Ako dopustimo da balkanska laž prođe kao istina, potkopaćemo temelje sopstvene slobode

Piše: Nikola Belada, advokat

Na dan Sv. Ilije u Kučima Risto Radović prokunu sve koji ne poštuju zastavu trobojku, između ostalog, jer je to i zastava Francuske revolucije i dinastije Petrović. Da pokušamo dokučiti zašto Risto Radović spominje Francusku revoluciju i dinastiju Petrović. Svi koji i površno prate rad i djelovanje g. Radovića znaju da su to izjave za jednokratnu upotrebu, obične laži u kojima se stavovi o svim pitanjima završavaju sa “staljinistima, titoistima, bratoubicama i bogoubicama” i koji po istom pitanju uvijek različito besjedi, jer Ristova se ne poriče. Bog i Božje zapovijesti su za narod daleka prošlost, vjeruje se izvršavaju se samo riječi Rista Radovića.

ISTORIJSKA FAKTA

No, da se podsjetimo nepobitnih dokaza istorijskih fakata, bez obzira svidjelo se to g. Radoviću i njegovim pristalicama ili ne. Prvo, Francuska revolucija je iznjedrila dva instituta, sekularizam i laicitet. Etimološki, sekularizam izvorno znači nešto što je vjekovno, ovovremensko, svjetovno, nereligijsko. Laicitet je uži pojam od sekularizma i podrazumijeva odvajanje politike i religije, laičko-svjetovnog i vjerskog bez uvažavanja posebnog položaja vjerskih zajednica. Jedna od karakteristika laiciteta je odvajanje države od crkve, sa čuvenim pravilom “Država ne priznaje, ne povlašćuje niti izdržava bilo koju religiju”. Da se vratimo na Francusku. Ustavno, kao i u Crnoj Gori, država je odvojena od crkve, međutim, to ne znači neprijateljstvo, već francuska država i crkva svakodnevno sarađuju po svim pitanjima od zajedničkog interesa, a posebno o kontroli tokova novca. Ono što je za nas posebno bitno, svi vjerski objekti su vlasništvo države Francuske. Vratimo se i Petrovićima, o kojima su g. Risto Radović, njegovi vjernici, njegovi trubači, njegovi jastrebovi puni hvale. Valjda ne moramo dokazivati da su odlukama Podgoričke skupštine Petrovići detronizovani i da je Nikoli I Petroviću zabranjen povratak u Crnu Goru. Od ministra unutrašnjih poslova Srbije Ilije Garašanina i njegovih sljedbenika počev od 1844. do dana današnjeg ništa se nije promijenilo po pitanju težnje o nestanku crnogorske države i crnogorskog naroda. Mijenjaju se samo metodi i sredstva i isprobava se vođenje specijalnog rata protiv države Crne Gore.

SPC Petroviće nazivala zlikovcima

Osvrnimo se na dokumenta koja se čuvaju u nadležnim institucijama države Srbije o Petrovićima, Crnogorcima i zadacima SPC. Za Petroviće se navodi da su “narodna kuga, Božja kazna, otrovi, zvjerad u čovečjoj koži, prepredeni zlikovci, koji su krv zločinački na svako crnogorsko ognjište prosuli, sramotni, hajdučka kuća…” Za Nikolu I Petrovića se kaže da je “gramziv, intrigaš, nevaljalac, pokvaren do posljednjeg nerva, radi svojih interesa nebratski djeluje, prevaran, prosta laž kao crta koja se u njegovom karakteru može vidjeti” itd. Za Petra I Petrovića piše da je “lažni šareni svetac bez nosa, koji je na bezočan način proglašen za sveca”.

