Piše: Tijana Lopičić
Sa velikim uživanjem slušam propovijedi mitropolita Crkve Srbije Joanikija Mićovića, koji ne poznaje granice u veličanju velikosrpske mitomanije. Nedavno je rekao da su ga, čak, i Petrovići obavezali da čuva ideju o velikoj objedinjenoj Dušanovoj državi.
Zasigurno, vazal Joanikije, ne bi ovoliko zabavljao javnost da se prisjetio na šta ga je obavezao Bog kada je izabrao da postane sluga božji. Očigledno da pravoslavlje ne promoviše stvaranje Velike Srbije, podučavanje velikosrpskom mitomanijom, ciljanu manipulaciju i kontrolu nad vjernicima, niti ratnohuškačku ideologiju u kojoj se glorifikuju presuđeni zločinci za monstruozna ubistva. Ali, to obožava onaj sa rogovima.
I dok primjećujem dosljednost vazala Joanikija u kršenju crkvenih kanona, ne mogu a da se ne zapitam - hoće li, poput Dušana, zbog propagiranja identične ideologije, na kraju dobiti zasluženu anatemu?
Vazal crkve Srbije Joanikije u propagandnom ratu protiv Crne Gore
„To nas obavezuje da čuvamo to nasljeđe, kao što su ga i oni čuvali, a to nasljeđe se ne bi moglo sačuvati bez svete vjere pravoslavne. Niti ideja slobode, niti ideja velike objedinjene države Dušanovog carstva. Oni su to tako govorili. Danas se to nažalost tako ne govori, a oni su i pjevali i tako mislili i doživljavali – da je Crna Gora jedini slobodni ostatak velikoga carstva Dušanovog“, rekao je Joanikije.
No, ovog puta iskaz vazala Crkve Srbije sadrži poluistine, a poluistine su najopasnije oružje u manipulativnim poduhvatima.
Prvo, Joanikije se poziva na Njegoševo djelo Gorski vijenac, ali pritom prećutkuje važnu činjenicu da je originalni rukopis sačuvan samo djelimično, jer je dio izgorio u vatri. Takođe, važno je napomenuti da je korekturu bečkog izdanja radio Milorad Medaković, koji je kasnije bio predmet ozbiljnih optužbi da je vršio izmjene u tekstu. Te sumnje dodatno su pojačane postojanjem više različitih prepisa i mogućnošću da su upravo ljudi poput Medakovića uticali na tačnost i autentičnost štampanih verzija. O kakvoj ličnosti se zapravo radilo najbolje svedoči činjenica da je Milorad Medaković, srpski agent u ulozi sekretara Petrovića, najpoznatiji po svojoj intervenciji i falsifikovanju 92. člana Zakonika knjaza Danila sa kojim je dovitljivo posrbio Crnu Goru.
Milorad Medaković
Drugo, ako bismo otklonili sumnje u autentičnost književnog djela, važno je naglasiti da Gorski vijenac nije istorijska čitanka, već književno djelo u kojem su mnogi događaji i likovi izmišljeni. U tom slučaju, vjerovatno je krucijalan uticaj imao njegov učitelj, Sima Sarajlija, takođe srpski agent, koji ga je četiri godine podučavao i usađivao mu velikosrpsku ideologiju.
Iz prepiske Njegoša sa ruskim konzulom Jeremijom Gagićem vidimo da je i Petar I izgubio povjerenje u Simu Sarajliju. Kasnije će zbog svojih nedjela, Sima biti prinuđen da pobjegne iz Crne Gore. Kao nagradu za sprovođenje velikosrpske agende obavljaće više značajnih funkcija u Srbiji, kako to obično biva sa srpskim agentima.
Treće, da je Njegoš zaista toliko veličao srpstvo zašto bi pri prodaji manastira Stanjevići i Majine u ugovoru precizno spomenuo "nacija crnogorska"?
Na kraju, bilo bi blagotvorno da predstavnici Crkve Srbije budu obavezani Božjom voljom da propovijedaju hrišćanstvo u njegovom izvornom, jevanđelskom duhu, a da se konačno odreknu velikosrpsko-genocidne ideologije.
