Kad namirišem fukaru

Piše: Aleksandar Radoman

Amnezija je u Crnoj Gori najprizvanije stanje. Kad se neko želi legitimisati kao progresivan, moderan, neopterećen – da ne kažem relaksiran – prvo što izgovori je: ostavimo prošlost, gledajmo u budućnost. No, s vremena na vrijeme potrebno je obnoviti gradivo, pa krenimo redom.

Abazović-Jokovićeva manjinska Vlada formirana je s prioritetnim ciljem ubrzanja EU integracija. U njenim je temeljima zagledanost u bolju budućnost. U to su nas ubjeđivale građanske partije koje su dale podršku tom projektu, bilo kroz participaciju u Vladi, bilo podrškom u Skupštini.

Ali umjesto EU integracija otkako je zajahao premijersku poziciju Abazović se bavi – ugovorom s Beogradskom patrijaršijom i Otvorenim Balkanom, iliti – izmišljenom prošlošću i gorom budućnošću. Stepen arogancije i omalovažavanja kojim se Abazović evo već dvije godine obraća onoj polovini Crne Gore koja se ne uklapa u velikodržavne projekcije Aleksandra Vučića (ili Vulina, svejedno) takav je da ne ostavlja mjesta sumnji za čije interese je Abazović spreman da produbi podjele i podigne tenzije do usijanja u Crnoj Gori i da učini sve da vrata prema EU, što ih je ruska agresija na Ukrajinu odškrinula, trajno zamandali.

Jasno je da je sveobuhvatni projekat izolacije, kriminalizacije i difamacije građanskih snaga, kao najveće smetnje realizaciji Velike Srbije, koncipiran izvan Crne Gore te da je kao propagandno sredstvo štedro medijski korišćen u hibridnome ratu koji se protiv Crne Gore vodio preko medijskih i obavještajnih punktova već nekoliko godina.

Međutim, novim projektantima Velike Srbije postalo je u međuvremenu jasno da za rušenje građanske, sekularne i multikulturne Crne Gore neće biti dovoljne (veliko)srpske partije, mediji i ustanove u Crnoj Gori, čak ni ekspoziture Beogradske patrijaršije. Za rušenje Crne Gore bilo je neophodno razbiti jedinstvo građanskih stranaka i stranaka manje brojnih naroda u Crnoj Gori, oformljeno još 1997. godine na principima izgradnje građanskoga društva.

I to je formiranjem manjinske vlade na čijem je čelu Vučićev posilni Abazović djelimično i postignuto, uprkos upozorenjima koja su dolazila od strane građanskih aktivista što su još u januaru upozoravali na Abazovićeve namjere.

Scenario je sličan onom od prije 30-ak godina kad je iz Beograda Milošević krenuo da ruši Jugoslaviju s namjerom da nad njenim ostacima preuzme političku kontrolu. Ono što su Miloševiću na tom poslu bili u Crnoj Gori Momir Bulatović ili Branko Kostić, a na Kosovu Rahman Morina ili Sejdo Bajramović danas su Vučiću u Crnoj Gori Dritan Abazović, Filip Adžić, Miloš Konatar, Fatmir Đeka, Vladimir Joković…

Dakle, započet je projekat bosnizacije Crne Gore, odnosno razgradnje crnogorskog građanskog društva i izgradnje ekskluzivnih nacionalnih torova, kao preduslov bržeg političkog, ekonomskog i kulturnog potčinjavanja Crne Gore projektu Otvorenog Balkana, kamufliranoj varijanti velikosrpskog i velikoalbanskog projekta.

Tome su se projektu, nažalost, priklonili i oni za koje smo do skoro vjerovali da pripadaju konceptu evropske i progresivne Crne Gore, što pokazuje i podmukli istup Nika Đeljošaja, koji je, preuzimajući putinovsku propagandističku retoriku, Milorada Popovića – jednog od najdosljednijih boraca ne samo za građansku Crnu Goru već i za prava manje brojnih naroda – nazvao fašistom.

Da Đeljošajev uslužni napis nije slučajan, potvrdila je i ozlojeđena kolumnistkinja ND Vijesti – iz neformalnog udruženja „Bivši liberal, aktivni relativizator“ – tekstom koji treba da nam vazdašnjim guslanjem o 30 godina DPS-a skrene pažnju s činjenice da kolaborantski i veleizdajnički ugovor s Beogradskom patrijaršijom potpisuje Dritan Abazović i njegova Vlada i da, pride, pomogne u raspirivanju međunacionalnih strasti, a Crnogorce obilježi onako kako bi to gazda Vučić (ili kolumnistkinjin gazda Đilas, opet svejedno) htio – kao šoviniste, lopove i Milov bašibozuk.

