Patriotski pokret otpora „Lovćenske straže 1990“ će u narednom periodu dati maksimalan doprinos da crnogorske patriote oba pola, nezavisno od vjeroispovjesti i uvjerenja budu što manje zavođeni za “Goleš planinu” od državnih i vjerskih institucija i njihovih eksponenata, ma o kome se radilo, saopšteno je iz partiotskog pokreta otpora “Lovćenske straže 1990”.
Njihovo obraćanje prenosimo integralno:
Cilj ovog obraćanja jeste da crnogorskim patriotama pravoslavne vjeroispovijesti ukažemo na našu zainteresovanost da se dođe do tačnih saznanja po pitanju ozbiljnosti u aktivnostima dvije institucije: Vlade Crne Gore i Crnogorske pravoslavne crkve u pokušaju obnove pomjesne – autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve i dodjele Patrijaršijskog i sinodskog Tomosa odstrane Vaseljenske patrijaršije i/ili Njegove Svesvetostiarhiepiskopa carigradskog, novorimskog i vaseljenskog patrijarha ,gospodina Vartolomeja I .
Takođe imamo u planu da formiramo radnu grupu koja bi imala za cilj detaljnu u svim segmentima demistifikaciju odnosa između državnih i vjerskih institucija u Crnoj Gori, od 31. oktobra 1998. godine do 04. decembra 2020. godine,
Patriotski pokret otpora „Lovćenske straže 1990“ smatra da su se nakon što je Skupština Republike Crne Gore 3.juna 2006.godine donijela Odluku o proglašenju nezavisnosti Republike Crne Gore i 10.novembra 2006.godine, kad je izabrana nova Vlada u nezavisnoj i međunarodno priznatoj državi Crnoj Gori, shodno pravoslavnom crkveno pravnom zakonodavstvu, stekli uslovi da se koordiniranom aktivnošću Vlade Crne Gore i Crnogorske pravoslavne crkve aplicira kod Vaseljenske patrijaršije za obnovu autokefalije i dodjelu Patrijaršijskog i sinodskog tomosa, Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi.
Veći je broj argumenta za ovakav stav Patriotskogpokreta otpora „Lovćenske straže 1990“:
– Kanonska osnova za obnovu autikefalnosti pomjesnoj Crnogorskooj pravoslavnoj crkvi zasniva se na odlukama Vaseljenskih sabora. Četvrti vaseljenski sabor održan u Halkidonu (8. oktobar – 1. novembar 451) svojim 17. kanonom naređuje, da pri razrešivanju crkvenih oblasti ima se slijediti političkom razrešenju zemalja. Istu ovu naredbu ponovio je Trulski sabor održanu Konstantinopolu 692godine svojim 38. kanonom.Preciznije u jednoj samostalnoj državi može postojati samo jedna samostalna crkva.
– Sadržaj tomosa Carigradske patrijaršije, izdatog 19. februara 1922. godine za vrijeme Arhiepiskopa Carigrada, Novog Rima i Vaseljenskog PatrijarhaMeletija IV, Crkvi Srbije
MELETIJE po milosti Božjoj Arhiepiskop Carigrada, Novog Rima i Vaseljenski Patrijarh
Božija Crkva kako trebuje i vazda uređuje, smatra da je i ovo prikladno valjanom ustrojstvu, dobrom uređenju i kanonskom poretku, da u skladu s političkim promjenama usklađuje i uređuje granice crkvene administracije, ukoliko to dozvoljavaju sveti crkveni zakoni, kako bi se upravljanje crkvenim poslovima obavljalo besprekorno i na korist Hristovom narodu.