NJEGOŠA ZVALI GROBAROM SRPSKOG IMENA

Za Petra II Petrovića Njegoša se navodi da je “grobar srpskog imena, krvožedni i gadni mitronožac, krivokletnik, glava pod bradom bez obraza, glava pod mitrom bez časti, glava pod mantijom bez pojma o Bogu, najsramotniji hrišćanski svještenik koji je do sada zemlju gazio”. O “Gorskom vijencu” se kaže: “da se Gorski vijenac pisao u ono vrijeme kada je svaki Crnogorac manje više glup-prost ili fanatik bio, te nije umio niti znao da ocijeni šarlatanstvo, laži i zločinaštvo vladike Rada…” Na kraju, Njegoš je optužen da je “začetnik ubitačnog crnogorskog separatizma” Svoje teritorijalne ciljeve prema Crnoj Gori velikosrbi po planovima mogu ostvariti i parcijalno, pa se ukazuje: “u krajnjoj mjeri naša politička radnja treba da smjera na to da osigura za opštu srpsku stvar cio basen Bjelopavlića, sledovateljno i sva plemena sa naše strane od te linije, pa neka Katunska nahija odvojena ostane pod upravom koga ona hoće”. Za vrijeme vlade dr Vladimira Đorđevića 1897. se usvaja Zakon o zabrani useljavanja Cigana i Crnogoraca u Srbiju.

Justin Popović navodi: “Gde je srpska crkva, tu je i srpska zemlja”.

NIKOLAJ VELIMIROVIĆ ODAJE PRIZNANJE HITLERU

Na Kolarčevom narodnom univerzitetu u Beogradu 1937. godine u svom predavanju pod naslovom “Nacionalizam Sv. Save” Nikolaj Velimirović kaže: “Ipak se mora odati priznanje sadašnjem njemačkom vođi koji je kao prozanatlija i čovjek iz naroda uvidio da je nacionalizam bez vjere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam”. Ovo smatram pokušajem Nikolaja Velimirovića da dokaže da su izjave Adolfa Hitlera o njemačkoj nacionalnoj crkvi slični zamislima Sv. Save o narodnoj vjeri. Na vanrednom zasijedanju Svetog arhijerejskog zakona u januaru 1991. godine, SPC je odlučila da se bez crkve ne mogu donositi nikakve političke odluke koje se tiču Srba. Sveti arhijerejski sabor SPC 1992. donosi odluku da ne priznaje granice između jugoslovenskih republika. Počev od 2000. godine SPC daje najnovije tumačenje Načertanija, pa Arhijerejski sabor saopštava da bi država morala pravoslavlje proglasiti državnom religijom, odnosno da se Srbija treba odrediti kao pravoslavna država. Drugi zahtjev je ukidanje republike i obnova monarhije. Na kraju se usvajaju smjernice gdje se kaže: naša će se budućnost i budućnost srpske države zasnivati na Svetosavlju, Kosovskom zavjetu, preispitivanju dosadašnje ukupne srpske kulture, očuvanju srpskog jezika i ćirilice, obnovi srpskog sela, domaćinske porodice, parohijske zajednice, crkvenonarodnih sabora i monarhije koja će o svemu odlučivati.

Ostavljam čitaocima da nakon ovih nespornih fakata i dokumenata razmisle o narodnom nezadovoljstvu Zakonom o vjerskim slobodama i pravnom polažaju vjerskih organizacija, o odbrani svetinja”, ugroženosti Srba”, litijama, govorima i ubjeđivanjima velikodostojnika SPC o zlodjelima države Crne Gore” prema srpskom narodu itd.

CILJ SPC DA STVORI SRPSKU CRNU GORU

Što se tiče SPC, dokazi, činjenice, argumenti i istine su njima nepotrebni. Važno je ostvariti cilj, stvoriti teološku, srpsku, svetosavsku, četničku Crnu Goru. Uostalom u intervjuu Politici” 9. avgusta ove godine srpski patrijarh Irinej, govoreći o pregovorima sa Vladom Crne Gore, reče da je stav Svetog arhijerejskog sabora i njega da se sva otvorena pitanja mogu riješiti u okviru Ustava SPC, njenih zakona i kanona. Dakle iz usta patrijarha srpskog Irineja čujemo

da njih ne interesuju pozitivni zakoni niti pravni sistem Crne Gore, već da se sva pitanja u međusobnim odnosima rješavaju po Ustavu SPC, crkvenim zakonima i kanonima?! Kud će većeg dokaza da se ide ka teološkoj državi od ovog. U istom intervjuju Irinej je kategoričan da ne prihvataju raspravu o pitanjima čiji su srpski hramovi u Crnoj Gori. Ako je to tako, a jeste, što je bio predmet razgovora ekspertskih timova Vlade CG i SPC? SPC je očigledno procijenila da je sad trenutak za realizaciju svog cilja. Pored ekonomske premoći, zasnovanoj je na otimanju crnogorskog bogatstva, stvorena je politička moć, narod potpuno izmanipulisan, dobijen signal od spolja i iznutra o djelovanju i primijenjen specijalni rat protiv jedne suverene države.