Kakva bi to hajka na Popovića bila da joj se ne priključi dežurni hajkač na sve što je prevazišlo njegovu tužnu ispodprośečnost, još jedan Đilasov kolumnista – Željko Ivanović. Kad bi se Ivanovićevi kolumnistički jecaji, taj spektakularni stilsko-jezički pobačaj, s njegovog uličarskog mucanja preveo makar na jezik kafane, njegova bi kolumna zvučala kao prerada hita ”Zašto Milo ne dođeš, da me kući povedeš…”

No uza sve napore, ni Đeljošaj ni Đilasovi kolumnisti nijesu uspjeli dokazati ono što im je bio cilj – da je Popović fašista koji vrijeđa Albance, jer u reagovanju CDNK, koje je potpisao Popović, stvari su kategorijalno postavljene, a otimačina crnogorskog kulturnog i duhovnog nasljeđa planirana ugovorom s Beogradskom patrijaršijom nije problematizovana zato što u njoj učestvuju albanski, crnogorski ili srpski političari, već zato što je to čin veleizdaje s podmuklim podtekstom izazivanja međunacionalnih čegrsti u tradicionalno dobrim odnosima između Crnogoraca i Albanaca.

Da bi opravdao svoj veleizdajnički čin Abazović i služba koja ga kontroliše upregli su očigledno svu svoju uslužnu mašineriju. Argumentacija da nam crkve i manastire „niko neće ponijet“ u Srbiju toliko je bezočna i stupidna da ne zaslužuje ništa drugo do prezir.

Za razliku od Srbije koja je Beogradskoj patrijaršiji (ili kako bi na Fanaru zvanično rekli – Crkvi Srbije) priznala kontinuitet od 1836. odnosno 1929. godine Abazović će ugovorom – u kojem on ne bi ništa mijenjao – toj istoj ustanovi priznati kontinuitet od apostolskih vremena, dakle od gotovo cijelih 2000 godina.

Beogradska patrijaršija u Crnoj Gori postaće tako starija ne samo od Beogradske patrijaršije u Srbiji, već i od samoga pravoslavlja, zbog čega se u Abazovićevom ugovoru Crna Gora i obavezuje da „izvrši uknjižbu svih neupisanih nepokretnosti u vlasništvo Mitropolije crnogorsko-primorske, Eparhije budimljansko-nikšićke, Eparhije mileševske, Eparhije zahumsko-hercegovačke i njihovih crkveno-pravnih lica kojima pripadaju“.

Možda Abazović i ne voli prošlost jer mu svi ti vjekovi, godine i ostale nepotrebne sitnice stvaraju golemu zbrku u glavi, pa je najlakše preko koljena prelomiti i Mitropoliji crnogorsko-primorskoj osnovanoj 1931, eparhiji Budimljansko-nikšićkoj osnovanoj 2001, Eparhiji mileševskoj osnovanoj 1992. i Eparhiji zahumsko-hercegovačkoj osnovanoj 1931. godine, priznati pravni kontinuitet od 2000 godina i riješen problem.

Velim možda je idiot, ali znam da zapravo nije. Śen crkovni, crkve, manastiri, seoska groblja i imanja koje su vjekovima podizali i održavali Crnogorci nemaju pravo žalbe, a njihovi potomci su, po Abazoviću, lelekači, fašisti, ekstremisti s elementima terorizma, oboljeli od nesanice dok čekaju njegovu ruku pravde.

Kad bi Abazović zaista bio ono za što se predstavlja – borac protiv kriminala i korupcije – za ove dvije godine imao je kad pokrenuti istragu o tome kako je u proteklih 30-ak godina bez ikakvih dokaza i pravnoga osnova znatan dio pravoslavnih kulturnih dobara i vrijednoga nasljeđa crnogorskoga u katastrima protivzakonito upisivan na Beogradsku patrijaršiju (ili njene eparhije, pa čak i mitropolita lično), ustanovu koja u to vrijeme budući neregistrovana nije ni mogla imati status pravnoga lica.

Raskrinkao bi tako, nema sumnje, bivšu DPS vlast i pred sud izveo odgovorne za najveću koruptivno-kriminalnu operaciju u novijoj crnogorskoj istoriji. Ovako, obavljajući poslove po nalogu Beograda Abazović, ali i kompletna njegova vlada, postaće dio organizovane kriminalne grupe kojoj neće suditi samo istorija, već i sudovi neke nove, nakon ovoga civilizacijskoga sunovrata obnovljene Crne Gore.

Kad sam prije neku godinu u jednome tekstu skicirao u to vrijeme već vidljivi plan uništenja građanske Crne Gore u više kolona, Dritanov potrčko – tadašnji i sadašnji – na fejsbuku me upitao – Pošto pišeš, Aco?

Odgovorio sam mu u jednom tekstu, onako uzgred – pišem pošto namirišem fukaru. No, o toj kanavaci što je za nekoliko godina priješla put od mahanja gaetušom do promovisanja ugovora s Beogradskom patrijaršijom kao velikog uspjeha svoje kolaboracionističke partije, novoga štrika u njihovoj izdajničkoj agendi, „riješenoga problema“ – onako kako je i Konačno rješenje ipak bilo rješenje – nije mi se dalo pisati jer takvi nit bazde nit mirišu, a vazda su spremni prigrliti dublje korito.

Ipak, nijesam ga obmanuo kad sam mu odgovorio da u kolumnama najčešće pišem o fukari. Zato mi je njegov gazda valjda i najčešća inspiracija.