Dritan Abazović, pod uticajem dvije autoritativne ambasade, nije dozvolio Zdravku Krivokapiću da 27. maja u Beogradu potpiše Temeljni ugovor sa Srpskom pravoslavnom crkvom (SPC). Potpredśednik Vlade je ovo nazvao „odbranom interesa Crne Gore” – piše rusko Федеральное агентство новостей.
„Sada su Abazović i njegov tim izvršili vlastite izmjene u novoj verziji dokumenta, koji moraju potpisati SPC i crnogorska vlada”, tvrdi se u prosrpski intoniranome izvještaju, objavljenom prekjuče, pod naslovom: „Crnogorski političari pokušavaju da poremete potpisivanje sporazuma sa SPC”.
Međutim, sudeći po navodima ruske agencije, Abazović je saglasan da se u preambulu Temeljnoga ugovora unese FALSIFIKAT o „istorijskome kontinuitetu”, tj. da SPC u Crnoj Gori navodno postoji od 1219. godine.
„Konkretno, ovaj Ugovor takođe uključuje odredbu o istorijskome kontinuitetu SPC”, navodi ruska agencija.
Citira se Aleksandar Raković, blizak Patrijaršiji Srbije, koji je čitao posljednju verziju Temeljnoga ugovora dostavljenu Porfiriju-Prlu Periću od Krivokapićeve vlade, a s kojom je, po javnome priznanju, saglasan Abazović.
„Preambula priznaje istorijski kontinuitet SPC u Crnoj Gori od 1219. do danas, i to je nesumnjivo”, veli Raković. „U prethodnoj verziji Krivokapića nije postojao takav kontinuitet. Sada postoji”.
Ruska agencija kritikuje „protivnike ovoga dokumenta”, ali kontradiktorno priznaje – da su u pravu:
„Oslanjaju se na činjenicu da je SPC bila ZVANIČNO OSNOVANA tek 1921. godine i ova klauzula omogućava usvajanje KONTINUITETA AUTOKEFALNE CRNOGORSKE PRAVOSLAVNE CRKVE, koja je 1905. godine definisana Ustavom Knjaževine Crne Gore”.
Iako su Krivokapić i Abazović sada dali saglasnost na ključni FALSIFIKAT o navodnom postojanju SPC u Crnoj Gori stoljećima prije 1920, kada je ona zaista i osnovana, ruska agencija kritikuje manje bitne aspekte njihove verzije Temeljnoga ugovora, a u kojima nijesu izričito sadržane namjere SPC očigledno protivne Ustavu i zakonima Crne Gore, ili su takve SPC namjere u Krivokapić-Abazovićevoj verziji navodno relativizovane.
Citiram rusku agenciju:
„Neimenovani izvori bliski premijeru (Krivokapiću) tvrde da su Abazović i njegov advokatski tim značajno promijenili dokument. Konkretno, ne postoji klauzula koja kaže da se u Crnoj Gori ne može graditi nijedan vjerski pravoslavni objekat bez saglasnosti odgovarajućega arhijereja SPC. Tako je raskolničkoj strukturi vlasti zemlje dato zeleno svijetlo”.
Kako je „Antena M” ranije izvijestila, Krivokapićeva vlada – Vladimir Leposavić, ministar smijenjen zbog negiranja genocida – 10. juna izdaje „uvjerenjâ” o upisu u Jedinstvenu evidenciju vjerskih zajednica Ministarstva pravde, ljudskih i manjinskih prava za eparhije Crkve Srbije, Crnogorsko-primorsku (Cetinje) i Budimljansko-nikšićku (Berane), koja sadrže FALSIFIKATE: da su osnovane 1220. godine.
Najavili smo da će se identični FALSIFIKATI naći i u preambuli Temeljnoga ugovora. Ove lažirane „krštenice” Krivokapićeve vlade treba da budu „hronološka” podloga za PLJAČKAŠKI CILJ Temeljnoga ugovora: da Republika Srbija, preko svoje Crkve, postane katastarski vlasnik svih crnogorskih crkava i manastira – državne imovine Crne Gore, kojima je do 1918. stoljećima upravljala Sveta autokefalna Crkva Crne Gore.
NE POSTOJI, nikad niko nije vidio, niti objavio – ikakav osnivački akt Crkve Srbije iz 1220. godine, ili iz približno te godine, ili stoljeća, ili iz te epohe; naravno niti njezinih eparhija u Crnoj Gori, prije 1931. i 2001.
