Piše: Aleksandar Radoman
Kad je ono Miodrag Perović potonji put propovijedao o emancipaciji – Crnoj je Gori pukla crna pogibija. U septembru 2020. godine, tek što su se sumirali rezultati izbora, Perović je tada u svojstvu jednoga od vlasnika propagandne platforme Vijesti obnarodovao istorijsko pomirenje kojim su „poraženi i četnici i partizani“ i koje će donijeti novi model vlasti – simfoniju crkve i države, najavljujući time da će Beogradska patrijaršija – za koju je ustvrdio da ima „emancipatorski potencijal“ – zavladati Crnom Gorom. Tako i bi.
Nedugo potom u Ostrogu je Amfilohije oktroisao novu Vladu koju će, u trenutku epifanije, Amfilohijev mandatar Zdravko Krivokapić proglasiti Vladom „12 apostola“. Nakon Perovićeva teksta njegova propagandna platforma konstruisala je matriks u kojem proces emancipacije Crne Gore treba da nosi Beogradska patrijaršija, uz nekoliko minornih, njoj potčinjenih partija, a tom političkom centru suprotstavljaju se dva desna ekstrema – srpski i crnogorski.
Ali kako lažibajke iz fikcije teško mogu preseliti u stvarnost – za dvije i po godine upornog nastojanja propagandne platforme Vijesti da od Beogradske patrijaršije napravi faktor emancipacije i da pride konstruiše babarogu crnogorskoga ekstremizma, Perovićeva je konstrukcija propala, zajedno s dvije vlade Perovićeva frankeštajna i potonjeg Vučićeva paža Dritana Abazovića.
Od buđenja crnogorske ekstremne desnice koje je snijevao Perović ostalo je još samo tužno zamuckivanje njegovih trećerazrednih propagandista o asimptomatskome nacionalizmu. I poneka placebo-kolumna znamenitog normalizatora svih društvenih nenormalnosti, pride. I to iz registra biranoga leleka za belvederskim gumama, koje su jedine bile u stanju da iz ovoga pseudoljevičara izvuku kakav-takav stav, makar on bio takav da bismo dotičnog, da je kojim slučajem rođen 7-8 decenija ranije, lako mogli zamisliti kako u Glasu Crnogorca 1943. Trinaestojulski ustanak proglašava anticivilizacijskim ispadom šačice ekstremista, a rušenje mosta na Neretvi opasnim ekološkim incidentom. No ostavimo kolumnistu da u svom levitiranju iznad dobra i zla mirno kusa svoju tortu od ananasa.
Nakon dvije i po godine hibernacije Miodrag Perović se ponovo oglasio, ovoga puta kao gostujući prorok, u novinama koje je on osnovao, a čiji je aktuelni vlasnik uticajni srpski tajkun. Približavaju se predśednički izbori pa je red da nam kreator mafioklerokratske vlasti kreira novu realnost u kojoj sad opet postoje dva ekstrema, srpski i crnogorski, ali i „građanska“ sredina sačinjena od Evrope sad, Demokrata i Ure.
Vidno uzbuđen što je kandidat za predśednika i Milo Đukanović, vrelo svih Perovićevih frustracija, Perović se dao u agitaciju za konstruisanje nove stvarnosti. U toj novoj stvarnosti Đukanović je kriv za „sve podjele i istorijske nesreće koje su Crnu Goru zadesile u XX vijeku“. A kriv je i zbog „stvaranja poretka koji omogućuje privilegije uskom društvenom sloju“. E sad, da je ovo zapisao Franjo Asiški, ni po jada. O poretku u kojem su se obogatili samo privilegovani ovđe svjedoči neko ko se obogatio zahvaljujući tom poretku!? Ili su silne nekretnine po cijeloj Crnoj Gori, fabrike, banke i mikrokreditne ustanove, a doskora i mediji, u vlasništvu šire i uže Perovićeve familije nastali marljivom štednjom profesora računa?
Kad Perović propovijeda o tuđim privilegijama, hoću reći, to vam je kao kad njegov novi miljenik Jakov Milatović propovijeda o fašizmu. Proglasio je Jakov tako ovih dana politiku Draginje Vuksanović-Stanković i Mila Đukanovića – fašističkom, ležerno se i prilično krivotvorno pozvavši na sud francuskog ambasadora Timonijea.
Izostao je, ipak, dokazni postupak. Mislim, možemo mi i mlijeko nazvati crnim, ali bismo se valjda morali zapitati na osnovu čega. Jakov, međutim, ne mari za činjenice, dokazni postupak niti bilo kakvu opipljivu formu istine. Oslanja se on tako na oprobanu tradiciju propagandne platforme Vijesti da proizvodi svjetove nezavisne od ovoga realnog.
Ako bismo pak, služeći se tradicionalnom metodom indukcije, pokušali da ispitamo koja to organizacija, na osnovu djelovanja i iskaza njenih čelnika, danas u Crnoj Gori najbolje reprezentuje ideologiju „vječnoga fašizma“, bez prećeranih problema došli bismo do zaključka da je to Beogradska patrijaršija, o čemu sam detaljnije pisao prije pola decenije, pa me ovđe mrzi da ponavljam elementarno.
Tako nam se Jakov prikazuje u svojem pravom svijetlu. Kao poklonik, a zapravo politički eksponent organizacije koja postojano promoviše naci-fašističke principe, Jakov upire prstom u druge i poput hodajućega pretis-lonca pišti na ličnosti i partije koje reprezentuju liberalno-demokratske ili socijal-demokratske vrijednosti. Onako kako je Putin svoju agresiju na Ukrajinu pravdao obračunom s ukrajinskim nacistima!?