Prema tome, u odnosu na Bogospasenijsku Kraljevinu Srbiju s obzirom na to da je nakon balkanskih ratova iz 1912. i 1913. godine i po svršetku Velikog rata, milošću i blagoslovom Božijim, proširena i uvećana u ujedinjeno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, obuhvatila svojom teritorijom eparhije koje su do skora bile pod kanonskom upravom Patrijaršijskog ekumenskog trona i to, na osnovu Ugovora iz Bukurešta od 10. avgusta 1913. godine, mitropolije Skopsku, Raško-prizrensku, Debarsku i Velešku, Pelagonijsku, Prespansku i Ohridsku, dio mitropolije Vodenske, Episkopiju Polijansku, na osnovu Nejskog ugovora od 27. novembra 1919. godine Mitropoliju Strumičku, a na osnovu Sporazuma s Austrijom potpisanog u Sen-Žermenu en Le od 10. septembra 1919. godine u Bosni i Hercegovini mitropolije Bosansku, Hercegovačku, Zvorničku, Banjalučku i Bihaćku. Kako su u okvire granica ovog ujedinjenog Kraljevstva SHS ušle i autokefalne pravoslavne crkve, Karlovačka i Crnogorska, kao i dvije dalmatinske eparhije, Zadarska i Kotorska, zajedničkom odlukom poglavara ovih crkava, koji su se okupili na Saboru, proglašeno je njihovo upravno jedinstvo sa Crkvom Srbije u jednu autokefalnu crkvu pod imenom„Autokefalna ujedinjena pravoslavna srpska crkva Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca“.Shodno rečenom, naša velika Hristova Crkva, na molbu Crkve i vlade Kraljevstva SHS, imajući u vidu kanoničnost i opravdanost crkvenog ujedinjenja u jednu cjelinu onih crkvenih oblasti koje su već politički ujedinjene, radi kanonskog jedinstva i harmonije u upravi, po kanonu crkvenih Otaca, koji kaže: „da episkopi svakoga naroda treba da priznaju Prvoga među sobom i da ih on predvodi kao poglavar“ i radi veće i opšte koristi ujedinjenih oblasti koje imaju od ovog ujedinjenja, jednoglasnom odlukom, koja je donijeta na sjednici Svetoga Sinoda pod predśedavanjem Naše malenkosti, odlučuje i utvrđuje sljedeće:
Blagosilja crkveno oslobođenje od Patrijaršijskog ekumenskog carigradskog trona i pripajanje Autokefalnoj ujedinjenoj pravoslavnoj srpskoj Crkvi gore pomenutih eparhija koje su do skora bile pod njegovom upravom, priznajući i proglašeno jedinstvo autokefalnih crkava Srbije, Crne Gore i Karlovaca, kao i dviju dalmatinskih eparhija, prihvata od ovih obrazovanu Svetu autokefalnu ujedinjenu pravoslavnu srpsku Crkvu kao sestru u Hristu, koja ima i uživa sva prava autokefalnosti, po institucijama i poretku Svete pravoslavne Crkve.
Za dokaz, stalnu i vječitu potvrdu svega što je ovako kanonski odobreno i utvrđeno, odnosno onih eparhija i djelova našeg Svetoga patrijaršijskog ekumenskog trona, koje su pripale Bogospasenijskoj Kraljevini SHS,odnosno jednoj Ujedinjenoj Autokefalnoj pravoslavnoj srpskoj Crkvi, koja je obrazovana u ovoj Kraljevini, izdajemo s našim, u Svetome Duhu, visokopreosvećenim mitropolitima, dragoj braći i saradnicima, ovaj naš Patrijaršijski i sinodski Tomos, koji se jednak i ne promijenjen nalazi i u svetom Kodeksu naše Velike Hristove Crkve, sa željom da Bog svake milosti, koji nas je pozvao u svoju vječnu slavu u Isusu Hristu, podari svagda blagoslov i svako plodonosno dobro svim eparhijama, koje su na ovaj način od nas odvojene, kao i svoj svetoj sestri Autokefalnoj ujedinjenoj pravoslavnoj srpskoj Crkvi Kraljevstva SHS. Njegova je slava i sila va vjeke vjekova. Amin.
Ljeta Gospodnjeg 1922. mjeseca februara 19-og, indikta V.Vaseljenski patrijarh Meletije, odlučuje Kesarijski Nikolaj, Nikejski Vasilije, Halkedonski Grigorije, Amasijski German, Neokesarejski i Katarijski Polikarp, Rodoski Apostol Ankare Gervasije, Varnski Nikodim Haldijskii Kerasundski Lavrentije Iliupoljski i Tirski, Smaragd Saranda eklisijski Agatangel Metrijski i Atirijski Joakim.
– Srbija i Crna Gora su bile dio zajedničke države od 01.12. 1918. do 21.06.2006. godine. Od 1945. su funkcionisale kao republike u socijalističkoj Jugoslaviji, a od 1992. u Saveznoj Republici Jugoslaviji. Posljednja zajednička država od 2003. bila je Državna Zajednica Srbije i Crne Gore nakon koje je Crna Gora postala nezavisna država, poslije referenduma održanog 21. maja 2006. godine.