Makar je u jesen 2019. povodom navodnih „800 godina autokefalnosti” Aleksandru Vučiću ondašnji patrijarh Srbije dodijelio najviši crkveni orden, ni tada nije pokazan bilo kakav dokument koji bi potvrdio da je samoupravna jurisdikcija na čijem je čelu bio Sveti Sava Srpski (Rastko Nemanjić) ikada od Vaseljenske Majke-Crkve dobila tomos o autokefaliji, ili je kao autokefalnu unijela u svoje sveštene diptihe.
Sveti Sava je bio arhijerej Vaseljenske patrijaršije – njegovo posvećenje od Vaseljenskoga Patrijarha u Nikeji, nepoznato koje tačno godine, nije isto što i davanje autokefalije, koju srednjovjekovna Srbija nikad nije imala.
Kada je car Dušan Nemanjić 1346. u Skoplju nezakono samoproglasio „autokefaliju”, objavljujući zasebnu „patrijaršiju”, na Srbe je Vaseljenski Patrijarh stavio PROKLETSTVO.
Docnije, nakon poraza u Maričkoj bici, Srbi su prihvatli svoju sablazan, pokajali se i vratili na samoupravni status Žičke/Pećke arhiepiskopije. A nju je Vaseljenska Majka-Crkva dva puta ukidala – prvi put 1459, a zauvijek 1766. godine.
Na sajtu Vaseljenske Majke-Crkve jasno piše da srpska autokefalija potiče tek s kraja 19. vijeka:
„Sinodalnim tomosom, izdatim 1831. godine, Srpskoj crkvi je dodijeljena unutrašnja autonomija od Vaseljenske patrijaršije. U 1879. godini sinodalnim tomosom, vaseljenski patrijarh Joakim III je Crkvu u Srbiji proglasio samostalnom i autokefalnom, a 1920. je proglašena za patrijaršiju”.
Svakome su i dostupne i provjerljive sljedeće činjenice:
1) Srpska pravoslavna crkva, pod nazivom: Avtokefalna Ujedinjena srpska pravoslavna crkva Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, OSNOVANA je 1920. godine
2) TOMOS o autokefaliji je Ujedinjena srpska pravoslavna crkva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca dobila 1922. godine, a u tome tomosu, takođe je provjerljivo, ne piše da se obnavlja Pećka arhiepiskopija („patrijaršija”), trajno 1766. ukinuta od Vaseljenske Majke-Crkve
3) Avtokefalna Ujedinjena srpska pravoslavna crkva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca SADAŠNJI NAZIV (SPC) dobija 1929. godine, ali je taj naziv za Vaseljensku Majku-Crkvu irelevantan, naziva je: Crkva Srbije ili Crkva u Srbiji – Εκκλησία της Σερβίας
4) Eparhija crnogorsko-primorska je OSNOVANA. na temelju 1931. godine donijetoga prvoga Ustava SPC, koji je propisao i potpisao Aleksandar Karađorđević
5) odlukom Sabora SPC Eparhija budimljansko-nikšićka je OSNOVANA 2001. godine.
Ni pravni sistem Republike Srbije ne poznaje nikakvo osnivanje Crkve Srbije ili njezinih eparhija u Crnoj Gori 1219. Iili 1220. godine, niti posljednični „istorijski kontinuitet”. U važećem čl. 11 st. 1 Zakona o crkvama i verskim zajednicama Republike Srbije („Sl. glasnik RS”, br. 36/2006) piše: „Srpskoj pravoslavnoj crkvi priznaje se kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim na osnovu Načertanija o duhovnoj vlasti (Odluka Narodne Skupštine Knjaževstva Srbskog od 21. maja 1836. godine) i Zakona o SPC (‘Službene novine Kraljevine Jugoslavije’, br. 269/1929)”.
Na drugoj strani, najkasnije 1855. Sveta Crkva Crne Gore, utemeljenja provjerljivim OSNIVAČKIM AKTOM Ivana Crnojevića, dvojice arhijereja i pravoslavnoga klira od 4. januara 1485. godine, unijeta je u NOMOKANONSKI SVEŠTENI DIPTIH Vaseljenske Majke-Crkve kao deveta po rangu autokefalna pomjesna crkva, pod nazivom:
– Αυτοκέφαλος Μητρόπολις Μαυροβουνίου (Autokefalna Mitropolija Crnogorska).
LITURGIJSKI I SABORNO je Crnogorska crkva priznata za autokefalnu i od SVIH ondašnjih pomjesnih pravoslavnih crkava.
Pod okupatorskim nasiljem Srbije, nekanonski je naša Sveta autokefalna Crkva ukinuta 1918-1920, a njezine tri eparhije i konsistorije – Cetinjska, Nikšićka i Pećka – su ukinute 1931. godine.
[…] Aktuelno […]