piše: Željko Vukmirović
Desničari odrađuju svoj posao. Malo demagoške jurišne priče, malo betoniranja svojih interesa, malo profita za odmicanje vremena.
Lakoća ovakvog učinka privlači priličan broj učesnika. Uglavnom ljudi bez rješenja ili onih sa ambicijom koja izlazi na uši. A onda slijedi zauzimanje političkog i medijskog prostora, uvaljivanje na sve strane. Posebno je interesantno da svi od reda imaju sjajne građevinske ideje.
Mi, u Crnoj Gori, imali smo pregršt prilika da spoznamo desničarski angažman. Što od poštovalaca istorijskih prepravki, što od sveštenika Srpske pravoslavne crkve i crkveno – manastirskih građevinskih uređenja, što “samo” od angažovanih pregalaca građevinskih afiniteta po crnogorskim opštinama u kojima su vlast preuzele opozicione partije. Tek, nikome od pomenutih nije krivi dio i svaka od tih grupacija je kroz realizaciju graditeljskih ideja ostvarivala materijalnu dobit.
Uz inostrani angažman, svakako. Malo od ruske Dume, malo od Instituta penzionisanog ruskog generala, malo od pobožnog ruskog tajkuna, malo od ruske tajne službe. Ili nešto sa ovom rečenicom u kojoj se toliko puta spominje “rusko” nešto nije u redu? Plus, svi oni “keramičari”. I naravno Branka.
I tako sve do potonjih radova jednog od najčuvenijih zidara našeg svijeta. Ili samo crnogorske granice sa Kosovom i Albanijom. Dame i gospodo, samo za vas, Nebojša Medojević.
Takođe, pažnju na desničarskim skupovima obezbeđuju i sveštenici Srpske pravoslavne crkve koji svoja izlaganja finiširaju “odbranom golim životima” svih onih crnogorskih crkava i manastira u kojima su potražili utočište, a bogami i bili posvećeni građevinskom učinku.
Nama, svima ostalim, preostaje tek da sabiramo svakodnevne ekstremističke isporuke.
Dok se beton zaliva. Ili dok se u državi Crnoj Gori konačno ne urede pravila koja će za pirove betondžija imati samo jednu obezbjeđenu zakonsku poruku:
“Zabrana radova”.