– Činjenica da je Crna Gora3.juna 2006.godine obnovila međunarodno priznatu nezavisnost nam ukazuje da Crna Gora i Srbija više nijesu sastavni djelovi jedne države
Umjesto da postupe po prethodno navedenoj proceduri i činjeicama dvojica predsjednika Crne Gore, Filip Vujanović i gospodin Milo Đukanović, kao i premijeri svih vlada Crne Gore od 10.novembra 2006.godine, pa do 04. decembra 2020. godine, kada je konstituisana 42 Vlada Crne Gore, na čelu sa premijerom prof. dr Zdravkom Krivokapićem, su se fokusirali na dogovore s okupatorskom klerofašističko-svetosavskom Crkvom Srbije koja djeluje u Crnoj Gori. Preciznije,oni su dogovore i političku trgovinu obavljali s arhiepiskopom cetinjskim, mitropolitom crnogorsko-primorskim, zetsko-brdskim i skenderijskim i egzarhom sveštenog trona pećkog, pobornikom klerofašističko-svetosavske ideologije, etnofiletistom Amfilohijem Ristom Radovićem.
Kontinuirano u javnim nastupima bivši Predsjednik Crne Gore Filip Vujanović bez zdravorazumnih argumenata pokušava da relativizuje ulogu i djelovanje pobornika klerofašističko-svetosavske ideologije Amfilohija Rista Radovića.
Kao rezultat takvih dogovora, pregovora, kohabitacija, političke trgovine itd.,imamo okupiranu državu i u takvoj državi od okupacionih vlasti donesene:
1. Zakon o slobodi vjeroispovijesti ili uvjerenja i pravnom položaju vjerskih zajednica
2. Ugovor Vlade Crne Gore s klerofašističko-svetosavskom Crkvom Srbije
3.Odluka Vlade Crne Gore kojom se u obrazovni sistem Crne Gore uvodi svetosavska ideologija Nikolaja Velimirovića i Dimitrija Najdanović, monaha Justina Popovića, kao i četiri njegova đaka Amfilohija Rista Radovića, Atanasija Jeftića, Artemija Radosavljevića, Irineja Bulovića kao i Nikolajevog bratanića Jovana Velimirovića.
Nadalje,neophodnim smatramo u fokus staviti činjenicu da se crnogorski predsjednik gospodin Milo Đukanović 8. juna 2022.godine susreo u sjedištu Carigradske patrijaršije u Istanbulu s Njegovom Svesvetosti arhiepiskopom carigradskim, novorimskim i vaseljenskim patrijarhom, gospodinom Vartolomejom I. Ovo je bila prva pośeta nekog šefa crnogorske države Vaseljenskoj patrijaršiji nakon 1899. godine, kad je knjaz Nikola boravio u Istanbulu.
Stavljanje ovog događaja u fokus interesovanja crnogorskih patriota pravoslavne vjeroispovijesti odnosi se na našu nepoznanicu a ujedno i zaintresovanost da li je prilikom toga susreta :
– aktuelizovano pitanje za reviziju tomosa koji je 19.2.1922.godine dodijeljen Autokefalnoj ujedinjenoj pravoslavnoj srpskoj crkvi Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, zbog promjene činjeničnog stanja.
-aktuelizovano pitanje obnove pomjesne – autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve i dodjele Patrijaršijskogi sinodskog Tomosa od strane Vaseljenske patrijaršije, zbog promjene činjeničnog stanja.
U saopštenju Patrijaršije je navedeno:„razgovaralo se o pitanjima od zajedničkog interesa“.
Što se tiče Patriotskog pokreta otpora „Lovćenske straže 1990“ mi smo 03.12. 2021. godine uputili inicijativu Svetom Sinodu vaseljenske patrijaršije kao i njegovoj Svesvetosti arhiepiskopu carigradskom, novorimskom i vaseljenskom patrijarhu ,gospodinu Vartolomeju I, za reviziju tomosa koji je 19.2.1922. godine dodijeljen Autokefalnoj ujedinjenoj pravoslavnoj srpskoj crkvi Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca. S inicijativom smo dostavili tekst onlajn peticije koju je potpisalo 2.954 vjernika pravoslavaca i poštovalaca Crnogorske pravoslavne crkve. Nakon toga smo inicijativu, potpisanu peticiju uz detaljno obrazloženje dostavili svim pravoslavnim crkvama osim Crkvi Srbije i Crkvi Rusije.
Kada je ova naša aktivnost u pitanju s gnušanjem konstatujemo činjenicu da je sveštenik Crnogorske pravoslavne crkve Boris (Bojan Bojović) pokrenuo kampanju na društvenim mrežama da se ta naša onlajn peticija ne potpisuje.