TAČKU NA BEZUMLJE STAVITI 30. AVGUSTA

Djelimični ishod ovog bezumlja čekaćemo do 30. avgusta. Nakon tog datuma, ništa više neće biti isto u Crnoj Gori. Dugoročno, SPC nikad više u Crnoj Gori ne bi smjela biti odlučujući faktor, ni po jednom pitanju. Sa svim radnjama i aktivnostima koje je SPC preduzimala u posljednjih pola godine, ogoljen je njen zadatak i razotkriven njen cilj, a obilje dokumentacije svih onih koji su na to ukazivali će obavezivati i dati dužnost ovoj ili sljedećoj generaciji da vrati ovu vjersku zajednicu na temelje isključivo vjerskog djelovanja. Ono što je sigurno, država Crna Gora će se boriti pravnim sredstvima i argumentima, dok će potezi SPC u zaštiti postojećeg statusa i ekonomskih blagodeti biti nepredvidljivi, radikalni do granice provociranja sukoba. Međutim, ovo vrijeme je pokazalo i to da su potpuno zakazale pojedine institucije sistema u kojima se ogledaju organizacioni, kadrovski i institucionalni problemi, sa nesposobnim, nesigurnim, nepouzdanim i neprofesionalnim kadrovima, koji su se dobro uljuljkali i uživaju privilegije iz budžeta ove države… Poseban problem je obrazovanje nepoznavanje sopstvene istorije, kulture, jezika, običaja, što je stvorilo prostor za SCP da efikasno djeluje na ranjivu” populaciju, da ih bez posebnih napora lako ubijedi da je i tursko utvrđenje u Podgorici u stvari Nemanjin grad, da SPC djeluje u kontinuitetu u Crnoj Gori 1000 godina, da ne znamo da su Kuči (što je povod ovom tekstu) do 17. vijeka bili katolici i tako lažima oko istorijskih činjenica do beskonačnosti. Želi li ova država da nastavi evropskim putem, moraće praviti radikalne zaokrete u institucionalnom djelovanju, profesionalnom, kreativnom i nekorumpiranom ljudskom potencijalu i afirmaciji znanja, kao osnovnog kriterijuma samosvjesnog i slobodnog građanina, a četiri eparhije SPC u Crnoj Gori dovesti k poznaniju prava.

Dobrica Ćosić: Laž je srpski državni interes

Još je neophodno dodati da bi gore istaknuti navodi dobili na svojoj težini, da otac srpske nacije” Dobrica Ćosić izjavljuje: Mi lažemo da bismo obmanuli sebe, da utješimo drugoga, lažemo iz samilosti, lažemo iz stida, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju bijedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo zbog slobode. Laž je vid srpskog patriotizma i potvrda naše urođene inteligencije. Lažemo stvaralački, maštovito, inventivno. Laž je srpski državni interes, laž je u samom biću Srbina. U ovoj, svaka laž na kraju postaje istina. Srbe je toliko puta u istoriji spasavala laž”. Da je laž državni interes Srbije, dokaz su i riječi Vitnija Vorena, učesnika mirovne konferencije u Parizu 1919. godine, gdje kaže Zločin je da je Crna Gora zbrisana sa karte svijeta i jednog dana se taj zločin mora okajati. Kada Srbija ispolji svoje siledžijstvo prema Crnoj Gori, niko ni ruku ne digne da prekine to nasilje, zašto? Jer je Srbija uspješno lagala, a savjest čovječanstva koje mrzi laž još je nije razotkrila. Ako dopustimo da balkanska laž prođe kao istina, potkopaćemo temelje sopstvene slobode”.

(AUTOR JE PREDSJEDNIK NVU CRNOGORSKI ZBOR)