Piše: Boris Marinović, potpredsjednik CEP
Na žalost crnogorskog naroda ministar spoljnih poslova Crne Gore Ervin Ibrahimović je povodom dana uspostavljanja Čehoslovačke republike 28.oktobra 2018 g., rekao da je i ’’ Crna Gora 1918 godine spoznala vrijednosti slobode i demokratije’’ iz čega proizilazi da naš ministar, ili ne poznaje istoriju Crne Gore, ili se, što je još gore, svjetonazorski svrstao na stranu okupatora - srbijanskih vojnika i žandarma koji su 1918 godine nasilno anektirali Crnu Goru i prisajedinili je Srbiji, nakon čega joj se gubi i državnost i ime, ali i imovina.
Ono što bi Ministar spoljnih poslova morao da zna jeste da je do 1918 godine postojala Kraljevina Crna Gora, njen suveren kralj Nikola Petrović, autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva, ali i Ustav Crne Gore iz 1905 godine koji je u članu 40 propisivao:
’’Državna vjera je u Crnoj Gori istočno pravoslavna. Crnogorska crkva je autokefalna. Ona ne zavisi ni od koje strane Crkve, ali održava jedinstvo u dogmama s istočno pravoslavnom Vaseljenskom crkvom. Sve ostale priznate vjeroispovijesti slobodne su u Crnoj Gori’’
Međutim, te 1918 godine, nakon okončanja 1 svjetskog rata, vojska Kraljevine Srbije je ušla u Crnu Goru i uvela vojnu upravu, policijski čas i pored postojanja ranije izabranih poslanika, sazvala novu- nelegalnu tzv Podgoričku skupštinu koja je, pod srbijanskim bajonetima izglasala zbacivanje kralja Nikole i dinastije Petrovića sa trona i prisajedinjenje jedne suverene države Srbiji.
Inače, ova ’’Skupština’’ je poznata i po tome što je njen potpredsjednik Savo Fatić rekao: ’’ja vas molim gospodo da stavimo na stranu istoriju CG. Što se tiče njene političke istorije, ja je dijelim na do juče i od juče. Mi više nijesmo Crnogorci nego Srbi’’.
Takođe, Gospodin Ibrahimović bi morao da zna da ni jedna suverena država nije dobrovoljno pristala na okupaciju svoje države i crkve, pa tako nije ni Crna Gora, koja je organizovala vojni i komitski otpor 1918 godine, i koji je gušen u krvi kakav nije viđen ni za vrijeme trajanja prvog svjetskog rata.
Upravo zbog toga je CEP pokrenula pitanje donošenja rezolucije o genocidu koji je sproveden nad crnogorskim narodom od 1918-1929 godine, kada su srbijanske trupe, kako je pisao tadašnji regularni predsjednik Vlade Crne Gore Jovan Plamenac: ’’živim ljudima drali kožu sa leđa i sa trbuha, pa im onda so mećahu pod kožu, da bi tako izdahnuli u najstrašnijim mukama. Nećemo govoriti o izrugivanju sviju svetinja Crne Gore. Srbijanski vonici uz ostala nasilja i zločine vršili i druga slična nedjela i nad samim Crnogorkama: na pr. otsijecali su im prste s ruku da bi im što prije prstenje oduzeli, ili su im pod rašom metali mačku do golog tijela, pa onda veži i sašij suknju. Mačku bi tukli, ili boli iglama, da bi mačka u svojoj pomami ugrizala i čupala golo tijelo nesrećnim žrtvama, a nasilni blud bio je stalno na dnevnom redu’’.
Inače, paradigma ’’demokratičnosti’’ prisajedinjenja Crne Gore Srbiji jeste zločin koji su srbijanske trupe izvršile nad ženom, majkom i djecom Petra Zvicera, čija je spaljena kuća od tada postala najvažnije svetilište crnogorskog naroda.
Dakle, Crnogorci kroz pripremljeni tekst rezolucije CEP-a moraju da pamte ove zločine, da im se ne bi ponovili, zbog čega ne mogu da prihvate da su ovakve metode srbijanskih vlasti prilikom okupacije Crne Gore 1918 godine bile vjesnik ’’slobode i demokratije’’ kako to smatra aktuelni šef diplomatije Ervin Ibrahimović, već ih sa indignacijom odbijaju.