Kad se priśetimo da je Milatović bio i jedan od prvih koji je – nakon fabrikovane a potom i povučene BIRN-ove liste kojom je trebao započeti lov na građanske aktiviste i slobodne novinare – jedva dočekao da novinare koji su kritički pisali o njemu nazove ekstremistima, zgodno nam se namješta jedno zapažanje njemačkoga istoričara Ernsta Noltea. U klasičnoj sintezi Fašizam u svojoj epohi Nolte primjećuje: „Ukoliko bi se temeljno ugnjetavanje partija i slobode štampe smatralo već dovoljnim kriterijumom fašizma, onda bi se ‘kraljevska diktatura’ Aleksandra I Karađorđevića u Jugoslaviji morala nazvati fašističkom.“
Jakov Milatović još nije ni zasio na pozicije moći a svojim prijetnjama novinarima i političkim neistomišljenicima, u klasičnome maniru stigmatizacije, nesumnjivo ispoljava totalitarističke, a reklo bi se i fašističke manire. A o onoj izjavi o 10 mrtvih Crnogoraca, koja je u javnost procurila iz njegova najbližeg okruženja i koju nije bez ostatka demantovao ni onoga dana na Cetinju, kao uvjerljivoj potvrdi prethodnoga suda, da i ne govorimo.
Ajmo sad redom. U svojem javnom djelovanju, dakle, Beogradska patrijaršija nesumnjivo promoviše ideologiju „vječnoga fašizma“. Evropski parlament je prije godinu dana tu ustanovu označio nosiocem ruskoga malignog uticaja na Zapadnome Balkanu. Tu njenu poziciju još 2015. godine je opisao i današnji rektor i jedan od ideologa mafioklerokratije Vladimir Božović. Usred Moskve je to na svoj način potvrdio nedavno i Joanikije Mićović.
Evropa sad je pokret nastao nakon što je dio Krivokapićevih „12 apostola“ ostao bez ministarskih fotelja. Njen predśednik Milojko Spajić svojevremeno je decidno tvrdio da se u Crnu Goru vratio zbog Amfilohija i zaštite Beogradske patrijaršije, za koju je, mjesecima prije no će postati ministar, lobirao po SAD-u. Demokrate su, takođe, jedna od političkih partija poniklih u mračnim hodnicima Beogradske patrijaršije, o čemu svjedoči ne samo govor Alekse Bečića nad Amfilohijevim odrom, već i inicijativa za podizanje njegova spomenika u Kolašinu.
Dritan Abazović i njegova URA potpisivanjem protivustavnog tzv. Temeljnog ugovora Crnu Goru su pretvorili u metoh Beogradske patrijaršije. Kad se ovako jednostavno poslože kockice, potpuno je jasno da partije koje Miodrag Perović i družina projektuju kao „politiku građanskoga centra“, nijesu ništa drugo do političke ekspoziture Beogradske patrijaršije, a Beogradska patrijaršija pak nije ništa drugo do ruski proksi na Balkanu.
E kad dođemo do ovoga logičnog i neupitnog zaključka, postavlja se pitanje od milion dolara: zašto diplomate naših tzv. zapadnih partnera danas umjesto da sagledaju katastrofalnu crnogorsku realnost, koja je u potonje tri godine posljedica njihovih političkih kalkulacija u slijepom praćenju matriksa propagandne platforme Vijesti, ulaze u novu avanturu sve jasnije podrške izmišljenom tzv. građanskom centru, odnosno partijama koje kontroliše Beogradska patrijaršija a posredno – Rusija!?
Postaje tako sve očiglednije da ustā punih borbe protiv ruskoga malignog uticaja dio zapadnih diplomata u Crnoj Gori protežira na političkoj sceni upravo više ili manje otvorene proruske snage, pritom praveći sanitarni koridor prema političkim partijama koje dosljedno promovišu vrijednosti zapadnih demokratija.
To, naravno, ne znači da prozapadna Crna Gora – koja danas ne stanuje ni u Uri ni u Demokratama ni u Evropi sad – smije odustati od vrijednosti koje su joj u temeljima. To samo znači da vrijednosti liberalno-demokratskoga društva u ovom trenutku mora braniti i od antizapadnih političkih snaga u zemlji – bez obzira iza kakve se lažne retorike krili – ali, paradoksalno, i od dijela diplomatskoga kora zapadnih zemalja koji uporno podrškom paralelnoj realnosti propagandne platforme Vijesti i misiji Beogradske patrijaršije potpomaže ubrzanu razgradnju građanske, sekularne i multikulturne Crne Gore.
Ako mislite da prećerujem, pogledajte reakcije ambasada Velike Britanije, SAD, Francuske i delegacije EU u Crnoj Gori povodom protesta na Cetinju zbog promocije Jakova Milatovića. Oni koji su prećutali progone novinara i prijetnje intelektualcima, oni koji su jedva konstatovali brutalno gušenje nenasilnoga protesta na Cetinju 5. 9. 2021. i baš oni koji su, recimo, šutnjom propratili diskriminaciju i čistke u Javnome servisu, incident na Cetinju nazvali su „fizičkim napadom“ na Milatovića, a Timonije je sve zasolio i optužbom za „fašizam“…
Kod tolike selektivnosti u osudi nasilja, tolike brzine da se jedan incident bez sagledavanja konteksta označi kao fašistički i tolike benevolentnosti u sagledavanju uloge Beogradske patrijaršije u Crnoj Gori ne preostaje ništa drugo do ovakvu ofanzivu predstavnika tzv. zapadnih partnera nazvati imenom kojim je krstio Boban Batrićević – diplomantijom. I to onom u direktnoj službi Putina.
Svaka cast Profesore! Respekt!