak i za Mandića

Među imenima koja se pominju kao organizatori litija u Nikšiću je i Božidar Buturović koji je zajedno sa Vasilijem Durutovićem široj javnosti postao poznat kao pripadnik takozvane redarske službe DF-a 2015. i 2016. godine.

Buturović je, kako saznajemo, označen kao jedan od ključnih ljudi u organizaciji političkih litija, ali i raznih vrsta diverzija koje je do nedavno sprovodio po nalogu svog stranačkog šefa iz Nove srpske demokratije (NOVA) Andrije Mandića, koji se i sam često hvali svojom ratnom prošlošću.

Međutim, kako saznajemo iz pouzdanih izvora bliskih NOVA-oj, Buturović više nije član te stranke jer, kako su kazali naši izvori “smatra da metode koje koristi Mandić nijesu dovoljno radikalne”.

“Mnogi u NOVA-oj i u DF-u smatraju da je Mandić postao ‘mekan’ i nijesu saglasni sa njegovim, kako kažu, blagim akcijama protiv Crne Gore i njenih zvaničnih institucija. Stoga je i Buturović napustio stranku i postao ‘slobodni svetosavski igrač’ spreman da potpomogne akcije agitatorskih formacija SPC”, navode naši izvori.

Kako ističu, Buturović je samo jedan od mnoštva bivših pripadnika vojnih formacija Slobodana Miloševića koji učestvuje u organizaciji političkih litija, a osim njega uključeni su gotovo svi bivši pripadnici Sedmog bataljona koji su 2015. i 2016. godine radili u redarskoj službi DF-a.

Bezbjednosno interesantne osobe

Kako su ranije pisali mediji, u operativnim evidencijama službi bezbjednosti, registrovano je oko 100 osoba koje su pripadale takozvanoj redarskoj službi DF-a, a prema saznanjima medija, njih 40 je bilo pravosnažno osuđeno.

Redarska služba DF-a bila je sastavljena uglavnom od pripadnika bivšeg Sedmog bataljona, a pažnju medija privukla je nakon što je prije više od četiri godine objavljen spot koji je emitovan na propagandnoj ispostavi srbijanske BIA-e – portalu IN4S.  Na spotu koji je “proslavio” bivše Miloševićeve ratnike u redarskoj službe DF-a, prikazano je kako defiluju u uniformama u centru Podgorice, uoči protesta koji su organizovani 2016. godine.

Redarsku službu DF-a uglavnom su činile starješine Vojske Jugoslavije, a njom su rukovodili bivši članovi Sedmog bataljona. Protiv ovih, kako su ih tada prozvali mediji,  “policajaca” DF-a, izrečeno je ukupno 70 pravosnažnih presuda, a njih 20 su krivično gonjeni zbog prekršaja iz oblasti javnog reda i mira.

Ova grupacija specifična je i po načinu organizovanja po uniformama nalik na policiju, dok su zvanja i komandna naređenja “iskopirali” od vojske, a predvodnici ove redarske službe bili su upravo bivši pripadnici ozloglašenog Sedmog bataljona među kojima i Božidar Buturović, koji se ovih dana povezuje sa organizacijom litija u Nikšiću.

Upad u Skupštinu

Treba podsjetiti da su pripadnici redarske službe DF-a uspjeli i u namjeri da ponize parlament, kada su bez problema prije četiri godine sa propusnicama ušli u kancelarije poslaničkog kluba DF-a i razbaškarili se u njima, sa namjerom da pošalju jasnu poruku.

Na spisku “gostiju” tada su se našli Vasilije Durutović, Božidar Buturović, Velimir Eraković, Đorde Milović, Dejan Gojković i  Goran Nikezić. To su im omogućili generalni sekretar Skupštine Siniša Stanković, ali i služba obezbjeđenja, koja nije reagovala u skladu sa kontraobavještajnom zaštitom, bez obzira na njihove propusnice.

Sijenka srama

Za one koji su zaboravili, Sedmi bataljon je formiran prije oko 21 godinu, kada je kosovsko krvoproliće dovelo i do povećanja borbene gotovosti vojske u Crnoj Gori, koja je stezala obruč na granici sa Albanijom i Kosovom.

Nezanemarljiva činjenica je da su upravo u to vrijeme hiljade ljudi sa Kosova žene, djeca, muškarci, stari i iznemogli, različitih nacionalnih i vjerskih pripadnosti, koji su u nepreglednim kolonama, pješke, na traktorima i kamionima, ali i u zbjegovima kroz guste čakorske šume, pronašli utočište baš u Crnoj Gori.

Međutim, sijenku srama na crnogorsku humanost bacio je Sedmi bataljon, čija nedjela i dalje ispituju istražitelji EULEKS-a, koji vjeruju da u graničnom pojasu Crne Gore postoji masovna grobnica u kojoj su zakopani pobijeni Albanci. Prva njihova informacija da bi se takva grobnica mogla naći na području današnje andrijevačke pilane, prije 10 godina ispostavila se nepreciznom. Ipak, istraga još nije okončana, jer grobnica još nije nađena, a vjeruje se da taj slučaj nije usamljen.

Ne postoje dokumenti, niti operativne zabilješke iz tog perioda, koje bi potkrijepile čvrste sumnje, ali se brojni mještani Andrijevice sjećaju vojne kasarne u tom mjestu, koja je krajem 90-ih bila baza Sedmog bataljona, korištena za isljeđivanje kosovskih Albanaca.

U proljeće 1999, prema sjećanjima mještana tog kraja, nerijetko su iz pravca kasarne dopirali jezivi krici i vapaji bespomoćnih zarobljenika, koji su prema jednoj verziji bježeći pred srpskim snagama, preko Čakora ulazili u Crnu Goru, dok su po drugoj verziji, naoružani hapšeni na granici sa Albanijom, iz koje su pokušavali da izvrše upad u Crnu Goru i tako lakše dođu do pojedinih odredišta na Kosovu, gdje bi se borili pod komandom OVK.

Zarobljenici su, navodno, nakon svakodnevih ispitivanja odvođeni u obližnje napuštene radničke barake, koje su služile kao vojni logor.

B.K.